Αναζήτηση
«Κανένα γεγονός ποτέ δεν με έκανε να φτιάξω ένα τραγούδι. Το τραγούδι γεννιέται όταν φοράω το μέσα έξω» (από το βιβλίο «Αλεξίου», Γ. Τσάμπρας, εκδ. Κ. Αδάμ Εκδοτική).
Συνθέτης ή στιχουργός δεν το έπαιξε ποτέ, παρόλο που ό,τι δικό της έχουμε στα χέρια μας, όχι μόνο έγραψε με μεγάλα γράμματα στις επιτυχίες της εποχής, αλλά κατάφερε να νικήσει τον χρόνο και να γίνει κλασικό.
«Η μπαλάντα της Ιφιγένειας» είναι το πιο αυτοβιογραφικό τραγούδι της. Και είναι ίσως η πρώτη φορά που έβαζε στο χαρτί αυτό που το κοινό είχε ξεχωρίσει λίγα χρόνια πριν, ακούγοντάς την απλά να τραγουδάει. Γιατί το να φοράει «το μέσα έξω» συνέβαινε – κατ’ εξοχήν – με τη βασική της ιδιότητα, της τραγουδίστριας…
Στην «Μπαλάντα της Ιφιγένειας», του 1978 (εκδόθηκε έξι χρόνια μετά, στον δίσκο της «Εμφύλιος ο Ερωτας»), αποτυπώνεται όλη της η ζωή σε τραγούδι. Αφορμή ο θάνατος της μητέρας της, το 1978.
«Εφυγε η Ιφιγένεια» (έλεγε σε συνέντευξή της, στο περιοδικό «Ντομινό») κι εμείς νιώσαμε ένα απέραντο κενό».
Επιστροφή στην «πρώτη» της ζωή, την παιδική, στα δύσκολα χρόνια της Θήβας.
Θάνατος του πατέρα της από κίρρωση του ήπατος στα 35 του χρόνια, μετακόμιση στην Αθήνα, πάλη καθημερινή για την επιβίωση. Και η Χαρούλα ήταν μόνον εννιά. «Ερχόμαστε λοιπόν και μένουμε στο Δουργούτι… Ανοίγουμε ένα μπακάλικο και στο βάθος ήταν το σπίτι που μέναμε. Ετσι τα καταφέραμε στην αρχή. Σιγά σιγά αλλάζουμε γειτονιές, κι άλλες γειτονιές. Αιγάλεω, Ακαδημία Πλάτωνος, Νέος Κόσμος, Καλλιρρόης… Κάποια στιγμή η μητέρα μου κλείνει το μπακάλικο κι αρχίζει να δουλεύει εργάτρια. Κάπου 14 χρόνων, ο αδελφός μου μπαρκάρει. Με τη μητέρα μου μένουμε οι δυο μας και μεγαλώνουμε μαζί».
Χωράει μια ζωή ολόκληρη σε ένα τραγούδι; Σε μερικούς στίχους; Κι όμως, από την πρώτη κιόλας στροφή καταλαβαίνεις ότι η 28χρονη Αλεξίου του 1978 έχει τη ματιά και το βάθος ανθρώπου που δεν θα θαμπωθεί εύκολα από τη γρήγορη ανάδειξή της στο νούμερο 1.
Οταν γράφεται η «Ιφιγένεια» είναι ήδη «η τραγουδίστρια που έχει την πιο αστραφτερή καριέρα των τελευταίων χρόνων στο ελληνικό τραγούδι» (κατά τη δημοσιογράφο Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου). Περιοδείες με τον Νταλάρα στο εξωτερικό, εμφανίσεις στις μπουάτ της Πλάκας, τραγούδια-επιτυχίες (η «Οδός Αριστοτέλους» κυκλοφορεί από το 1974), όνομα που ακούγεται παντού.
Οι στίχοι όμως της «Ιφιγένειας» είναι το ψυχογράφημά της. Η ζωή της… εντός. Γιατί πέρα από τη ζάλη και τη χαρά που σίγουρα φέρνει στην πόρτα της η γρήγορη αναγνώριση, ο πόνος τής απώλειας της μητέρας αποκαλύπτει (σε εμάς κυρίως) ότι εκείνη η ευάλωτη μικρή, που φοβόταν το αύριο, που διάβαζε πολύ και είχε αναζητήσεις και προβληματισμούς μεγάλης, θα είναι πάντα παρούσα.
Γιατί άργησε τόσο να περιλάβει το τραγούδι της Ιφιγένειας στη δισκογραφία της (μάλιστα αυτό μαζί με το «Ολα γυρίζουν» είναι τα πρώτα δικά της κομμάτια που συμπεριλαμβάνει στη δισκογραφία της); Ισως γιατί το πολυσυλλεκτικό «Εμφύλιος ο Ερωτας» – με οκτώ τραγούδια του Νικολόπουλου και δύο του Νίκου Τάτση – είναι μέσα στο πνεύμα μιας περιόδου που η Αλεξίου βρίσκεται ήδη σε έναν δρόμο αναζήτησης και ίσως αμηχανίας για το πώς θα κινηθεί από ‘κεί και πέρα. Είναι και η εποχή που έχει πλέον αλλάξει. Αν κάποτε μιλούσαμε για συνθέτες, τώρα πια (1984) όλο το νέο δισκογραφικό κατεστημένο στηρίζει και στηρίζεται από τους τραγουδιστές. Εδώ όμως είχε την τύχη να πέσει σε φλέβα χρυσού – φωνής και γραφής. Η «Ιφιγένεια», είναι ενδεικτική της «εσωτερικότητας» της γραφής της Αλεξίου αλλά και της ικανότητάς της να μπορεί να… φοράει το μέσα έξω. Μετρήστε: «Kαι δικαίωμα», «Ζήτα μου ό,τι θες», «Στις δώδεκα ακριβώς», «Ψυχές και σώματα», «Πανσέληνος», «Μινοράκι» και πολλά άλλα.
