Το 1946, όταν το Παρίσι είχε καθιερωθεί ως το κέντρο της νέας δημιουργικότητας, ο γάλλος μηχανικός αυτοκινήτων Λουί Ρεάρ είχε την ιδέα να επανασχεδιάσει το γυναικείο μαγιό κόβοντας πέντε εκατοστά από το κάτω μέρος, αφήνοντας ακάλυπτο τον αφαλό και μειώνοντας το ύφασμα στην περιοχή του στήθους. Ο Ρεάρ, ο οποίος επηρεαζόταν από την επικαιρότητα της εποχής του, βάφτισε το ντιζάιν του «μπικίνι» από το όνομα των κοραλλιογενών νήσων όπου γίνονταν οι πρώτες δοκιμές πυρηνικής βόμβας.
Χρειάστηκε να περάσει μία δεκαετία ώσπου η βόμβα του μπικίνι να πέσει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών: η νεαρή Μπριζίτ Μπαρντό ήταν προκλητικά αποκαλυπτική φορώντας αυτό το μαγιό, το οποίο εκτίναξε τη λίμπιντο των ανδρών στη λεωφόρο των φαντασιώσεων.
Από τότε τα δύο μικροσκοπικά κομμάτια ύφασμα δεν έχασαν ούτε γραμμάριο από το ειδικό βάρος που απέκτησαν στην κλίμακα του γυναικείου ερωτισμού. Το μπικίνι έγινε αναπόσπαστο στάδιο στην εξέλιξη των γυναικών που επεδίωξαν να κάνουν καριέρα στο σινεμά και στη μόδα. Οι εμφανίσεις με μπικίνι έγιναν το βαρόμετρο της επιτυχίας τους.
Ταιριάζειµε
Ενθύμια στον λαιμό
Τα κοχύλια ή το κέλυφος των αχινών έγιναν κοσμήματα δεμένα με σχοινί και δερμάτινο κορδόνι ή χρωματιστή κλωστή πλεγμένη με σχέδια βελονάκι που στολίζουν τον λαιμό, τους καρπούς ή τους αστραγάλους μαζί με άλλες πολύχρωμες χάντρες.
Με σορτς και μπλέιζερ
Η «βεβήλωση» των κανόνων συνδυασμού των ρούχων ξεκινά με τις γυναίκες σέρφερ: φορούνε πάνω από το μπικίνι τους μπλούζες με φερμουάρ και κουκούλα ή ένα φαρδύ σακάκι, δανεικό από τα αγόρια της παρέας στην παραλία, πάνω από το μπικίνι τους.
Το σκι, οι καταδύσεις και το σερφ έφεραν πολλά στοιχεία από τα νεοπρέν κοστούμια τους στην παλέτα του στυλ των διακοπών. Για να δηλώσουν ότι ζωή κοντά στη θάλασσα δεν σημαίνει σιέστα κάτω από τη σκιά μιας ψάθινης ομπρέλας αλλά δράση.