Οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, αποτέλεσμα σε μεγάλο βαθμό των εξελίξεων που προκάλεσε η ελληνική κρίση χρέους και όσα έκτοτε έντρομοι ζούμε ως κοινωνία, επισφράγισαν ακόμη μια σημαντική απώλεια, αυτή τη φορά στην κομματική γεωγραφία, που θεωρείται αδιανόητη για χώρα του δυτικού κόσμου. Είναι η απώλεια του σοσιαλδημοκρατικού Κέντρου – ή, όπως έχουμε συνηθίσει να το λέμε στην Ελλάδα, η απώλεια της Κεντροαριστεράς.

Δεν έχει νόημα να αναλυθούν αυτή τη στιγμή οι λόγοι για τους οποίους η χώρα έμεινε χωρίς ισχυρό πολιτικό κόμμα εξουσίας, που να υπερασπίζει όχι απλώς τη δημοκρατία, την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την εμβάθυνση των θεσμών, αλλά κυρίως να συμβάλλει στη δημιουργία θεσμών πρόνοιας και κοινωνικής προστασίας των αδυνάτων, ταυτόχρονα με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μειονοτήτων και ευπαθών κοινωνικών ομάδων που την έχουν ανάγκη.

Ενας από τους βασικούς λόγους είναι ότι το ΠΑΣΟΚ θεωρήθηκε υπεύθυνο για τη γιγάντωση του κρατικιστικού μοντέλου που οδήγησε τη χώρα στην κατάρρευση. Ενας άλλος έχει να κάνει με την επιλογή, συνειδητή ή ασύνειδη, των ψηφοφόρων να επιλέξουν πολιτικές, δεξιές κι αριστερές, που φαντάζουν ριζοσπαστικές, υποσχόμενες είτε τη μαγική επιστροφή στην προ Μνημονίου εποχή είτε την τιμωρία όσων φταίνε για τον απωλεσθέντα παράδεισο.

Αλλά η ελληνική κοινωνία δεν χρειάζεται ούτε υπερβατικούς οραματισμούς ούτε τιμωρητικά (και στην ουσία αυταρχικά) οράματα. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η συνεννόηση προκειμένου να ανασυγκροτηθεί ο περίφημος μεσαίος χώρος: ο πολιτικός χώρος του μέτρου, της συνδιαλλαγής, της στήριξης των θεσμών, της έμφασης σε πολιτικές αλληλεγγύης, της εξωστρέφειας, της εμβάθυνσης της δημοκρατίας.

Πολυδιασπασμένος ανάμεσα σε κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), κινήσεις και ανεξάρτητες προσωπικότητες, ο χώρος αυτός χρειάζεται να ξαναβγεί μπροστά. Μια νέα ισχυρή Κεντροαριστερά, στην οποία το παλιό, με γνώση και αυτοκριτική, θα συναντήσει το καινούργιο είναι απολύτως απαραίτητη για τον τόπο και για τις εξελίξεις. Στη διεκδίκησή της, δεν πρέπει να υπάρχουν ηγεμονισμοί, κεκτημένα, παλιές πικρίες και νέες ιδιοτέλειες. Οι συγκλίσεις είναι απαραίτητες. Η συζήτηση που, ακόμη μια φορά αρχίζει, πρέπει να επιταχυνθεί. Μια χώρα που ξαναστήνεται στα πόδια της έπειτα από μια τεράστια κρίση χρειάζεται έναν ισχυρό, δημοκρατικό, προοδευτικό πόλο που να διεκδικήσει ηγεμονικό ρόλο στην κοινωνία.

Τελευταία Νέα