Νέες γυναίκες στα είκοσι και κάτι, ανήσυχες, με διεισδυτική ματιά στην εποχή τους και τα προβλήματα της γενιάς τους, με δικό τους blog, το οποίο έχει αναδειχθεί σε επίκεντρο ενός πλούσιου διαλόγου αγοριών και κοριτσιών της ηλικίας τους και σκληρής κριτικής για τον κόσμο των ενηλίκων που κληρονομούν.

Ακριβώς αυτό είναι το προφίλ της νέας γενιάς σεναριογράφων στις οποίες επενδύουν τα αμερικανικά κανάλια, προσπαθώντας να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εποχής και της κοινωνίας με σειρές που απευθύνονται στο δύσκολο νεανικό κοινό σε μια εποχή κατά την οποία το χάσμα γενεών αποκτά δυσερμήνευτα πολιτικά και ανησυχητικά κοινωνικά χαρακτηριστικά.

Οι τίτλοι και μόνο των εν λόγω σειρών αποτυπώνουν το πρόβλημα. Μηδενιστικοί, κυνικοί ή απλώς ρεαλιστικοί τίτλοι –π.χ. «20 Nothing» (και όχι πλέον «20 Something») της σειράς του CBS –αναδεικνύουν το πρωτοφανές σε ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού αίσθημα των νιάτων ότι δεν έχουν μέλλον. Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα και ο τίτλος «F*ck I’m in my 20s» της Εμα Κένινγκ, ενώ η Κέλι Γουίλιαμς Μπράουν υπογράφει το «Adulting» του καναλιού FOX και έχει παραγωγό τον δαιμόνιο J.J. Abrams του «Lost», του «Alias», του «Star Trek» (2009) κ.λπ.

Τα σενάρια των εν λόγω σειρών περιστρέφονται γύρω από δύο κορυφαία προβλήματα, τον έρωτα και την ανεργία. Το δεύτερο είναι η σκληρή πραγματικότητα των νιάτων στον κόσμο της κρίσης, αυτό που έχει αλλοιώσει το βασικό συστατικό της ύπαρξής τους: την αισιοδοξία για το μέλλον. Αλλωστε και στη χώρα μας, σύμφωνα με την πρωθυπουργική ομολογία, το ποσοστό της ανεργίας των νέων έχει φτάσει το 58%.

Οσο για το πρώτο πρόβλημα, τον έρωτα, που η βιολογική και μόνο ορμή των νιάτων το καθιστά προνομιακό τους πεδίο υποτίθεται ανεξάρτητο από οποιεσδήποτε συνθήκες, φαίνεται πως έχει και αυτό αλλοιωθεί από τη βίαιη ταχύτητα των ανατροπών που έφερε η κρίση. Μόνο που κάτι τέτοιο συνιστά ήδη μια απειλητική αλλοίωση ή έστω μια μετατόπιση προς άγνωστη κατεύθυνση του ίδιου του πυρήνα του πολιτισμού των σύγχρονων δημοκρατιών και δη της αστικής κουλτούρας.

Το ενδιαφέρον είναι ότι η ιντερνετική τεχνολογία αποδεικνύεται το ιδανικό εργαλείο «εξόρυξης» αυτού του νέου πλούτου σκέψης. Αρχισε με το «Girls» της Λένα Ντάναμ που στην αρχή παρουσιάστηκε ως η επόμενη γενιά του «Sex and the city». Ηταν όμως πολύ πιο βαθύ αφού οι καθημερινές, απλές εκ πρώτης όψεως ιστορίες των τεσσάρων κοριτσιών της πόλης-σύμβολο (Νέα Υόρκη) αποδεικνύουν ότι αυτά δεν δικαιούνται να διεκδικήσουν τίποτε. Και αυτό γιατί, αν και μεγαλωμένα σε έναν κόσμο που τους υποσχόταν τα πάντα, τώρα αντιμετωπίζουν την ανεργία και τη διάψευση των ονείρων τους να γίνουν διάσημες και να είναι καλοντυμένες, όπως τα αλλοτινά πρότυπά τους.

Δύο οι νέες ενδιαφέρουσες τάσεις από όλο αυτό: πρώτον, η επένδυση στη γυναικεία πένα και, δεύτερον, η εμπιστοσύνη στις νεαρές ηλικίες ότι διαθέτουν ταλέντο και εκφραστικά εργαλεία.

Είναι ο λόγος για τον οποίο οι νεαρές κυρίες της σεναριογραφίας, των οποίων δουλειές φιλοξενούσαν ήδη με επιτυχία τα site μεγάλων εφημερίδων («Νιου Γιορκ Τάιμς»), κέρδισαν την προσοχή ακόμη και ειδικών λογοτεχνικών εκδόσεων που απευθύνονται σε ελίτ διανοουμένων.

Το τελευταίο συνέβη όχι μόνο γιατί οι 20χρονες σεναριογράφοι έχουν ενδιαφέρουσα γραφή αλλά και γιατί αποτυπώνουν τη νέα κουλτούρα που θα διαμορφώσει το μέλλον. Αναδεικνύουν δηλαδή εκείνα τα στοιχεία του νεανικού ψυχισμού, όπως αυτός διαμορφώνεται μέσα από τη σκληρή διάψευση των ονείρων που έκαναν οι σημερινοί εικοσάχρονοι μεγαλώνοντας. Ονειρα προερχόμενα από το φρενιτιώδες μάρκετινγκ του κόσμου της καταναλωτικής ευφορίας, των δήθεν ανοιχτών δρόμων για ταλέντα που προπαγάνδισαν τα τάλεντ σόου, των ατέλειωτων ευκαιριών της σόουμπιζ για νέες και ωραίες.

Γιατί οι χαρακτήρες στις εν λόγω σειρές πάσχουν όλοι από τα σύνδρομα που τους κληρονόμησε ο κόσμος των ψευδαισθήσεων της σόουμπιζ. Επιθυμούν να μπουν στον χώρο του τραγουδιού ή της τηλεόρασης και συναντούν την πλήρη εξαθλίωση των ηθών –δεν ήταν ποτέ υποδειγματικά αλλά πλέον έχουν υπερβεί κάθε όριο. Ή να καθιερωθούν ως συγγραφείς και συναντούν τον κορεσμό της αγοράς από τους μεγαλύτερους. Αν και αυτή η πινελιά παλιομοδίτικου θαυμασμού για την «κουλτούρα», η οποία τόσο λοιδορήθηκε στα χρόνια του αφασικού καταναλωτισμού, θεωρείται το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό των νιάτων της εποχής και στοιχείο ελπίδας για μια στροφή του κόσμου στα ουσιαστικά.

Τελευταία Νέα