Ξεχάστε το σκάκι. Σε πολλές περιπτώσεις, η πολιτική αρχίζει ακριβώς εκεί που τελειώνει η λογική. Γιατί; Από κακό υπολογισμό, εγωισμό, μεγαλομανία ή ακόμη και τύφλωση ιδεολογική. Είναι αυτή η κόκκινη γραμμή που περνάει ο ΣΥΡΙΖΑ στο Αντιρατσιστικό.

Προσέξτε: με όρους κλασικής τακτικής η Κουμουνδούρου είχε την τέλεια ευκαιρία να διασπάσει το κυβερνητικό μέτωπο. Οχι τόσο γιατί ο Αντώνης Σαμαράς δεν τα βρήκε με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και τον Φώτη Κουβέλη. Αλλά γιατί οι δύο τελευταίοι ετοιμάζονται να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Δηλαδή εμφανίζονται διατεθειμένοι να πραγματοποιήσουν την απειλή να κατεβάσουν το δικό τους αντιρατσιστικό ως πρόταση νόμου. Μια απειλή που υποτίμησε το Μέγαρο Μαξίμου. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειαζόταν να κάνει πολλά. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνει ήταν να υιοθετήσει τις προτάσεις ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ για το Αντιρατσιστικό. Τι θα έλεγε τότε ο Φώτης Κουβέλης, ιδίως δε ο Βαγγέλης Βενιζέλος στον Αλέξη Τσίπρα; «Δεν θέλουμε την υποστήριξή σου;». Αυτή θα ήταν μια κίνηση που δεν θα μπορούσαν να κάνουν. Ακόμη περισσότερο: ήδη από το Σαββατοκύριακο οι διαρροές από την πλευρά της ΔΗΜΑΡ επισήμαιναν τον κίνδυνο να κατέβουν με πρόταση νόμου στο Αντιρατσιστικό «και να βρεθούμε στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ».

Αυτό όμως δεν προκύπτει διότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβάζει το δικό του αντιρατσιστικό. Γιατί; Διότι, όπως αρέσκεται να υπενθυμίζει κατ’ ιδίαν στενός συνεργάτης του παλαιού Καραμανλή, «στην πολιτική δεν ισχύει συνήθως η θεωρία της συνωμοσίας, αλλά η θεωρία της μα***ίας». Προφανώς, η Κουμουνδούρου έχει πέσει θύμα της δικής της πολιτικής ρητορικής. Ιδίως στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Πώς γίνεται να βρεθούν από την ίδια μεριά με ένα κόμμα κι έναν πολιτικό που επιμένουν να ενοχοποιούν για τη λίστα Λαγκάρντ; Αλλά και να του επιτίθενται διαρκώς; Τελικώς, αποδεικνύεται ότι η Κουμουνδούρου έχει πολύ περισσότερη δόση Ζωής Κωνσταντοπούλου απ’ ό,τι είχαμε αντιληφθεί. Το επιτελείο Τσίπρα ανατρέπει επίσης την κλασική αρχή που λέει ότι «στην πολιτική όλα είναι πολιτικά». Δηλαδή ότι υπερτερεί η ευελιξία.

Ωστόσο, η Κουμουνδούρου, κατεβάζοντας το δικό της αντιρατσιστικό, αποκαλύπτει και κάτι άλλο. Τη συνεχιζόμενη αδυναμία της να χειριστεί τα εσωκομματικά. Είναι γνωστό ότι, στη φάση αυτή, οι του Ρεύματος θεωρούν ότι δεν πολυχρειάζονται τα ανοίγματα και οι συμμαχίες –ιδίως προς την κατεύθυνση της Κεντροαριστεράς. Ετσι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ και οι δικοί του –που δεν είχαν αναστολές να φωτογραφισθούν σε κοινό πολιτικό τραπέζι με τον Πάνο Καμμένο –αρνούνται να συμπαραταχθούν με ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ κατά του ρατσισμού. Οσο παράξενο κι αν φαίνεται αυτό, είναι προφανές ότι η Κουμουνδούρου δεν βιάζεται να πιέσει το κυβερνητικό μέτωπο. Και επιμένει σε επικοινωνιακού τύπου πρωτοβουλία, όπως η πρόσκληση σε μονομαχία που απευθύνει ο Τσίπρας στον Σαμαρά.

Περίεργα πράγματα. Ιδίως τη στιγμή που στην πολιτική περίοδο που ξεκίνησε μετά το 2012 είναι προφανές ότι η ικανότητα να λειτουργεί κανείς συνεργατικά στην πολιτική είναι προαπαιτούμενο για να φθάσει στην εξουσία. Το κατάλαβε –πρώτος από όλους –ο Σαμαράς. Δεν φαίνεται να το συμμερίζονται ο Τσίπρας και οι συν αυτώ.

Τελευταία Νέα