Οσοι ασχολούνται με τη θάλασσα γνωρίζουν τι ακριβώς περιγράφει ο όρος μέθη του βυθού. Οταν κανείς κατεβεί πέρα από τα 40 μέτρα βάθος, αυξάνεται το άζωτο στο αίμα, με αποτέλεσμα να καταστέλλεται ο εγκέφαλος. Οι δύτες που βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση, αρχίζουν να έχουν μια αίσθηση ευφορίας: η κριτική ικανότητά τους εξαφανίζεται και μαζί εξαφανίζονται και ο αυτοέλεγχος και ο φόβος. Το ευφορικό αυτό αίσθημα δεν κρατάει πολύ. Ακολουθούν η απώλεια των αισθήσεων, το κώμα και ο θάνατος. Το μικρό διάστημα ώς την ανυπαρξία, ωστόσο, οι δύτες που έχουν βρεθεί βαθιά στον βυθό το γλεντάνε.

Η μέθη του βυθού, έχω την εντύπωση, είναι η κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τις ημέρες που περνάμε. Εγκλωβισμένη ακόμη μια φορά στις υποσχέσεις που έδωσε, στις ανέφικτες διακηρύξεις, στην αντιμνημονιακή ρητορική με την οποία έντυσε το τρίτο Μνημόνιο που υπέγραψε, η κυβέρνηση πορεύεται πλέον όπως ακριβώς αντιπολιτευόταν: οικοδομώντας αντιπαραθέσεις και προσπαθώντας να διευρύνει, όσο είναι δυνατόν, τις σφαίρες επιρροής της σε κοινωνικές ομάδες που ακόμα δεν έχουν καταρρακωθεί από την παρατεινόμενη αβεβαιότητα.

Αλλά επειδή ο αποκλειστικά δημοσιονομικός χαρακτήρας των πολιτικών ελιγμών που απομένουν είναι αδύνατος, η κυβέρνηση ήδη προσπαθεί, ελλείψει άρτου, να δημιουργήσει θεάματα. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η κλιμάκωση του λεγόμενου κυνηγιού «κατά της διαπλοκής» που, όπως όλα δείχνουν, στην ουσία είναι η απειλή καταδίωξης των αντιπολιτευόμενων φωνών, της άλλης άποψης. Οι συντονισμένοι με τον ενισχυμένο στην πυραμίδα της διακυβέρνησης Νίκο Παππά υπουργοί που υπερασπίζονται την ανελευθερία μιας κομμουνιστογενούς «καθεστωτικής» πολιτικής (Βερναρδάκης, Σπίρτζης, Γεροβασίλη, Κουρουμπλής) θα συνεχίσουν να κατασκευάζουν αποδιοπομπαίους τράγους –και πιθανόν, επειδή είναι σκληροί για να πεθάνουν, να οδηγήσουν σε μια νέα κρίση, σε μια καινούργια πολιτική περιπέτεια (ένα ακόμα δημοψήφισμα;) στην οποία θα διεκδικήσουν λαϊκή υποστήριξη. Εχω εμπιστοσύνη στην επινοητικότητα των κατασκευών τους. Δύο θέματα μόνο εκκρεμούν: το χρήμα και η διεθνής θέση της χώρας –αυτά κανένα εξουσιαστικό τέχνασμα δεν μπορεί να τα υποκαταστήσει.

Στη θάλασσα, η ευφορία της μέθης του βυθού κάποια στιγμή, γρήγορα, τελειώνει στο μαύρο. Το θέμα είναι αν και στο ελληνικό ναυάγιο θα τελειώσουν στο μαύρο όχι μόνο οι τελευταίοι σκληροί υπερασπιστές του κρατισμού, αλλά και η χώρα.

Τελευταία Νέα