Αναζήτηση
Ηταν αναμενόμενο. Προσωπικά πιστεύω ότι και πολύ άργησε! Για να είμαι ειλικρινής, πίστευα ότι θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους εδώ και πολύ καιρό. Το ότι το κάνει σήμερα στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος είναι ίσως μια τελευταία ευκαιρία να τους φέρει στον «ορθό» δρόμο, διότι το τελευταίο διάστημα, ειδικά στο μείζον θέμα του χρέους, έχουν ξεχειλώσει.
Ομιλώ για τη βαρυσήμαντη, το λιγότερο, παρέμβαση του φίλου Αλέξη «είμαι το ΠαΣοΚ στον ΣΥΡΙΖΑ» Μητρόπουλου, ο όποιος είδε και απόειδε ότι ο πρόεδρος Τσίπρας δεν κάνει τίποτε για να μαζέψει κάτι τύπους σαν τον Σταθάκη, οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ κάνουν σμπαράλια όλη την στρατηγική περί χρέους, στάσης πληρωμών, μονομερούς διαγραφής κ.λπ., και αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Στην παρέμβασή του (πώς το ξέρω εγώ; Μα έπεσε στα χέρια μου το εμπιστευτικό σημείωμα που απέστειλε την περασμένη εβδομάδα στον πρόεδρο Τσίπρα και στα μέλη της Γραμματείας του κόμματος) αναφέρει:
«Το ελληνικό ζήτημα και ο κρίσιμος «πυρήνας» του, το υπέρογκο και αδύνατον να αποπληρωθεί χρέος, δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν με καθαρά χρηματοοικονομικά και νομικά κριτήρια και μεγέθη εντός της πολύπλευρα αλληλοεξαρτώμενης Περιφερειακής Ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης».
Με έννοιες όπως «οι άσωτες ή αρπακτικές εθνικές ελίτ», που παραπέμπουν ευθέως σε έναν πραγματικό αριστερό διανοητή, ο Αλέξης «είμαι το ΠαΣοΚ στον ΣΥΡΙΖΑ» αισθάνεται δικαιωμένος που τάχθηκε κατά της συγκρότησης Διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του χρέους και καταρρίπτει τον μύθο ότι θα διερευνηθεί το πώς και από ποια σκάνδαλα φτάσαμε στα Μνημόνια. Γράφει σχετικά στο εμπιστευτικό του σημείωμα:
«Το μέγεθος του ποινικά κολάσιμου επονείδιστου χρέους είναι δύσκολο να διακριβωθεί και πάντως απαιτεί εκτεταμένη έρευνα πολλών χρόνων. Εν πάση περιπτώσει, όμως, οι ροές του παράνομου χρήματος δεν αντιπροσωπεύουν σημαντικό μέρος του σημερινού δημόσιου χρέους»!
Στη συνέχεια την πέφτει καθαρά στον Σταθάκη (αλλά και στον Δραγασάκη) για τη σύνθεση του χρέους, καθώς υποστηρίζει ότι «σε συνθήκες κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος […] είναι δύσκολο να αναδείξει κανείς το επονείδιστο, την απέχθεια ή επάχθεια του χρέους. Ετσι, από νομικής πλευράς, είναι σχεδόν αδύνατον να διαχωριστούν τα τμήματά του και να αποδοθούν σε αξιόποινη, απλώς παράνομη ή απρόσφορη και κακή διαχείριση. […] Επιπροσθέτως, η κυριαρχία των χρηματοπιστωτικών κύκλων, η ισχύς του νέου αυστηροποιημένου Συμφώνου Σταθερότητας (που ψήφισε «εν μια νυκτί» η συγκυβέρνηση Παπαδήμου) και οι εξ αυτού απορρέοντες κανονισμοί δημιουργούν μιαν ασφυκτική ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία στενεύουν τα περιθώρια αυτόνομων διεκδικήσεων με τις καθορισμένες διεθνείς δικαστικές-διαιτητικές διαδικασίες»…
Για όλα αυτά και πολλά ακόμη ο φίλος Αλέξης υποστηρίζει ότι «το ζήτημα του χρέους άνοιξε και συντηρείται σε λάθος βάση» και τονίζει με έμφαση ότι «επιβάλλεται αλλαγή γραμμής πλεύσης» –προς ποια κατεύθυνση; Οπως σωστά έχει εκτιμήσει από τα έως τώρα παρατεθέντα ο προσεκτικός αναγνώστης, ο Αλέξης παρακάμπτει τις οπορτουνιστικές αντιλήψεις που έχουν βάλει πόδι στο κόμμα, τραβάει μπροστά, δείχνει τον δρόμο ως άλλος πιονιέρος, και επιχειρηματολογεί, με τον μοναδικό τρόπο που εκείνος γνωρίζει:
«Επομένως, το αίτημα για διαγραφή ολόκληρου ή του μέγιστου μέρους του χρέους στηρίζεται σε θεσμικά και οικονομικά επιχειρήματα και στις εξ αυτών πηγάζουσες υπέρτερες αξίες και αρχές που αντλούνται από το Συνταγματικό και το Διεθνές Αναγκαστικό και Ανθρωπιστικό Δίκαιο, προσδίδοντας σοβαρά νομικά ερείσματα και υποστηρικτικά στοιχεία στο αίτημά μας».
Εισηγείται δε την δημιουργία μιας ισχυρής συμμαχίας του Νότου που θα αξιώσει μια Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για το χρέος και ασφαλώς εξάλειψη των αιτίων που το προκάλεσαν με την αλλαγή των κανόνων της ΟΝΕ.
Το τελειωτικό χτύπημα όμως στους οπορτουνιστές το δίνει με την αναφορά ότι «η νέα ελληνική κυβέρνηση (του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή) πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσει την κρίση ρευστότητας με την ανάκτηση της χρηματοοικονομικής και της πιστωτικής φερεγγυότητας, που θα επιτρέψει στην ελληνική οικονομία να χρησιμοποιήσει τα δοκιμασμένα μέσα μακροοικονομικής σταθεροποίησης και ανάπτυξης. Δηλαδή να αυξήσει την ιδιωτική κατανάλωση με την ενίσχυση των μισθών, των συντάξεων και των παροχών του Κοινωνικού Κράτους και με τη δραστική αύξηση των δημοσίων επενδύσεων που θα δημιουργήσουν ευνοϊκό κλίμα και θετικές προσδοκίες και για τις ιδιωτικές επενδύσεις. […] Ολα τα άλλα είναι χρηματοοικονομικές και ηθικοπολιτικές φλυαρίες που προξενούν ανούσιες αντιπαραθέσεις, ανέξοδους λεονταρισμούς και αβάσιμες πλειοδοσίες, που στο κάτω κάτω της γραφής διασπούν την εθνική λαϊκή ενότητα και συσκοτίζουν στα μάτια των πολιτών τις αιτίες της πολύπλευρης κρίσης, που δεν είναι μόνο εσωτερική, αλλά διεθνής και ευρωπαϊκή».
Θεός!
Το αγόρι με το βελούδινο βλέμμα
Θεός μεν, με… χιούμορ δε. Οπως με ενημέρωσε η πηγή μου στον ΣΥΡΙΖΑ, κατά την πρόσφατη σύσκεψη της Γραμματείας του κόμματος, με αντικείμενο ποιους βάζουμε πού στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ο πρόεδρος Τσίπρας ήταν υπέρ της έκθεσης γνωστών και προβεβλημένων στελεχών. Επιχειρηματολογούσε επ’ αυτού βλέποντας την απροθυμία των κορυφαίων στελεχών, οπότε κάποια στιγμή πετάχτηκε, μου λένε, ο Αλέξης «είμαι το ΠαΣοΚ στον ΣΥΡΙΖΑ» Μητρόπουλος και είπε:
–Πρόεδρε, γιατί να ταλαιπωρείσαι προκειμένου να τους πείσεις; Βάλε νέους ανθρώπους, νέα παιδιά που έχουν όρεξη, να, ας πούμε, ο Πάνος ο Σκουρλέτης», και έδειξε προς την πλευρά του αγοριού με το βελούδινο βλέμμα.
Αγαπιούνται…
Αντιστάθηκε –λίγο –αλλά… «μαζεύτηκε»
Ούτε 24 ώρες δεν κράτησε η ηρωική αντίσταση του υπό τριπλή ιδιότητα αντιπροέδρου της κυβέρνησης, υπουργού Εξωτερικών και προέδρου του ΠαΣοΚ Ευάγγελου Βενιζέλου στην έντονη πίεση του Κ. Καραμανλή προς το Μαξίμου «να μαζευτεί». Οπως ανέφερε χθες ο ίδιος σε δηλώσεις του, «στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, το 2008, η ελληνική κυβέρνηση (Καραμανλή) χειρίστηκε πολύ καλά το ζήτημα της διεύρυνσης της Συμμαχίας» –ήτοι των Σκοπίων (πάλι καλά που δεν ζήτησε και συγγνώμη).
Δεν μου προξενεί εντύπωση το γεγονός, όχι. Αυτό που μου προξενεί εντύπωση είναι ο πρόλογος της δήλωσης. Λέει: «Αναφερόμενος (σ.σ.: ο Βενιζέλος) σε διάφορα δημοσιεύματα σχετικά με τα όσα είπε χθες στη Βουλή –και όχι σε δημοσιογράφους, προς τους οποίους δεν προέβη σε σχετικές δηλώσεις».
Λάθος δρόμος
Τα όσα απίθανα συνέβησαν με την παρουσία των ελεγκτών της τρόικας στην Αθήνα, όπου ο ένας τάχθηκε αναφανδόν υπέρ των Μνημονίων και ο άλλος όχι, ή ο ένας κατακεραύνωσε τον Αλέξη Τσίπρα και ο άλλος τον αποθέωσε, φανερώνουν ότι το βαθύ σχίσμα που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία σχετικά με τις μνημονιακές πολιτικές δεν είναι ούτε αξιοπερίεργο ούτε παράξενο. Αν δύο άνθρωποι που το Ευρωκοινοβούλιο όρισε ως ελεγκτές, ακριβώς για να ελέγξει τις πρακτικές της τρόικας στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες του Νότου, δεν μπορούν να συμφωνήσουν στα βασικά, τότε είναι σαφές ότι το πρόβλημα είναι τεράστιο. Από την άλλη πλευρά, η αδυναμία της κυβέρνησης να επιβάλει έστω το ελάχιστο των θέσεών της, αναφορικά, ας πούμε, με το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα ή το ύψος του δημοσιονομικού ελλείμματος για το 2014, δημιουργεί την αίσθηση ότι η παντοκρατορία της τρόικας θα συνεχίζεται στο διηνεκές και ότι στην πραγματικότητα οι όποιες συνθήκες κρίσης δημιουργούνται κατά καιρούς (όπως σε αυτή τη φάση τώρα) γίνονται για το «φαίνεσθαι» και δεν είναι επί της ουσίας. Οτι είναι άνευ αντικειμένου, αφού στο τέλος θα γίνει αυτό που επιδιώκει η τρόικα. Με την έννοια αυτή, είναι σαφές ότι απαιτείται τώρα, έστω και την ύστατη στιγμή, η κυβέρνηση να αλλάξει πορεία. Να καταστήσει σαφές όπου δει ότι οι μνημονιακές πολιτικές δεν μπορεί να συνεχίζονται εσαεί και ούτε αρκούν τα καλά λόγια και τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη από τους δανειστές. Οτι η Ελλάδα χρειάζεται οξυγόνο για να αναπνεύσει, και αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο της κρατούν το κεφάλι μπροστά σε μια εξάτμιση. Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών και ότι ο μεγαλύτερος ζυγός των Μνημονίων δεν ήταν τόσο τα οικονομικά μέτρα στο πλαίσιο της ασφυκτικής λιτότητας όσο η εκχώρηση μέρους της λαϊκής κυριαρχίας. Μπορεί. Αλλά πάνω και πέρα από όλα υπάρχουν οι άνθρωποι, όπως υπάρχουν και οι επόμενες γενιές. Η κυβέρνηση ας καταλάβει ότι δεν διαχειρίζεται το παρόν το δικό της και το δικό μας. Διαχειρίζεται πρώτα και κύρια το μέλλον των παιδιών μας. Αυτός πρέπει να είναι ο μόνος οδηγός των προσπαθειών της. Γιατί αν εμείς υφιστάμεθα σήμερα όλα αυτά, τα παιδιά μας θα καταστούν δουλοπάροικοι.
Θα καταφέρει η κυβέρνηση να ορθώσει το ανάστημά της; Ή θα συνεχίσει στον ίδιο λαθεμένο δρόμο που δεν οδηγεί πουθενά;
