Από κοινωνική δικτύωση αποδείχθηκε πως δεν σκαμπάζει. Τουλάχιστον μέχρι και την περασμένη Κυριακή, όταν η είδηση που θέλει τον συγγραφέα Σάλμαν Ρούσντι να μοιράζει με το σταγονόμετρο αστέρια σε βιβλία – σταθμούς της παγκόσμιας λογοτεχνίας έγινε viral. Και φυσικά ζουμερή είδηση στις σημαντικότερες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες παγκοσμίως. Ο ίδιος, απαντώντας στο δημοσίευμα του βρετανικού «Ιντιπέντεντ» που αποκάλυψε τις αυστηρές αξιολογήσεις του στη σελίδα βιβλιοκριτικής Goodreads, προσπάθησε να ρίξει τους τόνους λέγοντας πως «χαζολογούσε στην εν λόγω σελίδα» και «δεν πρέπει κανείς να πάρει στα σοβαρά τη βαθμολογία του».

Μια κουβέντα βέβαια είναι αυτό. Στο στόχαστρο, άλλωστε, του βραβευμένου με Μπούκερ συγγραφέα μπήκαν «Οτυχερός Τζιμ» του Κίνγκσλεϊ Εϊμις και το «Οτανσκοτώνουν τα κοτσύφια» της Χάρπερ Λι (τίτλος που συνήθως συνοδεύεται από τον χαρακτηρισμό «ένα από τα αριστουργηματικά μυθιστορήματα όλων των εποχών»), στα οποία έδωσε μόλις ένα και τρία αστέρια αντίστοιχα (με άριστα τα πέντε). Οταν επισκέπτες της σελίδας τον προκάλεσαν να αιτιολογήσει την αυστηρή βαθμολογία του εκείνος έριξε το φταίξιμο στην ιστοσελίδα Goodreads. «Είμαι τόσο άγαρμπος στον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μερικές φορές. Πίστευα πως αυτή η βαθμολόγηση ήταν ιδιωτική υπόθεση που θα βοηθούσε την ιστοσελίδα να μου προτείνει βιβλία για να διαβάσω. Τελικά αποδεικνύεται πως αυτή η διαδικασία γίνεται δημόσια. Είμαι χαζός. Ε, λοιπόν, δεν μου αρέσει η δουλειά του Κίνγκσλεϊ Εϊμις. Ετσι είναι τα πράγματα και δεν είμαι υποχρεωμένος να δικαιολογήσω την άποψή μου».

ΑΡΙΣΤΑ ΠΕΝΤΕ. Στο διαδικτυακό προφίλ του πάντως ήταν γενναιόδωρος (πέντε αστέρια) με τον «Μεγάλο Γκάτσμπι» του Φιτζέραλντ, το «Χρυσό Κύπελλο» του Χένρι Τζέιμς και το «A handful of dust» του Εβελιν Γουό. Στη λίστα όμως με τα κορυφαία βιβλία που έχει διαβάσει συγκαταλέγεται το «Ενα σπίτι για τον κύριο Μπίσβας» του Β.Σ. Νάιπολ, με τον οποίο φέρεται να είναι σε κόντρα τα τελευταία χρόνια. Αιτία, η δήλωση του νομπελίστα Νάιπολ (2001) με αφορμή την έκδοση φετφά εις βάρος του Ρούσντι από τον αγιατολάχ Χομεϊνί το 1989, για το μυθιστόρημα «Σατανικοί στίχοι»: «Θα μπορούσε να είναι μια ακραία μορφή λογοτεχνικής κριτικής».