Πολλά τα ιστορικά, αντιστασιακά Οχι που έχουν κατά καιρούς ειπωθεί. Οπως το αυθόρμητο, παλλαϊκό, ηρωικό Οχι του ελληνικού λαού το 1940, υπόδουλου ήδη στο μεταξικό φασιστικό καθεστώς, το οποίο γιορτάζουμε με άχρηστες, περίκλειστες από κιγκλιδώματα και αστυνομικούς κλοιούς, μακράν του πλήθους, παρελάσεις. Τα Οχι στη ζωή, πραγματικά ή συμβολικά, έχουν πάντα πολύ μεγάλη σημασία, όπως και πολύ μεγάλο κόστος. Σου δίνουν όμως δύναμη ψυχής, σε ανυψώνουν, σε οδηγούν σε πράξεις παράτολμες μεν, ιδανικές δε της ανθρώπινης υπόστασης, απελευθερώνεσαι από τα συνήθη, φοβικά καθιερωμένα, ξανασυναντάς οράματα, αξίες, πιστεύω. Το τι χάνεις, τι κερδίζεις εξαρτάται απ’ ό,τι σε διακατέχει και καθορίζει την αυτοεκτίμηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα Ναι αντιθέτως του συμβιβασμού, της υποταγής, εκμηδενίζουν, σπιλώνουν την αξία της ζωής, είναι ντροπιαστικά, σε κυνηγούν σαν εφιάλτες αιωνίως. Εδώ και τρία χρόνια βρισκόμαστε σε άθλια κατάσταση, παραπαίουμε χαμένοι σ’ ένα θολό τοπίο οικονομικής, πολιτισμικής, δημοκρατικής κατάρρευσης. Η ανάγκη μάς σπρώχνει γονατισμένους να λέμε το ένα Ναι μετά το άλλο στους απηνείς δανειστές μας. Ξεχάσαμε τον δημιουργικό διάλογο, την πολυσυζητημένη διαπραγμάτευση στις ανήκουστες, τελευταίας στιγμής και εκτός συμφωνηθέντων, απαράδεκτες προτάσεις και απαιτήσεις τους. Ετσι κι αλλιώς, φτάνει πάντα η καίρια στιγμή που θα πρέπει να πεις το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Οχι. Μήπως έφτασε ήδη; Μήπως πρέπει να σηκωθούμε όρθιοι, ανακτώντας τη χαμένη μας αξιοπρέπεια την οποία ψελλίζουμε φοβισμένοι και να μιλήσουμε καθαρά; Ναι, έχουμε ανάγκη τα ευρώ σας, Οχι μη μας υποτιμάτε. «Είμαστε ακόμα ζωντανοί», με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Τελευταία Νέα