Αναζήτηση
Θα έλεγα να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη διότι πολλές επισκέψεις παρατηρώ στον χώρο του παραλογισμού.
Ποια είναι τα δεδομένα της δημοκρατίας;
Δεδομένο πρώτο. Κάθε δημοκρατία έχει μια συμπολίτευση και μια αντιπολίτευση. Και οι δύο έχουν αναδειχθεί με την ψήφο του ελληνικού λαού.
Δεδομένο δεύτερο. Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται, συνάπτει συμφωνίες και τις φέρνει για ψήφιση στη Βουλή.
Δεδομένο τρίτο. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία καλείται να επικυρώσει τις συμφωνίες που συνομολόγησε η κυβέρνηση.
Δεδομένο τέταρτο. Η αντιπολίτευση μπορεί να κάνει ό,τι της καπνίσει. Η επικύρωση των κυβερνητικών επιλογών δεν εξαρτάται από την ψήφο της.
Δεδομένο πέμπτο. Αν δεν προκύπτει κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπέρ των κυβερνητικών επιλογών, τότε ο Πρωθυπουργός πηγαίνει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και παραιτείται.
Δεδομένο έκτο. Ο Πρόεδρος κινεί τη συνταγματική διαδικασία και είτε προκύπτει μια άλλη κυβερνητική πλειοψηφία από την ίδια Βουλή είτε πάνε σε εκλογές.
Απλό; Πάρα πολύ απλό. Το καταλαβαίνουν και τα μικρά παιδιά.
Ποιοι δεν το καταλαβαίνουν; Οσοι έπαθαν ξαφνικά λαχτάρα τι θα κάνει η αντιπολίτευση αν και όταν υπάρξει συμφωνία.
Φαίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι η δημοκρατία λειτουργεί στη βάση μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Είτε της σημερινής είτε κάποιας άλλης αν καταρρεύσει η σημερινή.
Στους «αγωνιούντες» διακρίνω δύο κατηγορίες.
Εκείνους που ζητούν «προπαντός να σωθεί η χώρα». Ξεχνώντας προφανώς ότι στις 25 Ιανουαρίου ο ελληνικός λαός ψήφισε ποιοι θέλει να σώσουν τη χώρα. Αν ήθελε να τη σώσουν κάποιοι άλλοι, θα είχε ψηφίσει τους άλλους.
Ασφαλώς ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τις ευγενικές προθέσεις τους. Το πολιτικό τους κριτήριο όμως είναι προβληματικό.
Παραπέμπουν στους «χρήσιμους ηλιθίους» που έλεγε ο Λένιν. Δεν δίνουν μεν στον ΣΥΡΙΖΑ το σκοινί για να τους κρεμάσει αλλά του προσφέρουν την ψήφο τους για να κυβερνήσει –δωρεάν και χωρίς ανταλλάγματα.
Η καλοκάγαθη αυτή προσέγγιση παραπέμπει και στην αφέλεια του Κώστα Γαβρά όταν δηλώνει για τον Τσίπρα «είναι νέος, δεν έχει παρελθόν, γιατί δεν αναλαμβάνουν το θάρρος να τον ψηφίσουν όλοι, να δούμε τι θα κάνει».
Αν δεν απατώμαι μόνο σε καθεστώτα τύπου «Ζ», «Ομολογίας» και «Κατάστασης πολιορκίας» μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που «τους ψηφίζουν όλοι».
Στη δεύτερη κατηγορία εντάσσονται όσοι μετατρέπουν τη στάση της αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβέρνηση σε πολιορκητικό κριό εναντίον της αντιπολίτευσης. Για προσωπικούς ή άλλους λόγους.
Ουσιαστικά προτείνουν στην αντιπολίτευση να περιέλθει οικειοθελώς σε κατάσταση ομηρείας. Ελπίζοντας ότι θα αναλάβουν εκείνοι την εκπροσώπηση των ομήρων.
Υπό αυτήν την έννοια, οι συγκεκριμένοι δεν εμπίπτουν στην κατηγορία των «χρήσιμων ηλιθίων». Αλλά σε εκείνη των εντελώς άχρηστων ηλιθίων.
