Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος είχε αποκαλέσει κάποτε τα ανά την Ελλάδα μπουζουξίδικα (κοινώς και παγκοίνως: σκυλάδικα), «πολιτιστικά κέντρα», όπως μου θύμισε συνάδελφος.
Εκείνος μπορεί να το έλεγε χάριν παιδιάς. Ομως στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας είχε συμβεί και στην κυριολεξία. Δεν είναι κρυφό ότι γνωστά –στην Αθήνα του ξεσαλώματος και του μαύρου χρήματος / πρώτο τραπέζι πίστα –ξενυχτάδικα πίστας είχαν αναγορευθεί, στο πλαίσιο ευρωπαϊκών προγραμμάτων, σε «πολιτιστικά κέντρα». Και ως τέτοια επιχορηγούνταν.
Πού να φανταζόταν ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος, τότε, ότι μερικά χρόνια αργότερα, στις ημέρες μας δηλαδή, τα τύποις και ουσία πολιτιστικά κέντρα, τα μουσεία, θα λειτουργούσαν τετραήμερο, Πέμπτη με Κυριακή. Οπως μέχρι πριν από λίγο καιρό τα «μπουζούκια» (κοινώς: σκυλάδικα –τα οποία πλέον δουλεύουν διήμερο, Παρασκευή και Σάββατο, όσα δεν έχουν κλείσει).
No money, no honey, που λέμε και στα μέρη μας. Γιοκ παρά, που λένε και οι γείτονες. Ητοι, δίχως ευρώ πώς να δουλέψουν περισσότερες ημέρες πολλά από τα μουσεία μας; Οσο δραστήρια και ευφάνταστα και να είναι. Και όσους επισκέπτες και να έχουν. Ποιος μπορεί να πληρώνει φύλακες πλέον για όλες τις ημέρες;
Κι έτσι έφτασαν τα μουσεία να γίνουν κάτι σαν… σκυλάδικα στο ωράριο. Και μη χειρότερα, δηλαδή.
Αφιερωμένο στους «εκ-πολιτισμένους» πολιτικούς μας άρχοντες για τη Νέα Χρονιά.
