Σύντροφοι και παλικάρια γίνανε μαλλιά κουβάρια

Στον τίτλο παραφράζουμε το αρχαίο ρητό του Αριστοτέλους (και Τσιμισκή γωνία). Ενας λαός με λυμένα όλα του τα προβλήματα αγχώνεται μόνο αν ο Τσίπρας είναι άθεος.

Αν δηλαδή, πριν κοιμηθεί, παίρνει την Μπέτυ αγκαζέ, γονατίζουν μπροστά στο υπέρδιπλο, σταυρώνουν τα χεράκια, κοιτάνε ψηλά το ταβάνι (παραδοσιακά εκεί είναι ο Υψιστος, δίπλα στο φωτιστικό οροφής) και προσεύχονται στον Θεούλη: «Συ που κόσμους κυβερνάς και ζωή παντού σκορπάς, άκου τούτη τη στιγμή του συντρόφου τη φωνή».

Προσωπικά, ποσώς με ενδιαφέρει αν ο Τσίπρας είναι άθεος ή θρήσκος, αν αυτό δεν έχει άμεση συνάρτηση με τη δική μου ζωή. Οπως δεν με ενδιαφέρει αν σκουπίζει τα πόδια του στο χαλάκι της εισόδου, εκτός αν έρχεται στο δικό μου σπίτι. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι καλός σύντροφος και πατέρας. Αν κάνει τον σταυρό του πριν κάτσει για φαγητό. Αν πλένει τα δόντια του. Αν χρησιμοποιεί οδοντωτό νήμα. Αν περνάει γριές απέναντι και αν ξέρει ναυτικούς κόμπους. Δεν με ενδιαφέρει. Ειλικρινά.

Γενικά, δεν με ενδιαφέρει αν ένας πολιτικός αρχηγός μου πει:

-Είμαι άθεος.

Με ενδιαφέρει μόνο αν μου πει:

-Είμαι άθεος και πρέπει να γίνεις και εσύ!

Ακόμα περισσότερο με ενδιαφέρει αν μου πει:

-Είμαι άθεος και πρέπει να φορολογήσω τη δική σου πίστη.

Με ενδιαφέρει εκείνη η θεϊκή –κυριολεκτικά και μεταφορικά –δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τάσου Κουράκη, ακριβώς πριν από ένα χρόνο. Οτι ο πολίτης που δηλώνει χριστιανός ορθόδοξος, πρέπει να πληρώνει φόρο που θα αποδίδεται στην Εκκλησία. Και προφανέστατα ο σύντροφος Κουράκης συμπεριλαμβάνει τον εαυτό του στους υπό φορολόγησιν Ελληνες. Εξού και, ως ποιητής, συνέλαβε τον μεγαλειώδη στίχο:

Υπάρχει, Θεός μάνα μ’! Ο οποίος Θεός έχει έναν φαλλό που συναντάει τον φαλλό του ανθρώπου. Και κάθε φορά που δίνουν ραντεβού οι δυο φαλλοί ακυρώνονται δύο αιδοία. Να, κάτι τέτοια κάνει ο Θεός στον ελεύθερο χρόνο του και δεν βλέπει χαΐρι αυτός ο πλανήτης.

Αλλο ποίημα του δημιουργού:

Είναι οι συνδημιουργοί της Εδέμ».

Η εσοχή και η εξοχή –το Λουτράκι συγκεκριμένα –συναντιούνται και συνδημιουργούν την Εδέμ. Και μετά τη φορολογούν. Διορθώστε με, αν κάνω λάθος. (Α, ρε Αρη Αλεξάνδρου, εσύ με πήρες στον λαιμό σου!)

Τι προσπαθώ να πω –αφού ακυρώσω δύο φαλλούς και τρία αιδοία στην καθισιά μου και συνδημιουργήσω την Εδέμ;

Δεν με ενδιαφέρει ποιος ανάβει κερί στη Χάρη Της και λαμπάδα στο μπόι Του. Με ενδιαφέρει που «σύντροφοι και παλικάρια γίνατε μαλλιά κουβάρια». Με ενδιαφέρει που δεν συμφωνείτε σε τίποτα. Που δεν έχετε ενιαία γραμμή για τίποτα. Που η κάθε πικραμένη συνιστώσα άλλα μού «συνιστά». Που ο κάθε βουλευτής άλλο ντέφι μού βαράει. Ο ένας «υπεύθυνος του οικονομικού τομέα» θα κρατικοποιήσει τράπεζες. Ο άλλος μιλάει για το απεχθές 5%. Ο τρίτος θα σβήσει το χρέος και θα βγάλει και λαγουδάκι από το καπέλο του. Ο τέταρτος θα πάρει τα χρωστούμενα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πέμπτος θα επαναδιαπραγματευτεί. Ο έκτος θα τους διαολοστείλει. Ο έβδομος θέλει το ευρώ. Ο όγδοος θέλει τη δραχμή. Ο ένατος τη ρουπία. Ο δέκατος θέλει να μείνει στην Ευρώπη. Ο ενδέκατος να φύγουμε από την Ευρώπη.

Και επειδή δεν μιλάμε για το πάλαι ποτέ κόμμα του 4% αλλά για την αξιωματική αντιπολίτευση, μήπως σιγά σιγά να αφήσουμε τις σαχλίτσες και να σοβαρευτούμε κομμάτι;

Γιατί δεν με ενδιαφέρει αν ο Τσίπρας –και ο κάθε Τσίπρας –είναι άθεος.

Με ενδιαφέρει, όμως, αν χαράζει μια πολιτική σοβαρή και υπεύθυνη ή μια πολιτική «θρήσκα» του τύπου:

-Να ψηφίσουμε αυτή την τροπολογία. Κι ο Θεός να βάλει το χέρι του!