Ρώτησαν κάποτε τη μάνα ενός διαβόητου έλληνα κατά συρροήν δολοφόνου αν είχε καταλάβει κάτι από τη σχιζοφρενή συμπεριφορά του παιδιού της. «Κάτι είχα καταλάβει», απάντησε εκείνη με μητρική αφέλεια, «έτρωγε πάντα το γλυκό πριν από το κυρίως γεύμα»!

Ηταν η μοναδική ένδειξη για τη στοργική μητέρα πως ο γιος της «δεν πήγαινε καλά». Δεν το είχε νιώσει ποτέ ότι το καλοσυνάτο παιδί της μετά το γλυκό διψούσε για αίμα!

Ετσι είναι οι μάνες τελικά: τα μάτια και η ψυχή τους βλέπουν μόνο τα χαρίσματα των παιδιών τους.

«Λοιπόν, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που δεν γεννήθηκα Αγγλος» έλεγε φίλος οπαδός του ποδοσφαίρου πρόσφατα και τεκμηρίωνε: «Δεν θα άντεχα να δω τον ξινό Στραματσόνι να χαμογελάει, που είναι σαν να κλαίει, δεν θα μπορούσα να δω μια από τις ομάδες μου να παρακολουθούν από μακριά τη στέψη της πρωταθλήτριας. Και τέλος, μαθαίνω ότι το γήπεδο της Γουέστ Χαμ, το Απτον Παρκ, θα μοιραστεί σαν αντίδωρο στους οπαδούς της! Ε, λοιπόν, δεν θα περίμενα ποτέ στην ουρά να τεμαχίσουν σε μικρά μικρά κομμάτια το αγαπημένο μου γήπεδο για να πάρω ένα, να το στολίσω στο γραφείο πλάι στο κρεβάτι μου· θα το έσπαζα εγώ το γήπεδο σε μεγάλα κομμάτια και θα έπαιρνα ό,τι μου άρεσε».

Η μητέρα του, σκέπτομαι, και το γλυκό στο ξεκίνημα του γεύματος φυσιολογικό θα το έβρισκε!

Και ο φίλος – φίλαθλος συνεχίζει ακάθεκτος: «Μιλούν όλοι για τη Λέστερ και για τον άθλο της και ότι μόνο στην Αγγλία συμβαίνουν παρόμοια. Ποια παρόμοια έχουν συμβεί; Από το 1996, είκοσι χρόνια τώρα, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει πάρει 11 τίτλους και ακολουθούν ομάδες πρωτοκλασάτες και ματσωμένες. Σιγά τις εκπλήξεις. Η Λάρισα έσπερνε σέσκουλα στον Κάμπο και πήρε το πρωτάθλημα στην Ελλάδα το 1988 και έγινε σεισμός. Τώρα όλοι γράφουν για τη Λέστερ. Μια φορά στα 75 χρόνια εμφανίζεται και ο κομήτης του Χάλεϊ στον ουρανό, τι θα πει αυτό; Οτι ο ουρανός έχει μόνο κομήτες; Μια φορά στο τόσο, κάποιο «φάντασμα» βγαίνει πρωταθλήτρια στην Αγγλία ή κάπου αλλού, σε κάποιο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Τι σημαίνει, λοιπόν, ότι το φαινόμενο Λέστερ είναι ένδειξη καθαρότητας; Ανοησίες!».

Μωρέ, μπας κι έχει δίκιο;

«Και τώρα βλέπεις τους οπαδούς στις εξέδρες Παναγίες να παρακολουθούν μπάλα σαν να ακούν Κλοντ Ντεμπισί στο Μέγαρο και κάποιοι ζηλεύουν. Εμείς, λέει, είμαστε υπανάπτυκτοι και σαματατζήδες και τραμπούκοι, και, και. Ξεχνούν ότι άγγλοι οπαδοί ήταν οι πρωταγωνιστές επεισοδίων που άφησαν πίσω τους 39 πτώματα στο Χέιζελ».

Τι να πεις;

«Αντε και κάτι ακόμα για να τελειώνουμε: οι Αγγλοι γνωρίζουν πότε και πώς και με πόσους οπαδούς θα γίνει ο θρυλικός τελικός Κυπέλλου τους· θα πάει και η βασίλισσα και θα τραγουδήσουν όλοι με σεβασμό το «God save the queen» και θα πανηγυρίσουν και μετά θα πιουν ένα βαρέλι μπίρα για να ξεχάσουν την ανία τους. Ενώ εδώ ούτε ξέρεις πότε και αν θα γίνει τελικός· άλλα λέει ο υπουργός, άλλα κάνει ο πρόεδρος της ΕΠΟ, οι οπαδοί ζουν σε μια δημιουργική αγωνία και όλα κυλούν ρολόι. Κι αν πάει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα τα ακούσει κι αυτός ένα χεράκι, όπως τότε που ο Βαζέχα τού γύρισε την πλάτη».

Να και το γλυκό πριν από το γεύμα.

Τι δείχνουν τα λόγια του φίλου; Στο ελληνικό ποδόσφαιρο, οι οπαδοί αδυνατούν να νιώσουν και να δουν τις παραβατικές συμπεριφορές των ομάδων τους. Αγαπούν σαν στοργικές μητέρες και αλίμονο σ’ όποιον πει στην κουκουβάγια πως το παιδί της είναι άσχημο.

Τελευταία Νέα