Αναζήτηση
Εκατόν πενήντα προσωπικότητες κλήθηκαν και δέχθηκαν να γράψουν ένα κείμενο για τη σχέση τους με τη Γαλλία, σε μορφή πρωτότυπης ιστορίας, στοχασμού ή ανάμνησης. Την πρωτοβουλία πήρε το Γαλλικό Ινστιτούτο, ενόψει του εορτασμού των σαράντα χρόνων από την επάνοδο της δημοκρατίας στην Ελλάδα, ενώ τη –δίγλωσση –έκδοση ανέλαβαν οι εκδόσεις Εστία.
Από την Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ, τον Τίτο Πατρίκιο και τον Βασίλη Αλεξάκη μέχρι τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά, τον Κώστα Βεργόπουλο και τον Γιώργο Βέλτσο και από τον Μίκη Θεοδωράκη, τη Χάρη Αλεξίου ή τον Ντέμη Ρούσσο μέχρι τον Γιώργο Λούκο, τον Θεόδωρο Τερζόπουλο ή τον Δημήτρη Δημητριάδη, αλλά και γνωστούς γαλλοτραφείς πολιτικούς, η σημερινή γαλλοφιλία δεν μοιάζει να έχει να ζηλέψει από παλιότερες που έχουν αφήσει πίσω τους την αχλύ του θρύλου. Εστω και αν οι εποχές έχουν αλλάξει και οι τελευταίες δεκαετίες μιλούσαν αγγλικά.
Ολοι έχουν κάτι ενδιαφέρον να πουν μέσα σε 200-300 λέξεις σε αυτό το βιβλίο των σχεδόν 200 σελίδων που αποδεικνύεται πλούσιο ακριβώς γιατί καταγράφει προσωπικές στιγμές.
Ας δούμε τι γράφει, λ.χ., ο Γιώργος Λούκος: «Ημουν μόλις δεκαοκτώ χρόνων όταν βρέθηκα κατά τύχη, ή σχεδόν κατά τύχη, στο μιούζικ χολ Casino de Paris όπου ο Roland Petit έκανε οντισιόν για να συμπληρώσει την ομάδα που είχε για την επιθεώρηση «Zizi je t’ aime» (…).
Μέσα στην αίθουσα βρισκόταν και ο Serge Gainsbourg, που είχε συνθέσει πολλά από τα τραγούδια του θεάματος, και ο Yves Saint-Laurent που είχε σχεδιάσει τα κοστούμια. Φυσικό ήταν να μη γνωρίζω κανέναν από αυτούς τους καλλιτέχνες, μια και μόλις είχα τελειώσει στην πατρίδα μου το Λεόντειο Λύκειο των Μαριανών Αδελφών και είχα φτάσει στη Γαλλία. Προς το τέλος της οντισιόν, ο Roland Petit με ρώτησε εάν ήθελα να περάσω κι εγώ. Δίχως να συναισθάνομαι πως πραγματικά δεν είχα το απαιτούμενο επίπεδο, είπα «ναι»».
Κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα του. Μας λέει ότι «σχεδόν τυχαία» είχε βρεθεί στη συγκεκριμένη αίθουσα, σίγουρα όμως δεν είχε βρεθεί τυχαία στη Γαλλία. Σε αυτές τις επιλογές συμβάλλουν και άνθρωποι όπως ο σημερινός διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου, Ολιβιέ Ντεκότ, που ξέρουν να χτίζουν γέφυρες.
