Μπορεί κανείς να έχει τη χειρότερη γνώμη για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (και ο γράφων δεν έχει την καλύτερη) αλλά θα πρέπει να αναγνωρίσει ένα πράγμα: δεν άλλαξε σακάκι για να υπηρετήσει τις εξόφθαλμες και συνήθως ανοικονόμητες φιλοδοξίες της.

Ανακοίνωσε ότι κατεβαίνει στις εκλογές του Σεπτεμβρίου με την ίδια σημαία που ανέμιζε και τον Ιανουάριο.

Σε μια πολιτική σκηνή που βρίθει από σημαίες ευκαιρίας, η Κωνσταντοπούλου διατηρεί τουλάχιστον την ίδια παντιέρα –ακόμη κι αν είναι εντελώς προσωπική.

Το ίδιο θα πω για τον Λαφαζάνη και τη Λαϊκή Ενότητα.

Μπορεί κανείς να διαφωνεί ριζικά με τα λεγόμενά τους, μπορεί να απορρίπτει κατηγορηματικά τις απόψεις τους, μπορεί να φοβάται τις φανερές ή κρυφές επιδιώξεις τους, αλλά τουλάχιστον ούτε τα λεγόμενα ούτε οι απόψεις ούτε οι επιδιώξεις τους κόβονται παρουσία του πελάτη. Αυτά έλεγαν χθες, τα ίδια λένε σήμερα.

Δεν ξέρω αν η επιμονή τους αρκεί για μια αξιοπρεπή εκλογική παρουσία, αλλά μπορεί να αποδειχθεί καθόλου αμελητέα σε μια προεκλογική εκστρατεία η οποία έως τώρα προκαλεί θλίψη.

Επί της ουσίας δεν υπάρχει καμία διαφωνία αφού ουδείς συζητάει την ουσία. Η συζήτηση εξαντλείται στα «ψέματα του Τσίπρα», στο «παλαιό σύστημα» ή στις «συνεργασίες» –μια ατέρμονη φλυαρία επί της διαδικασίας αλλά καμία λέξη για τα προβλήματα που ζει ο Ελληνας στην καθημερινότητά του.

Ως εκ τούτου, όλο το θέμα είναι ποιος θα κατέβει με ποιον και ποιος θα κυβερνήσει με ποιον.

Αλλά λέξη για τη φοροκαταιγίδα –και τι να πουν άλλωστε αφού όλοι μαζί την ψήφισαν.

Λέξη για τη λαθρομετανάστευση και την εισροή προσφύγων στα νησιά.

Λέξη για την αγορά που διαλύεται, τα μαγαζιά που κλείνουν, το κράτος που δεν δουλεύει, τις επιχειρήσεις που ναυαγούν, τους μισθωτούς που δεν πληρώνονται, τις επενδύσεις που δεν γίνονται, τους ανέργους που δεν έχουν προοπτική, τα παιδιά που βγαίνουν αγράμματα από το σχολείο και απαίδευτα από το Πανεπιστήμιο.

Ξέρετε γιατί; Επειδή στη χώρα της αρλούμπας και της κωλοτούμπας όλοι σπρώχνονται να εκπροσωπήσουν τον εαυτό τους και την παρέα τους.

Κανείς όμως δεν εκπροσωπεί τον φορολογούμενο απέναντι στην Εφορία. Κανείς τον πολίτη απέναντι στο κράτος. Κανείς τον επιχειρηματία απέναντι στην κοινωνία και κανείς την κοινωνία απέναντι στην επιχείρηση. Κανείς το παιδί απέναντι στο μέλλον του.

Εξι κόμματα και τέσσερις πρωθυπουργούς διέλυσε αυτή η κρίση. Ακόμη όμως δεν καταφέραμε να βρούμε εκείνους που θα τη διαχειριστούν και θα μας οδηγήσουν στο ξέφωτο.

Ισως γι’ αυτό καταντήσαμε να ψηφίζουμε κάθε τρεις και λίγο!..

Τελευταία Νέα