Η γερμανική εφημερίδα «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ» επιμένει ότι πρέπει να την πιστέψουμε: ο Φρανκ Κάστορφ (φωτογραφία), διευθυντής της βερολινέζικης Φολκσμπίνε, μιας από τις σημαντικότερες σκηνές πανευρωπαϊκά, αποχωρεί το 2017 και τη θέση του παίρνει ο  σημερινός διευθυντής τής Tate Modern Κρις Ντέρκον. Από κοντά και η γαλλική «Μοντ», που επικαλείται τις ίδιες πληροφορίες. Πάντως καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει. Οι φήμες – και τα δημοσιεύματα – άρχισαν να διαδίδονται πριν από μερικές εβδομάδες, όταν ο Τιμ Ρένερ, γενικός γραμματέας Πολιτισμού του Βερολίνου, εμφανίστηκε στην εκδήλωση για τα 100 χρόνια της γερμανικής σκηνής συνοδευόμενος από τον Ντέρκον. Οταν ρωτήθηκε ο Ντίτριχ Βίλφερτ, εκπρόσωπος Τύπου του Γραφείου Πολιτισμού, απάντησε λακωνικά: «Είμαστε σε διαπραγματεύσεις».

Η απόφαση γεννά ορισμένα εύλογα ερωτήματα, με δεδομένο ότι ο Κάστορφ – επί 23 χρόνια διευθυντής της Φολκσμπίνε – έχει βγάλει ασπροπρόσωπο το θέατρο που διευθύνει, τόσο καλλιτεχνικά όσο και εμπορικά. Μόνο πέρυσι 143.000 θεατές παρακολούθησαν τις παραστάσεις, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες η Φολκσμπίνε πρωτοστατεί σε πειραματισμούς όσον αφορά το ανέβασμα παραγωγών. Εξού και ο σκεπτικισμός της ευρωπαϊκής τεχνοκριτικής. Αν γίνει η αντικατάσταση θα πρόκειται για «μια πραγματική επανάσταση» έγραψε η γαλλική «Μοντ», καθώς ο Ντέρκον δεν έχει καμία σχετική πείρα. «Πώς θα μπορούσε ένας – επιτυχημένος έστω – επιμελητής εκθέσεων της Tate να περάσει σε μια πρωτοποριακή θεατρική σκηνή με τόσο βαριά ιστορία όπως η βερολινέζικη Φολκσμπίνε;» αναρωτιέται και ο Πέτερ Λάουντμαν στη «Ζιντόιτσε».

ΕΚΤΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ. Ο Νίκολας Κάλιναν, υπάλληλος στην υποδοχή της Εθνικής Πινακοθήκης Πορτρέτων του Λονδίνου πριν από 14 χρόνια, επέστρεψε πλέον ως διευθυντής της, τον περασμένο Ιανουάριο. Ενδιαμέσως – και για δύο χρόνια – ήταν επιμελητής εκθέσεων μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης στο Mητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, ενώ πέρυσι είχε επιμεληθεί μαζί με τον σερ Νίκολας Σερότα την επιτυχημένη έκθεση του Ματίς στην Tate Modern. Αλλά και η διευθύντρια  της Tate Britain Πενέλοπε Κέρτις έφυγε από το Λονδίνο για να αναλάβει το μικρό μεν αλλά πολύ καταξιωμένο πορτογαλικό  Museu Calouste Gulbenkian.