Ξενυχτήσαμε πάλι αναμένοντας, χθες τα ξημερώματα, τις αποφάσεις του Eurogroup για την Ελλάδα. Το γράφω αυτό γιατί συχνά σε πολλούς διαφεύγει πως η κάθε φορά κυβέρνηση που διαπραγματεύεται τη μη τυπική χρεοκοπία μας εκπροσωπεί εκεί όλη τη χώρα. Οπως δε πέρυσι αλλά και παλαιότερα, οι πολιτικές δυνάμεις εγκλωβισμένες όλες σε παλιό κοστούμι, βλέπανε – βλέπουν στα ξενύχτια αυτά απλώς και μόνο την ήττα του εκάστοτε κυβερνώντος.

Το χρέος όμως αφορά όλη τη χώρα. Τα ελλείμματα επίσης. Η νέα φτώχεια και η ανεργία όλα τα νοικοκυριά. Και το γεγονός πως οι σημερινοί 35άρηδες στέλνουν βιογραφικά για εργασία από τα παιδικά τους δωμάτια αφορά όλο το πολιτικό σύστημα.

Η συγκυρία της νωπής αξιολόγησης βέβαια δεν μας βρήκε ακριβώς μονιασμένους. Κάθε παίκτης είδε και μια διαφορετική εικόνα. Προδοσία είδε η μία πλευρά. Θρίαμβο, η άλλη. Καταλαβαίνω πως κάθε πολιτική δύναμη εκφράζει κι άλλη συμμαχία στο πεδίο του κοινωνικού. Εκπροσωπεί ή φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει διαφορετικά στρώματα. Ακόμη και για το χρέος οι πολιτικές δυνάμεις έχουν διαφορετική (ταξική) οπτική. Αν και σήμερα όλοι καταλήγουν πως αυτό δεν είναι βιώσιμο (προφανώς).

Κανείς δεν βλέπει νηφάλια ένα βασικό δεδομένο: οτιδήποτε λιγότερο από βιβλική καταστροφή θα το χρεωνόταν θετικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και μια στασιμότητα στην οικονομία που με το σχήμα ελατηρίου θα έμοιαζε ή θα φαντάζει με ανάταξη, θα ισοδυναμεί με μια μικρή ανάπτυξη. Ο Τσίπρας μετά τον περασμένο Σεπτέμβριο διαχειρίζεται μια συνθήκη, στο πλαίσιο μιας ήττας. Ο κόσμος, μαζί του, έχει κατεβάσει πολύ τον πήχη των προσδοκιών. Ακόμη και μια μνημονιακή εύρυθμη κανονικότητα φαίνεται πολυτέλεια σε ένα ταραγμένο παγκόσμιο κάδρο.

Οχι τυχαία, η πολιτική συζήτηση έχει μετατοπιστεί στο ηθικό πεδίο και όχι στις ριζικές προγραμματικές διακηρύξεις και εφαρμογές. Ακόμη και αυτοί σήμερα που εγκαλούν τον Πρωθυπουργό, το κάνουν με ηθικούς όρους. Ή ακόμη χειρότερα με όρους ερωτικής προδοσίας.

Καλά και δεκτά όλα αυτά, αλλά όχι ακριβώς πολιτικά. Μα και η ίδια η κυβέρνηση έχει μετατοπίσει την κουβέντα στη «μάχη του καλού» και στην ηθική διεύθυνση του Μνημονίου. Το νέο τερέν στο οποίο εκτυλίσσονται όλα αυτά προφανώς τη συμφέρει. Τη συμφέρουν ακόμη περισσότερο τουιταρίσματα όπως αυτό που έκανε χθες ο Γιώργος Κουμουτσάκος. Ο συμπαθής εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ έγραψε πως «το Βατερλώ απέχει μόνο 13 χλμ. από τις Βρυξέλλες», υπονοώντας πως ο Τσίπρας δεν κατάφερε τίποτε στο τελευταίο Eurogroup. Nα του υπενθυμίσουμε παρ’ όλα αυτά πως κανένας σήμερα δεν θυμάται τον νικητή του Βατερλώ. Σε αντίθεση με τον νικημένο.

Τελευταία Νέα