Κι αν οι Ελληνες, «αεί παίδες», ως γνωστόν, υποχρεωνόμασταν από την τρόικα να επιστρέψουμε και τυπικά, σύσσωμοι, στα θρανία του νηπιαγωγείου και να βρεθούμε μπροστά σε έναν παγκόσμιο χάρτη;

Κι αν ο νηπιαγωγός έπαιρνε τρεις μαρκαδόρους, έναν κόκκινο, έναν πράσινο και έναν μπλε και μας έβαζε να χρωματίσουμε αντίστοιχα τις χώρες σαν τις οποίες δεν θέλουμε να γίνει η Ελλάδα, εκείνες σαν τις οποίες θέλουμε να γίνει και, τέλος, εκείνες για τις οποίες δεν μας κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη;

Κι αν έπειτα αθροίζαμε τις προτιμήσεις και βγάζαμε το τελικό αποτέλεσμα; Δεν θα είχαμε έτσι εμμέσως πλην σαφώς το πρόπλασμα ενός πολιτικοκοινωνικού συμβολαίου για νήπια; Δεν θα αποτυπώναμε μια ζωγραφιά ενός νέου εθνικού οράματος, μια νέα χρωματιστή μεγάλη Ιδέα για τον 21ο αιώνα; Δεν θα αντισταθμίζαμε την κατάθλιψη που προκαλεί το δύσκολο παρόν μας και την απόγνωση που γεννά η αβίωτη εναλλαγή μέτρων, ημιμέτρων και αντιμέτρων;

Τέλος, δεν θα ανακουφίζαμε, έστω και προσωρινά, τους ηγέτες μας, υποχρεωμένους επί καθημερινής βάσεως να αναζητούν χώρες σαν τις οποίες δεν θέλουμε να γίνουμε αφού πέρασαν μια ολόκληρη ζωή ψάχνοντας να βρουν, αντίθετα, χώρες – παραδείγματα προς μίμησιν για να μας τις πλασάρουν σαν ιδανικές εικόνες του μέλλοντός μας;

Κι αλήθεια, τι φταίνε οι δυστυχείς αν το μέλλον αυτό, πριν προλάβει να γίνει παρόν, είναι ήδη παρελθόν σαν σκουριασμένη ουτοπία; Συνομήλικοί μας δεν είναι κι αυτοί; Δεν δικαιούνται κι αυτοί, ως νήπια, να είχαν νομίσει κάποια στιγμή ότι «λεφτά υπάρχουν»; Αν τα νήπια δεν μπορούν να εκλαμβάνουν τις επιθυμίες τους ως πραγματικότητα, τότε ποιος επιτρέπεται να το κάνει;

Τελευταία Νέα