Το φινάλε του Θοδωρή

Το ερώτημα δεν πρέπει να είναι μόνο γιατί έφυγε ο Ζαγοράκης αλλά και ποιος θα μείνει σε αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο, που ώρες ώρες θυμίζει βούρκο.

Ο Ζαγοράκης πήρε μια δύσκολη απόφαση, μια απόφαση που στροβίλιζε στο μυαλό του εδώ και ημέρες. Μετρούσε αντιδράσεις. Μόλις προχώρησε στην πώληση των Βιεϊρίνια – Κοντρέρας, άκουσε τις πρώτες γκρίνιες αλλά οι πάντες τού έδωσαν χρόνο. Κυρίως γιατί όλοι κρίνονται από τα αποτελέσματα. Ο αποκλεισμός – σοκ (όπως ήρθε) από τον Ατρόμητο φούντωσε το ποτάμι της οργής.

Ο Ζαγοράκης έσωσε τον ΠΑΟΚ από οικονομική καταστροφή, τού επέτρεψε να συνεχίσει στην Ευρώπη αλλά δεν έσωσε τον εαυτό του και τον προεδρικό θώκο. Ο ακραίος φανατισμός, αυτός που κάποτε νίκησε και τον Νικολαΐδη στην ΑΕΚ, τον οδήγησε στην πόρτα της εξόδου.

Δίπλα στη θητεία του Ζαγοράκη θα μπει ένα συν. Η αποτίμηση ασφαλώς θα είναι θετική. Οι εγκαταστάσεις της Νέας Μεσημβρίας, τα βοηθητικά του ΠΑΟΚ αποτελούν έργο ζωής και δημιουργήθηκαν σε χρόνο – ρεκόρ.

Ο ΠΑΟΚ μπήκε έπειτα από καιρό στη ζωή τού ποδοσφαίρου ως ισότιμος αντίπαλος των ισχυρών και διεκδίκησε έξοδο σε Τσάμπιονς Λιγκ. Ναι, οι πολέμιοι τού Ζαγοράκη θα ισχυριστούν ότι δεν επιτεύχθηκε η κατάκτηση ενός τίτλου και δεν ήρθε η εξυγίανση – ο πρώτιστος στόχος του Θοδωρή. Δεκτό. Αλλά σίγουρα μπήκε το νερό στ’ αυλάκι και ο ΠΑΟΚ μεγάλωσε, ανέβηκε επίπεδο, έφερε παίκτες – αστέρες στην Τούμπα, προέκυψαν χορηγοί και γέμισε το γήπεδο.

Το πλάνο Ζαγοράκη είχε ως απαραίτητη προϋπόθεση την παρουσία του κόσμου. Μόλις παρατηρήθηκε αποσυσπείρωση, ο πρόεδρος εγκατέλειψε τον ΠΑΟΚ ώστε να εκλείψει ο εμφύλιος στις τάξεις των οπαδών. Τώρα η σκυτάλη πάει στον Βρύζα και τον Σαχπατζίδη. Το θέμα δεν είναι αν οι δύο συνεργάτες και σε εμπορικές επιχειρήσεις στη Θεσσαλονίκη μπορούν να οδηγήσουν ψηλά τον ΠΑΟΚ. Το ζήτημα είναι αν εμπνέουν όπως ο Θοδωρής Ζαγοράκης, αν έχουν αυτό το χάρισμα.