«Αγριότητα» (Savages) Τι είναι αυτό; Πάντως, όχι ταινία. Κάτι σαν ο τελευταίος – και μάλιστα ρατσιστικός – πολτός του Ολιβερ Στόουν. Οπου σαν γεροπαραλυμένος των 66 ετών, μετατρέπει την οθόνη σε κρεατομηχανή!

Ολότελα άδειος από ιδέες, φαντασία και ελάχιστο ίχνος δημιουργίας, αρπάζει ό,τι τού ‘ρχεται στον νου και το μεταλλάσσει σε χάμπουργκερ αμερικανικό. Ας πούμε. Αρπάζει άφθονη βία από την δική του ιστορία «Γεννημένοι δολοφόνοι». Θεμιτό; Θεμιτό. Ομως δεν αρκείται σ’ αυτή την αντιγραφή από δική του συνταγή.

Ας πούμε από τον «Πληροφοριοδότη» του Μάρτιν Σκορσέζε αρπάζει το θέμα του χαφιεδισμού. Απο το αριστουργηματικό «Ζιλ και Ζιμ» του Φρανσουά Τριφό εμπνέεται την ερωτική τριπλέτα. Μόνο που εδώ, χωρίς στάλα κομψότητας και φινέτσας, καταφεύγει στην πορνοειδή εκδοχή μιας παρτούζας με τη συχνότητα επαναληπτικής καραμπίνας. Οπου μια ξανθιά νεκρή φύση με το όνομα Μπλέικ Λάιβλι καταφέρνει να κάνει τρία πράγματα μαζί. Να ρουφάει κοκαΐνη. Να απολαμβάνει πεολειχία από το μόριο του Ααρον Τζόνσον. Και να γλεντάει με το μόριο του έτερου εραστή Τέιλορ Κιτς.

Κοντά σ’ αυτά, φοράει το στυλ της «Κλεοπάτρας» Ελίζαμπεθ Τέιλορ στη «μαντρίνα» και αρχιμαφιόζα των μεξικανών εμπόρων ναρκωτικών Σάλμα Χάγιεκ. Η οποία, παρεμπιπτόντως, έχει φουσκώσει τα «μπαλκόνια» της με άφθονη σιλικόνη.

Και τέλος, όπως κάνει κάθε άξεστος μάγειρας ταβερνείου της εσχάτης υποστάθμης, που θέλει αλλά δεν μπορεί να γίνει Λευτέρης Λαζάρου, περιχύνει όλα αυτά τα κακοφορμισμένα υλικά με μπόλικη σάλτσα από το αριστοτεχνικό «Traffic» του Στίβεν Σόντερμπεργκ

Τελειώσαμε; Οχι! Γιατί ο πολτός κοντεύει τις δυόμισι ώρες. Γιατί κλείνει, πολιτικά, το μάτι στον θεατή, ότι στις ΗΠΑ, το εμπόριο ναρκωτικών είναι μπίζνα. Σιγά την ανακάλυψη! Και γιατί τάχα μου υπονομεύει την κανιβαλική βία με μπόλικο τηλεοπτικό και οικογενειακό μελό.

Ως εκ τούτου, ένα πράγμα εύχομαι γι’ αυτόν. Για το καλό του και το καλό μας να κρεμάσει επιτέλους στο σπίτι του τη μηχανή!

Βαθμοί=0

Τελευταία Νέα