«Οτι μπόρεσα να αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια μου τη διαφάνεια, το χρωστώ σε ένα είδος ειδικού θάρρους που μου ‘δωκεν η Ποίηση: Να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει. Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη «στιγμή» όταν καταφέρει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια» («Ο μικρός ναυτίλος»).

Σε αυτή την ιδιαίτερη «χρονικότητα» (μεταξύ του στιγμιαίου και του διαρκούς) στην ποίηση του Ελύτη αναφέρθηκε και ο ελληνικής καταγωγής καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών Λάμπρος Κουλουμπαρίτσης («Ο Ελύτης δεν υπήρξε μόνο μεγάλος ποιητής αλλά και μεγάλος φιλόσοφος»).

Για να καταλήξει και εκείνος, όπως και ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης, πως «ο Ελύτης συλλαμβάνει τη γλώσσα ως διανοητική διεργασία που δηλώνει απλώς τα πράγματα έτσι όπως τα συλλαμβάνουμε με τον νου και τα κωδικοποιούμε στη γλώσσα καθορίζοντας τα όρια της σημασίας των λέξεων. Φαίνεται πως έχουμε πολλά να διδαχθούμε, οι γλωσσολόγοι αλλά και οι φιλόσοφοι, από τους ποιητές».

Τελευταία Νέα