Ο Γιώργος Παπανδρέου τίναξε στον αέρα μια κυβέρνηση με την εξαγγελία ενός δημοψηφίσματος. Ο Ντομινίκ Στρος-Καν τίναξε στον αέρα μια μελλοντική (αλλά σίγουρη) προεδρία με την εις βάρος του καταγγελία για βιασμό. Μια δεκαετία νωρίτερα ο Μπιλ Κλίντον παρά τρίχα να τινάξει στον αέρα την προεδρία του, «θύμα» γυναικείων βοστρύχων και αυτός. Και οι τρεις έχουν απομακρυνθεί από την πρώτη γραμμή της πολιτικής. Αλλά δεν πλήττουν. Ζουν δημιουργικά περιδιαβαίνοντας πόλεις και αμφιθέατρα και δίνοντας διαλέξεις.

Με πλέον πρόσφατη τη δική του περιπέτεια, ο Στρος-Καν ξεπέρασε το διαζύγιό του με τη χαρισματική δημοσιογράφο Αν Σενκλέρ και ξέφυγε από την αριστοκρατική μοναξιά της παρισινής Πλατείας των Βοσγίων για να αναλάβει καθήκοντα συμβούλου της σερβικής κυβέρνησης. Μαθαίνοντας την είδηση πολλοί υπομειδίασαν, αναλογιζόμενοι ότι οι Γιουγκοσλάβες είναι οι ομορφότερες γυναίκες στον κόσμο. Δεν έμεινε, όμως, «κολλημένος» στο Βελιγράδι ο θεωρούμενος ως βέβαιος πρόεδρος της Γαλλίας, αν δεν είχε συμβεί η καταστροφή στο νεοϋορκέζικο Σοφιτέλ. Αύριο ο εκπεσών επικεφαλής του ΔΝΤ θα μιλήσει σε διεθνές οικονομικό συνέδριο στη Σεούλ για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Δεν χωράει αμφιβολία ότι σκέψεις τύπου «ΑΝ είχαμε τον Τσιάρτα και τον Μπασινά στο κέντρο θα προκρινόμασταν απευθείας στη Βραζιλία» δεν οδηγούν πουθενά. Διότι απλούστατα ΔΕΝ έχουμε ούτε τον Τσιάρτα ούτε τον Μπασινά. Αλλά έπειτα από ενάμιση χρόνο προεδρίας Ολάντ, δεν μπορεί να αντισταθεί κάποιος στον πειρασμό να σκεφθεί πώς θα ήταν η κατάσταση στην Ευρώπη ΑΝ «έπαιζε μπάλα» ο Στρος-Καν…