Το 1982, θυμάται ο Μπίζος, ενόσω ο Μαντίμπα βρισκόταν ακόμα πίσω από τα κάγκελα, ο ίδιος είχε έρθει στην Ελλάδα και πήγε στην Αρχαία Ολυμπία για ένα διεθνές συνέδριο. Οταν τελείωσε η συνάντηση ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας τον πήγε στο γραφείο του και του έδειξε μια φωτογραφία του Μαντέλα. «Τον έχουμε ανακηρύξει επίτιμο δημότη της Αρχαίας Ολυμπίας», του είπε. «Του στείλαμε και γράμμα αλλά δεν μας απάντησε». «Μην κατηγορείτε αυτόν», του είπε ο Μπίζος, «διότι οι Αρχές δεν δίνουν αυτά τα γράμματα, δεν τους συμφέρει να μάθει ο Μαντέλα ότι λαμβάνει τιμές από ξένα κράτη». Οταν επέστρεψε στη Νότια Αφρική και διηγήθηκε στον φυλακισμένο Μαντέλα το περιστατικό, εκείνος ενθουσιάστηκε. «Με κολακεύει πολύ περισσότερο από όλα τα πτυχία και τις τιμές που έχω λάβει», είπε.
Ο είχε υποσχεθεί στον πρόεδρο της Αρχαίας Ολυμπίας ότι θα ερχόταν μαζί με τον Μαντέλα στην Ελλάδα το 1996, «εννοούσα βέβαια ότι θα είχε απελευθερωθεί και το είχαμε σχεδόν σίγουρο ότι θα γίνονταν τότε οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα».
Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ. Τελικά η Ιστορία τα έφερε αλλιώς και οι δύο στενοί φίλοι ήρθαν στη χώρα μας το 2002. «Θέλω να σας πω κάτι άλλο για τη σχέση του Μαντέλα με την Ελλάδα. Οταν είδε από το παράθυρο τον Παρθενώνα, κοίταξε και ξανακοίταξε και μου είπε: «Γιώργο, αυτό το θαύμα πιστεύω ότι το έχω δει και παλαιότερα». Δεν το είχε δει παλαιότερα, αλλά ο Παρθενώνας υπήρχε ήδη μέσα του, στο μυαλό του, ως το σύμβολο της δημοκρατίας».