Αναζήτηση
Το πιο επικίνδυνο σύμπτωμα του πολιτικού μας συστήματος είναι χωρίς αμφιβολία η υποκρισία. Πολίτες και πολιτικοί «έπεσαν από τα σύννεφα» από την περίπτωση Λιάπη. Οχι τόσο επειδή έκλεβε το κράτος. Θεώρησαν ακατανόητη τη βλακεία του πρώην υπουργού να κλέβει τόσο εξόφθαλμα: να επιτρέπει δηλαδή στον εαυτό να γίνει «ρεζίλι το σκυλιών», κυκλοφορώντας με πλαστές πινακίδες για να γλιτώσει 2.000 ευρώ.
Αν ο Λιάπης είχε φροντίσει –με κάποιον τρόπο από τους πολλούς –να εξασφαλίσει ένα αυτοκίνητο π.χ. από το κόμμα (κλέβοντας και πάλι το κράτος) ή από έναν «χορηγό», θα είχε κρατήσει τα προσχήματα κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Η υποκρισία αυτή φτάνει στο αποκορύφωμά της στα πόθεν έσχες των 300 του Κοινοβουλίου. Είδαμε φέτος βουλευτές της Αριστεράς που βγάζουν το πολιτικό ψωμί τους καταγγέλλοντας τις τράπεζες, τις χρηματιστηριακές συναλλαγές και τα μεγάλα κέρδη του καπιταλιστικού συστήματος, να έχουν εξασφαλίσει το παντεσπάνι τους επενδύοντας τα χρήματά τους στις επιχειρήσεις που καταγγέλλουν.
Αλλά και βουλευτές να κοροϊδεύουν επιδεικτικά όλους μας, εμφανίζοντας μηδενικά έσοδα στις περιουσιακές τους καταστάσεις λες κι είναι γιόγκι που ζουν με αέρα και πνευματική τροφή.
Ολα αυτά τη στιγμή που είναι πασίγνωστο ότι κόμματα –μικρά και μεγάλα, σε όλο το πολιτικό φάσμα –χρησιμοποιούν αφειδώς το δημόσιο χρήμα αν κάτι τέτοιο εξυπηρετεί τις εκλογικές τους σκοπιμότητες –διορισμούς, εκλογικές δαπάνες, χρηματοδότηση κομματικών επιχειρήσεων, μετακίνηση ψηφοφόρων και άλλα πολλά.
Κι όταν είναι επίσης γνωστό τοις πάσι ότι βουλευτές όλων των αποχρώσεων εισπράττουν για τις ανάγκες της θέσης τους και της επανεκλογής τους χρήματα κάτω από το τραπέζι από ιδιώτες, ενώ απολαμβάνουν διαχρονικά τα προνόμια του αξιώματός τους –φοροδιαφεύγοντας μεταξύ άλλων με τη βούλα του νόμου -, ισχυριζόμενοι κάποιοι από αυτούς μάλιστα ότι «για να τα βγάλουν πέρα με 8.500 ευρώ τον μήνα έχουν κάνει το σκ…τό τους παξιμάδι»!
Ο μόνος τρόπος για να μπορέσει το πολιτικό σύστημα να κρατήσει την αξιοπιστία του είναι να ρίξει τους τοίχους που το χωρίζουν από τον πολίτη. Να γίνει απολύτως διάφανο στη χρηματοδότησή του. Οπως συμβαίνει στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες. Ο,τι εισπράττει ο βουλευτής και το κόμμα –απ’ όπου κι αν το εισπράττει –να καταγράφεται λεπτομερώς και να δηλώνεται στα έξοδα της Εφορίας.
Η υποκρισία της κρατικής χρηματοδότησης πάνω στο τραπέζι και της ιδιωτικής βαλίτσας κάτω από το τραπέζι πρέπει να σταματήσει –και για τα κόμματα και για τους πολιτικούς!
