Αναζήτηση
Στη μεγαλύτερη διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια δίπλα στο όνομα με το οποίο τη γνωρίζουν από τη Λατινική Αμερική ως τη Ρωσία –Ραφαέλα Καρά –γράφει: «Είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Ραφαέλα Μαρία Ρομπέρτα Πελόνι, που γεννήθηκε στην Μπολόνια στις 18 Ιουνίου 1943 και είναι σοουγούμαν, τραγουδίστρια, χορεύτρια, παρουσιάστρια και συγγραφέας». Τα επιβεβαιώνει όλα αυτά η αειθαλής ξανθιά καλλιτέχνις, που διατηρεί ακόμη το χαρακτηριστικό ξανθό καρέ μαλλί της;
«Ολα» λέει με χαμόγελο. «Εκτός από την ηλικία. Μου έχουν προσθέσει δέκα χρόνια» προσθέτει με χιούμορ.
Δεν το βάζει κάτω. Και δεν κοιτάζει πίσω. Για τον λόγο αυτόν δέχτηκε να είναι μία από τους τέσσερις κριτές που συμμετέχουν στην ιταλική εκδοχή του τηλεπαιχνιδιού «The Voice», που επιστρέφει στην τηλεόραση στις 12 Μαρτίου. «Στη ζωή πρέπει να εξερευνούμε νέους δρόμους» λέει η εντυπωσιακή σοουγούμαν που ανέβηκε χθες βράδυ στη σκηνή του Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο καθώς στην έναρξή του γιορτάστηκαν και τα 60 χρόνια της Ιταλικής Κρατικής Τηλεόρασης (RΑΙ).
Στο σπίτι της στη Ρώμη ζει μόνη, ωστόσο, όπως λέει η ίδια, δεν αισθάνεται μοναξιά. «Είμαι ευτυχισμένη εργένισσα, είμαι καλά και έχω πάντα για παρέα τους πρώην συζύγους μου. Η μητέρα μου ήθελε να παντρευτώ έναν γιατρό, έναν αρχιτέκτονα. Ομως τι να τους έλεγα; Ενώ με τους συζύγους μου μιλούσαμε την ίδια γλώσσα. Με τον πρώτο η σχέση που είχα ήταν τρόπον τινά πατρική διότι ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών και μου έλειπε ο πατέρας. Η μητέρα μου, θαρραλέα γυναίκα, ήταν από τις πρώτες στην Μπολόνια που αποφάσισε να χωρίσει. Είχα την ανάγκη μιας σχέσης με έναν μεγάλο άνδρα, σίγουρο, διότι οι άνδρες δεν μου ενέπνεαν εμπιστοσύνη. Στο σπίτι μαζί μας ήταν και οι τρεις κορούλες του. Δεν υποδύθηκα ποτέ τη μητέρα τους, αλλά ήμουν για εκείνες μια έμπιστη φίλη και ακόμη σήμερα έτσι είμαστε. Με τον δεύτερο σύζυγό μου, τον Σέρτζιο, η σχέση ήταν διαφορετική. Εκείνος ήταν δέκα χρόνια μικρότερός μου και αγαπούσαμε τα ίδια πράγματα. Ηταν μια σχέση πιο παιχνιδιάρικη που εξελίχθηκε σε αγάπη και μετά ήρθαν οι διαφορετικές επιλογές και το τέλος. Εχουμε τις καλύτερες σχέσεις όμως διότι το καλό δεν πεθαίνει ποτέ».
Οσο για τα παιδιά; «Υπήρχε εποχή που δεν τα σκεφτόμουν και όταν τα ήθελα δεν ήρθαν. Θέλησα να υιοθετήσω, αλλά στην Ιταλία δεν είναι εφικτό. Δεν το καταλαβαίνω. Γιατί ένας ελεύθερος ή ένας άνθρωπος της ηλικίας μου να μην μπορεί να υιοθετήσει;» αναρωτιέται η Ραφαέλα Καρά, που αποκαλύπτει ότι έχει διοχετεύσει το μητρικό της φίλτρο στα παιδιά του αδελφού της που δεν ζει πια.
