Αναζήτηση
Ο Πάνος Καμμένος μπορεί με ευκολία να ποζάρει για ένα αφιέρωμα στο περιοδικό των πολυτέκνων κατακεραυνώνοντας το Μνημόνιο που τους έκοψε τα επιδόματα και αμέσως μετά να στηθεί χαμογελαστός μπροστά στα φλας για μια παρουσίαση στη μηνιαία έκδοση για τους φαν του γιότινγκ. Με ακόμη μεγαλύτερη ευκολία μπορεί να ετοιμάσει σούσι για τους φίλους του και την επομένη να κατεβεί στην πρώτη γραμμή στην Πλατεία Συντάγματος, πιο αγανακτισμένος από τους Αγανακτισμένους.
Για τους κακεντρεχείς, αυτή η απότομη αλλαγή σκηνικού, ψυχοσύνθεσης και συναισθημάτων είναι αρμοδιότητας εξειδικευμένων επιστημόνων, αλλά για τον κ. Καμμένο πρόκειται μάλλον για ταχεία προσαρμοστικότητα την οποία επιδεικνύει από τα πρώτα κιόλας βήματά του στην πολιτική.
Η ζωή δεν υπήρξε ποτέ δύσκολη για τον ίδιον. Γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας των Αθηνών που έκανε όνομα μέσα από τις εισαγωγές αυτοκινήτων, ο κ. Καμμένος μεγάλωσε σε συνθήκες ευμάρειας που του εξασφάλισαν έγκαιρα και τις απαραίτητες διασυνδέσεις για να βρεθεί στον χώρο της πολιτικής. Οι πόρτες άνοιξαν την περίοδο Μητσοτάκη κατά την οποία καπάρωσε μια θέση στο ψηφοδέλτιο της Β’ Αθήνας και το 1993, σε ηλικία μόλις 28 ετών, το δικό του έδρανο στη Βουλή. Παλαιοί συνυποψήφιοί του θυμούνται ότι οι πρώτες καμπάνιες του ήταν από τις πλέον πολυδάπανες που είχαν δει.
Τη «λαϊκότητά» του και την αυξημένη ευαισθησία του για τα προβλήματα του κόσμου, ωστόσο, ο κ. Καμμένος φαίνεται ότι την είχε ανακαλύψει κάποια χρόνια νωρίτερα –μαζί με τη διαπίστωση ότι είχε «ζεστό αίμα» και μια έμφυτη αγανάκτηση που ανέμενε την κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθεί. Η στιγμή της αυτογνωσίας αναζητείται κάπου μεταξύ των μαθητικών και πρώτων μετεφηβικών χρόνων. Αν και ορισμένοι συμμαθητές του, από γνωστά πολιτικά τζάκια, θυμούνται ένα μαλθακό παιδί με ανασφάλειες και αδυναμίες, ο Πάνος μέσα από τις τάξεις της ΜΑΚΙ και της ΟΝΝΕΔ ανακάλυψε ότι είναι ταγμένος στον λαό, όπως και τον εκρηκτικό χαρακτήρα που έκρυβε μέσα του. Στις αρχές της δεκαετίες του ’80, όταν μεγαλουργούσαν οι αλήστου μνήμης Κένταυροι και Ρέιντζερς, ο Καμμένος περίπου καταγράφηκε ως «δεξί χέρι» του Βασίλη Μιχαλολιάκου, που είχε το τιμόνι της αβερωφικής ΟΝΝΕΔ. Συγχρονίστηκε σχεδόν άμεσα με τον βροντώδη βηματισμό της οργάνωσης, ταίριαξε με το σκληροπυρηνικό στίγμα της, πήρε μέρος σε επεισόδια στα φοιτητικά αμφιθέατρα και στους δρόμους κυνηγώντας ανελέητα τους «πρασινοφρουρούς».
Κάπου εκεί ανακάλυψε και τις διασυνδέσεις του ΠΑΣΟΚ με την εγχώρια τρομοκρατία αλλά και ότι μπορούσε να εξασφαλίσει μια μαγιά ψηφοφόρων στους κόλπους των Σωμάτων Ασφαλείας και των Ενόπλων Δυνάμεων. Επένδυσε με όλες του τις δυνάμεις σε αυτό. Εως τα τέλη του ’90 ο Καμμένος έκανε καριέρα προσπαθώντας να πείσει το πανελλήνιο ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ή ο Κώστας Λαλιώτης, ενδεχομένως και οι δύο, ήταν οι αρχηγοί της 17Ν. Εξέδωσε και πόνημα για τις θεωρίες του («Τρομοκρατία, θεωρία και πράξη»), που μοιραζόταν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του και έκανε πολλούς να σκεφθούν ότι ο πολιτικός Πάνος Καμμένος αντλεί έμπνευση από τον Τζον λε Καρέ, τον Ρόμπερτ Λάντλαμ και, σε στιγμές ακόμη μεγαλύτερης διαύγειας, από τον Ζεράρ ντε Βιλιέ.
Οι βεβαιότητές του περί την τρομοκρατία κατέρρευσαν το 2002 με την εξάρθρωση της ομάδας Γιωτόπουλου, αλλά ο ίδιος είχε ήδη φροντίσει να βρει άλλο πεδίο δόξης λαμπρόν. Ορμώμενος και από τις παροτρύνσεις του – νέου τότε – αρχηγού του, Κώστα Καραμανλή, πλειοδοτούσε σε καταγγελίες κατά του «αρχιερέα της διαπλοκής» Κώστα Σημίτη. Είχε προηγηθεί ένας πλούσιος γάμος (με την κόρη Φιλίππου της γαλακτοβιομηχανίας ΦΑΓΕ) που ενίσχυσε τη θέση Καμμένου στο γαλάζιο στερέωμα, εξασφαλίζοντας και την παρουσία του στη Βουλή, όταν άλλα σημαντικά στελέχη του κόμματος αποτύγχαναν να εκλεγούν στις εκλογικές ήττες του 1996 και του 2000. Παράλληλα με την καθημερινή μάχη κατά της διαπλοκής, ωστόσο, ο Πάνος συνέχισε και μετά το 2002 να αναζητεί, για την τιμή των όπλων, τη διασύνδεση του Ανδρέα Παπανδρέου με τη 17Ν.
Για περισσότερα από δέκα χρόνια, οι μάχες Καμμένου δίνονταν μέσα από το παράθυρα των πρωινάδικων και τα πάνελ μεταμεσονύκτιων εκπομπών. Το δίκαιο και ο ιδρώτας τον έπνιγαν, καθώς αποκάλυπτε συνωμοσίες και δολοπλοκίες κατά του λαού και σε εκείνη τη φάση και κατά της ΝΔ. Υπήρξε σχεδόν μόνιμος θαμώνας της τηλεοπτικής «Ζούγκλας» του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, όπου γνώρισε και τη δεύτερη σύζυγό του, δικηγόρο Ελένη Τζούλη. Στο ίδιο τηλεοπτικό σκηνικό που ο Πάνος κοκκίνιζε, ξεφυσούσε και άφηνε την οργή να ξεχειλίσει, παλαιοί συνοδοιπόροι του θεωρούν ότι φούσκωσε το υπερεγώ του και μπήκε στο μυαλό του η προοπτική της αρχηγίας ενός κόμματος.
Με εκατοντάδες τηλεοπτικές εργατοώρες στο βιογραφικό του, ο κ. Καμμένος ανέμενε το 2004 θέση στην κυβέρνηση, αλλά ο Καραμανλής τον άφησε να περιμένει έως το 2007 για να τον ορίσει υφυπουργό Ναυτιλίας, με πολιτικό προϊστάμενο τον Γιώργο Βουλγαράκη. Πέρασε σχεδόν απαρατήρητος, αν εξαιρέσει κανείς κάποιες εξορμήσεις στα νησιά για τις οποίες έχει καταγγελθεί ότι χρησιμοποιούσε στρατιωτικά ελικόπτερα, ακόμη κι αν οι επισκέψεις δεν συνδέονταν αποκλειστικά με τις αρμοδιότητές του.
Μετά την ήττα του 2009, στήριξε αρχικώς την Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά αποτραβήχτηκε γρήγορα και παρέμεινε σε ουδέτερη ζώνη, αντιλαμβανόμενος ότι το παιχνίδι μπορούσε να κριθεί υπέρ του Αντώνη Σαμαρά. Μέσα στον αντιμνημονιακό παροξυσμό της ΝΔ, ο Καμμένος βρήκε πεδίο δράσης αλλά ο ίδιος δεν μείωσε ταχύτητα όταν η κομματική ηγεσία άρχισε να πατάει φρένο. Η διαγραφή του ήταν νομοτελειακή και ήρθε τον Νοέμβριο του 2011 όταν αρνήθηκε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Ηταν μισή διαγραφή, ωστόσο, καθώς είναι κοινό μυστικό ότι η ηγεσία δεν επιθυμούσε την οριστική ρήξη, εξού και τον διέγραψε μόνον από την Κοινοβουλευτική Ομάδα και όχι από το κόμμα.
Ο Καμμένος βρέθηκε τελικά με δικό του κόμμα τρεις μήνες αργότερα, με τις μαζικές διαγραφές 21 βουλευτών της ΝΔ που καταψήφισαν το δεύτερο Μνημόνιο. Στο κομματικό παρασκήνιο λέγεται ότι οφείλει την αρχηγία στον μέχρι τότε προσωπικό φίλο του, Χρήστο Ζώη, που έπεισε και τους υπολοίπους ότι ο Πάνος έχει το προβάδισμα και μπορεί να ηγηθεί. Χρειάστηκαν μόλις οκτώ μήνες για να αντιληφθεί ο Ζώης, όπως ο Μαρκόπουλος, ο Κουράκος, ο Μανώλης και άλλοι «αντιμνημονιακοί», ότι έκαναν λάθος.
Η οφσόρ του «Ηλιάτορα» αποτελεί ένα θέμα για το οποίο ο κ. Καμμένος καλείται να δώσει εξηγήσεις και στο κόμμα του –παράλληλα με τον εισαγγελέα. Αλλά δεν είναι το μόνο: επί μήνες αρκετά στελέχη τον καλούν να δώσει εξηγήσεις για το υπόγειο φλερτ που συντηρείται με τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλα διαμαρτύρονται για το αρχηγικό σύστημα που έχει εγκαθιδρύσει στους ΑΝΕΛ και σχεδόν όλοι περιμένουν ακόμη να μάθουν για ποιο λόγο ενέπλεξε τον Κάρολο Παπούλια σε ένα πρωτοφανές σκηνικό πολιτικής ιλαρότητας την επομένη των εκλογών του Μαΐου του 2012. Ο Πάνος Καμμένος είναι ο μοναδικός αρχηγός κόμματος στα μεταπολιτευτικά χρονικά που έχει διαψευσθεί με επίσημη ανακοίνωση από την Προεδρία της Δημοκρατίας, καθώς υποστήριζε ότι «πλαστογραφήθηκε» το έγγραφο με τις προτάσεις του και τους όρους του για μια κυβέρνηση «εθνικής ανάγκης». Ζητούσε να έχει λόγο για τον Πρωθυπουργό και να ορίσει τον υπουργό Εθνικής Αμυνας, την ώρα που επισήμως δήλωνε ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με κανένα από τα «κόμματα του Μνημονίου». Στους ΑΝΕΛ φάνηκε ότι είχαν πλήρη άγνοια για τις προτάσεις Καμμένου και ο ίδιος προσπάθησε να οχυρωθεί πίσω από μια ακόμη θεωρία συνωμοσίας, ενώ ακολουθώντας την προσφιλή του τακτική απείλησε με προσφυγή στα δικαστήρια και την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Τα όσα καταγράφονται στους υπόλοιπους 16 μήνες παρουσίας των ΑΝΕΛ –με τους ψεκασμούς από τη Μέρκελ, την απειλή για ομαδική παραίτηση βουλευτών, την πρόταση μετάβασης από το ευρώ στο δολάριο κ.ά. –φαίνονται υποδεέστερα μπροστά στην προσβολή Καμμένου προς τον θεσμό και το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αυτή η προσβολή, άλλωστε, αποτέλεσε και την απαρχή του φυλλοροΐσματος του κόμματός του.
