Τα social media ήταν χθες πολύ θυμωμένα. Με τους άνδρες του Λιμενικού, που κατηγορούνται ότι όχι μόνο δεν βοήθησαν τους πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονταν έξω από το Φαρμακονήσι, αλλά τους κτυπούσαν και τους έβριζαν από πάνω. Με τον υπουργό Ναυτιλίας και Αιγαίου, που όχι μόνο δεν εξέφρασε τη λύπη του για την απώλεια τόσων ανθρώπινων ζωών, αλλά κατηγόρησε όσους διαμαρτύρονται (περιλαμβανομένου του επιτρόπου του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα) ότι παίζουν πολιτικά παιχνίδια. Με τα «παραδοσιακά» μέσα ενημέρωσης (περιλαμβανομένης αυτής της εφημερίδας), που δεν έδωσαν στο θέμα την έκταση που έπρεπε: τα δελτία ειδήσεων το έπαιξαν στο τέλος, πολλές εφημερίδες δεν το είχαν καν χθες στην πρώτη σελίδα. Κάποιος έγραψε ένα ποίημα, άλλοι δημοσίευσαν μια φωτογραφία, ένα σκίτσο, ένα σύνθημα πάνω σε έναν τοίχο: «Η σιωπή είναι βία». Η ποιήτρια Γλυκερία Μπασδέκη θυμήθηκε στο LIFO εκείνη τη σκηνή στο «Κορίτσι με τα Μαύρα», όπου ο Παύλος (Δημήτρης Χορν) καταλαβαίνει πως κάποιος έχει βγάλει τον πίρο, τα νερά ανεβαίνουν, η βάρκα είναι γεμάτη παιδιά, κι εκείνος τραγουδάει με μια φωνή που όλο σπάει: «Ητανε μια φρεγάτα παιδιά, ήτανε μια φρεγάτα/ Γλάρο τη λέγανε, κάνε μια καντηλίτσα/ Γλάρο τη λέγανε, κάνε μια ψαλιδιά».

Το τέλος του τραγουδιού είναι γνωστό, όλοι υπήρξαμε παιδιά. Η οργή για το ότι τόσο λίγα έχουν αλλάξει από την Υδρα του 1956 μέχρι το Φαρμακονήσι του 2014 είναι δικαιολογημένη. Και δείχνει ότι η κοινωνία μας διατηρεί τις κεραίες της όρθιες, η έννοια της αλληλεγγύης δεν έχει πεθάνει, δεν έχει καταστρέψει τις ευαισθησίες μας η κρίση. Ο υπουργός είναι υποχρεωμένος να αφήσει στην άκρη τις θεωρίες συνωμοσίας και να εξασφαλίσει τη γρήγορη πραγματοποίηση μιας ανεξάρτητης και διεξοδικής έρευνας, όπως ζήτησε η Διεθνής Αμνηστία. Μπορεί πράγματι να έγινε αυτό που ισχυρίστηκε ο αντιδήμαρχος Λέρου, να τρύπησε ο ίδιος ο καπετάνιος τη βάρκα για να εκβιάσει την κατάσταση, όπως την είχε τρυπήσει στην ταινία ο Χρήστος (Γιώργος Φούντας) για να εκδικηθεί τον αντίζηλό του. Μπορεί η βάρκα να ανατράπηκε επειδή το σκάφος τη ρυμουλκούσε με μεγάλη ταχύτητα εν μέσω θαλασσοταραχής, όπως καταγγέλλουν οι διασωθέντες. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: εννιά παιδιά και τρεις γυναίκες έχασαν τη ζωή τους. Και πρέπει να αποδοθούν ευθύνες γι’ αυτό.

Αλλά δεν αρκεί. Μια κοινωνία που οργίζεται για την κακομεταχείριση και τους θανάτους ανώνυμων μεταναστών πρέπει να βρει έναν τρόπο να ξεριζώσει το νεοναζιστικό αγκάθι που απειλεί τη συνοχή της και το μέλλον της. Μια Ευρώπη που καταγγέλλει τις ελληνικές κυβερνήσεις για τη μεταναστευτική πολιτική τους πρέπει να αναγνωρίσει τη σοβαρότητα του προβλήματος και να αναζητήσει τρόπους συνολικής αντιμετώπισής του. Το παραδέχθηκε και ο Σόιμπλε χθες στο Νταβός: η εισροή μεταναστών απειλεί την πολιτική σταθερότητα της Ελλάδας.

Η ταινία του Κακογιάννη είχε happy end, αλλά τα παιδάκια πνίγηκαν. Στη δική μας περίπτωση, ο κίνδυνος είναι να μην υπάρξει ούτε happy end.

Τελευταία Νέα