Αναζήτηση
Ο Αλέξης Τσίπρας το είχε πει ήδη από τον Ιούνιο του 2012. Το ότι κερδίζεις τις εκλογές δεν σημαίνει ότι κερδίζεις και την εξουσία, είχε πει σε μια συνέντευξή του στη «Λιμπερασιόν».
Εκτοτε το δόγμα έγινε σύνθημα στο στόμα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αρκεί να είσαι στην κυβέρνηση. Χρειάζεται να ριζώσεις στο σύστημα.
Τα πρώτα ερείσματα που χτίζει εντατικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι θέσεις σε όλο το φάσμα του κρατικού μηχανισμού. Οι αλλαγές είναι σαρωτικές, από την ΕΥΠ έως το Εθνικό Θέατρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρωτοτύπησε σε αυτό. Είχε όμως, σε σύγκριση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, το επιπλέον κίνητρο ότι καλείται να ελέγξει για πρώτη φορά το κράτος. Και την επιπλέον δυσκολία ότι οι κομματικές του εφεδρείες είναι σχετικά περιορισμένες. Εξού και το γεγονός ότι από τη χαρτογράφηση του πρώτου κύματος διορισμών προκύπτει ότι πολλά από τα στελέχη που επιλέγει δεν είναι «πρώτη φορά» στη διοίκηση. Είναι συχνά, αλλά όχι αποκλειστικά, πρόσωπα που έχουν αποκτήσει εμπειρία εξουσίας επί ΠΑΣΟΚ.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι το κέντρο που επιλέγει τους αξιωματούχους δεν είναι ένα. Είναι άλλο το «κάστινγκ» του Μαξίμου, που στελεχώνει τις κρίσιμες υπηρεσίες. Και άλλη, ας πούμε, η επιλογή που κάνει το μεγαλύτερο παραγωγικό υπουργείο, υπό τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, στο οργανόγραμμα και στους εποπτευόμενους φορείς του οποίου κυριαρχούν οι συνδικαλιστές και οι ατυχήσαντες πολιτευτές της Αριστερής Πλατφόρμας.
Το προσωπικό κριτήριο του υπουργού φαίνεται να κυριαρχεί και σε άλλους τομείς, όπως ας πούμε στον Πολιτισμό, όπου ο αναπληρωτής υπουργός Νίκος Ξυδάκης ζητεί παραιτήσεις με γνώμονα το καλλιτεχνικό του «όραμα». Μερίδα στους διορισμούς ανάλογη με την κοινοβουλευτική τους δύναμη έχουν και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, σε ένα σύστημα διανομής που θυμίζει το 4-2-1 που είχε υιοθετήσει η τρικομματική κυβέρνηση.
Πέρα από τις ανά κλάδο ιδιαιτερότητες, από την ανθρωπογεωγραφία προκύπτει ότι το νέο σύστημα εξουσίας συγκροτείται όπως το παλιό. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επιβεβαιώνει την κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα που ποτέ δεν κατάφερε να ενσωματώσει ως αρχή την κομματική ουδετερότητα και τη συνέχεια του κράτους. Και που στις πιο κραυγαλέες της εκδοχές υποκύπτει ακόμη στη φωνή του αίματος, με συζύγους, θυγατέρες, εξαδέλφους κ.λπ. να εξαργυρώνουν τις συγγενικές τους σχέσεις με κρατικά αξιώματα.
