ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ υπάρχει η άμυνα ζώνης. Δημιουργείς μια περίμετρο και υποχρεώνεις τον αντίπαλο να σουτάρει από μακριά. Αυτό μου θύμισαν κάποιες διακριτικές έρευνες που έκανα για τις προγενέστερες συναντήσεις της τρόικας με τη ΝΔ. Ως γνωστόν, έχουμε σήμερα ακόμη ένα ματς στη Συγγρού.

ΛΟΙΠΟΝ, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, ούτε ο Αντώνης Σαμαράς από πλευράς αξιωματικής αντιπολίτευσης ούτε ο Πολ Τόμσεν από πλευράς τροϊκανών μιλάνε πολύ. Αμφότεροι μένουν κοντά στο καλάθι, όπως ο «σέντερ» στο μπάσκετ. Κάνα δυο κουβέντες λένε, αλλά τις ερωτήσεις και τα μαρκαρίσματα τα κάνουν οι περιφερειακοί παίκτες από πλευράς τρόικας. Στη γαλάζια ομάδα, μιλάνε περισσότερο ο αντιπρόεδρος – και έχων υψηλή εποπτεία των οικονομικών θεμάτων – Σταύρος Δήμας, ο σύμβουλος του προέδρου για τα οικονομικά καθηγητής Γιάννης Μουρμούρας και ο έχων προσωπικά χρωματισμένη άποψη για την οικονομία Χρύσανθος Λαζαρίδης.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ είναι, βεβαίως, λογικά. Εμπειρος πολιτικός, ο Σαμαράς κρατάει ιδανική απόσταση από τους τεχνοκράτες της τρόικας που απλώς υλοποιούν εντολές. Από την άλλη πλευρά, οι τροϊκανοί κρατούν ζεστή τη σχέση με τη ΝΔ. Γιατί; Διότι αύριο η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να είναι κυβέρνηση, άρα λογικό είναι οι τροϊκανοί να θέλουν να κρατήσουν τη σχέση ζεστή.

Ούτε μία συγχώνευση!

ΤΟ ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΙΟ του ελεύθερου λόγου είναι το καλύτερο σε κάθε κυβέρνηση – ιδίως αν είσαι και αντιπρόεδρος. Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι η πολιτική έκφραση αρχίζει να χάνει τη χαρά της. Το λέω γιατί βλέπω ότι και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Χρήστος Πρωτόπαπας και ο βουλευτής Καρδίτσας του ΠΑΣΟΚ Νίκος Σαλαγιάννης – αμφότεροι έμπειροι και όχι παρορμητικοί παίκτες – τα ρίχνουν λίγο ή καθόλου κομψά προς τον Θόδωρο Πάγκαλο. Κάτι που δεν είναι, νομίζω, άσχετο με τους από τηλεοράσεως ρητορικούς αυτοσχεδιασμούς Παγκάλου για το τέλος ακινήτων μέσω λογαριασμών της ΔΕΗ. Η κριτική είναι ότι δεν έχει γίνει ούτε μία συγχώνευση οργανισμών – αρμοδιότης Θόδωρου! – το τελευταίο εικοσάμηνο. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο πρέπει τώρα να βγουν τα κάστανα από τη φωτιά με την εφεδρεία. Κοινώς, μιλάμε που μιλάμε για τους άλλους – ας βλέπουμε και τι έχουμε κάνει εμείς…