Είναι τα αγαπημένα παιδιά ενός μέρους της ελληνικής και παγκόσμιας Αριστεράς. Ο πολιτικός τους λόγος είναι Ευαγγέλιο, οι κρίσεις τους θέσφατα, σύμβολο ο αντιιμπεριαλιστικός τους αγώνας. Και ξαφνικά αποφάσισαν να καβγαδίσουν. Τι θα κάνουν τώρα οι μαθητές τους; Πρέπει άραγε να διαλέξουν στρατόπεδο; Ή μήπως να αναλάβουν εκείνοι να προχωρήσουν στη σύνθεση, ώστε να αφοσιωθούν στη συνέχεια απερίσπαστοι στον αγώνα κατά του κοινού εχθρού, του καπιταλισμού;

Ολα άρχισαν τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν ο Νόαμ Τσόμσκι είπε σε μια συνέντευξή του ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα αφηρημένα θεωρητικά σχήματα ούτε μπορεί να παρακολουθήσει διάφορους πολυσύλλαβους όρους του συρμού, που όταν αποκωδικοποιούνται δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. «Ενα ακραίο παράδειγμα είναι ο Σλάβοϊ Ζίζεκ», τόνισε. «Δεν καταλαβαίνω τίποτα από αυτά που λέει». Η συνέντευξη αυτή ανέβηκε παραδόξως στο YouTube τον περασμένο Ιούνιο και ο άτυπος σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα δεν άφησε την πρόκληση αναπάντητη. Μιλώντας σε μια εκδήλωση στο University of London, ο σλοβένος φιλόσοφος επέκρινε την εμπειρική μέθοδο πολιτικής ανάλυσης του αμερικανού γλωσσολόγου, φτάνοντας να πει ότι δεν γνωρίζει κανέναν που να έχει πέσει εμπειρικά περισσότερο έξω από αυτόν. Για να αποδείξει μάλιστα τον ισχυρισμό του, ξέθαψε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Nation» το 1977, όπου ο Τσόμσκι μιλούσε για «φερόμενες» ωμότητες των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη και βεβαίωνε ότι τα θύματά τους δεν ξεπερνούσαν τις μερικές χιλιάδες (στην πραγματικότητα ήταν 1,7 εκατομμύρια).

Ο Ζίζεκ αναπαράγει την προπαγανδιστική αφήγηση της αμερικανικής κυβέρνησης –απάντησε ο Τσόμσκι -, δίνοντας έμφαση στα «άξια θύματα» των εχθρών της Αμερικής και όχι στα «ανάξια θύματα» των συμμάχων της, όπως για παράδειγμα στους νεκρούς του Ανατολικού Τιμόρ. Ψέματα, ψέματα, ανταπάντησε ο Ζίζεκ, βεβαιώνοντας ότι έχει γράψει επανειλημμένα για το Ανατολικό Τιμόρ και κατηγορώντας τον Τσόμσκι ότι σε ζητήματα φιλοσοφίας «το μυαλό του λειτουργεί όπως ενός δωδεκάχρονου».

Σκούρα τα πράγματα. Ώς τώρα ξέραμε ότι οι δύο γκουρού της «παλαβής Αριστεράς» (για να θυμηθούμε την έκφραση του Πάσχου Μανδραβέλη) συμφωνούν ότι ο καπιταλισμός πρέπει να φύγει, αλλά ότι για να συμβεί αυτό πρέπει οι αφόρητες συνθήκες στις οποίες ζουν οι λαοί να γίνουν ακόμη πιο αφόρητες. Τώρα βλέπουμε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, όπου εμπλέκονται οι Ερυθροί Χμερ (μα ο Ζίζεκ δεν έχει γράψει γι’ αυτούς ότι δεν ήταν «αρκετά ριζοσπαστικοί»;), το Ανατολικό Τιμόρ (αλήθεια, γιατί όχι η Γιουγκοσλαβία;) και το μυαλό ενός έρμου δωδεκάχρονου (που από ορισμένες απόψεις είναι σίγουρα πιο καθαρό από εκείνο των δύο διανοητών). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τσόμσκι και ο Ζίζεκ είναι ευφυείς άνθρωποι. Βρίσκονται όμως εκτός πραγματικότητας. Δεν αντιλαμβάνονται τα πραγματικά προβλήματα της εποχής μας. Και αδυνατούν να γίνουν οι σημαιοφόροι μιας ρεαλιστικής Αριστεράς που μπορεί να κάνει την αλλαγή.

Τελευταία Νέα