Κουσούρια Ι

Τον Νοέμβριο χάσαμε τον Κατσουρίδη, τον Δεκέμβριο τη Ρικάκη, προχτές τον Αγγελόπουλο. Βαρύ πένθος για τους κινηματογραφιστές. Λίγες ώρες μετά τον ξαφνικό θάνατο του Αγγελόπουλου ο κ. Δανίκας στο δισέλιδο αφιέρωμά του φρόντισε, εκτός των άλλων, να ενημερώσει το πανελλήνιο για όλες τις ταπεινές πλευρές του χαρακτήρα του.

Προφανώς ο συντάκτης διαβάζοντας το αφιέρωμά του (δύο υμνητικές σελίδες) πριν το στείλει στο τυπογραφείο, συνειδητοποίησε ότι συμβάλλει στη διάπλαση ενός σύγχρονου μύθου – κάτι που έτσι κι αλλιώς θα πράξει το συλλογικό μας ασυνείδητο – και ίσως αποφάσισε να λερώσει το σύμβολο για να μην έχει μέρος της ευθύνης.

Ο Αγγελόπουλος νοιαζόταν για τους μύθους. Δεν νοιάζεται πια. Ούτε για τη γραφίδα του Δανίκα ούτε για την προσβολή του συλλογικού αισθήματος πένθους των κινηματογραφιστών. Δεν ανήκα στο περιβάλλον του. Διαβάζαμε όμως τα ίδια βιβλία. Αυτό το διαπίστωνα σε κάθε του ταινία. Και δυο μέρες τώρα σκέφτομαι τον στίχο του Δ. Σολωμού «Ωραίοι μύθοι. Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι ‘δες, νύχτα γιομάτη θάματα, νύχτα σπαρμένη μάγια».

Αγαπούσε τον Σολωμό. Και είχε κι άλλα κουσούρια βέβαια.

Κατερίνα Ευαγγελάκου

Κουσούρια ΙΙ

Κύριε Δανίκα, θερμά συγχαρητήρια

Με την ευκαιρία του άδικου θανάτου του Θόδωρου Αγγελόπουλου και χάρη στη δική σας πρωτοβουλία, μάθαμε επιτέλους και τα «κουσούρια» του ανθρώπου – όπως τα ονομάζετε. Την ημέρα ακριβώς που θα πεθάνετε κι εσείς, ό μη γένοιτο, θα φροντίσουμε να μας ενημερώσει κάποιος και για τα δικά σας κουσούρια.

Σαν ένα είδος αντικειμενικού και ψύχραιμου επικήδειου, αντί μιας αγιογραφίας σας.

Δεν θα ήταν άσχημο μάλιστα να γενικευτεί αυτό το ήθος. Και τις ώρες που αποχαιρετούμε κάποιον για το τελευταίο του ταξίδι, ιδιαίτερα έναν σπουδαίο Ελληνα, να αραδιάζουμε τα «κουσούρια» του, εφόσον έχει και δεν υπήρξε τέλειος, ως άνθρωπος.

Μάριος Ποντίκας

Τελευταία Νέα