Η εικόνα που είδα χτες στην τηλεόραση μου έκαψε τα μάτια: ένα τσούρμο άντρες, πανικόβλητοι. Και μπρος απ’ όλους, ένας σαρανταπεντάρης που κρατάει στην αγκαλιά του το νεκρό αγόρι του. Δεν κλαίει, δεν φωνάζει. Το βλέμμα του μόνο δείχνει έναν αβάσταχτο πόνο. Πάει να βρει ένα μέρος να θάψει το παιδί του. Τι να πεις σ’ αυτόν τον άνθρωπο; Πώς να τον παρηγορήσεις; Πώς να τον βγάλεις από την Κόλαση που τον έχουν ρίξει οι βόμβες του θανάτου στη Γάζα;

Εκατό νεκροί, έως χτες, στην περιοχή αυτή που βρίσκεται σχεδόν στη γειτονιά μας. Και οι μεγάλες δυνάμεις που μπορούν να παίξουν ρόλο και να σταματήσουν το αιματοκύλισμα δεν κάνουν τίποτα. Και τα σκοτωμένα παιδιά, το ένα μετά το άλλο, βυθίζουν χιλιάδες σπίτια στην οδύνη και την απελπισία. Πού θα πάει, αλήθεια, αυτό το κακό; Πώς και πότε θα σταματήσει;

Οσο για μας εδώ, περιμένουμε, με το απλωμένο χέρι του ζήτουλα, να μας δοθεί η δόση από τα χρήματα που έπρεπε να έχουμε πάρει από τον Αύγουστο. Και οι δανειστές, σαδιστικά, τρενάρουν την υπόθεση. Χτες το Eurogroup επρόκειτο να πάρει πολιτική απόφαση για το ζήτημά μας. Αλλά ώς την ώρα αυτή, κανένα φως. Την ώρα που γράφω, εννοώ. Γι’ αυτό και το μολύβι μου τρέμει στα δάχτυλά μου.

Καγχάζω με τους ηγέτες μας! Ολο μεγάλα λόγια! Και επιπλέον, επιτροπές. Για να συντονίζουν καλύτερα την κυβέρνηση! Πόσες φορές έχουν παρθεί τέτοιες αποφάσεις; Πόσες φορές έχουμε ακούσει τα ίδια λόγια; Και όμως, το μπάχαλο μένει μπάχαλο και τα μέλη των επιτροπών κάνουν και ξανακάνουν σχέδια επί της αμμοδόχου και του χάρτου. Σαν τα μικρά παιδιά και τους καραβανάδες των Ταγμάτων Πεζικού της Μεθώνης και του Κολινδρού.

Θα γελάσετε, ίσως και θα πείτε πως δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά που γράφω. Αλλά για μένα το φλας που άναψε ξαφνικά και μας έβγαλε από τη μιζέρια, τους λογαριασμούς, τις κλεψιές, τις κομπίνες και όσα άλλα γεμίζουν τα τηλεοπτικά δελτία ήταν ο έρωτας του αμερικανού στρατηγού και αρχηγού της CIA με την όμορφη συνεργάτιδά του. Να οι ωραίες ειδήσεις, να η ζωή, που δεν την σταματούν θέσεις και γαλόνια και εξουσίες. Ο άνθρωπος ερωτεύθηκε, η δασκάλα τον ερωτεύθηκε, ξέσπασε το σκάνδαλο. Βέβαια, ο στρατηγός ήταν παντρεμένος. Αλλά, όπως έλεγε και η σπουδαία Πόλυ Πάνου, «τι αξία έχει ο γάμος/ στην αγάπη μας μπροστά/ είναι κι άλλοι παντρεμένοι/ αλλά ζούνε χωριστά…».

Ταύτα και μένω. Και ελπίζω. Ελπίζω ότι ίσως οι δανειστές μας αντιληφθούν, έστω και αργά, ότι η Ελλάδα χρειάζεται τη βοήθειά τους και η Ευρώπη χρειάζεται την Ελλάδα. Τα πάντα όλα δεν είναι τα φράγκα, κ. Σόιμπλε, που αποστρέφω το βλέμμα μου από το πρόσωπό σας κάθε φορά που η τύχη τα φέρνει να το συναντήσω, μέσω της τηλεοπτικής εικόνας. Δεν είναι μάτια αυτά που έχετε, κ. Σόιμπλε. Είναι φέρετρα.

Τελευταία Νέα