Θ.Ν.: Η Αριστερά διαθέτει ένα «μαρτυρολόγιο» που αυτό και μόνο να κεφαλαιοποιούσε θα μπορούσε ν΄ αποτελεί μια διαρκή πολιτική και πολιτιστική εμπροσθοφυλακή.

Γ.Κ.: Η Αριστερά δυστυχώς έχει εμπλακεί στον μονόδρομο ενός πολιτικού συστήματος το οποίο δεν πρόκειται να αλλάξει.

Α.Τ.: Συμφωνώ. Αλλά το να παίρνεις σήμερα τα «μαρτύρια» των ανθρώπων που ταυτιστήκανε με μια δημιουργική έξαρση σε μιαν επαναστατική περίοδο και να λες «Ωραία, η Αριστερά είχε έναν Γιάννη Ρίτσο», σήμερα αυτό δεν έχει κανένα νόημα. Πρόκειται βέβαια για μια πολύ τυχερή γενιά γιατί έζησε όλα αυτά που έζησε, αλλά η δική μου γενιά ένιωσε τα πράγματα και τον κόσμο μετά την κατάρρευση, μετά την πτώση του Τείχους. Η δική μου γενιά είναι η γενιά της «Ζωής των άλλων», δεν είναι η γενιά του «Θωρηκτού Ποτέμκιν». Η γενιά μου δηλαδή έχει βιώσει την πτώση μ΄ έναν τρόπο όχι και τόσο τραγικό.

Θεωρώ ότι αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι κάτι πολύ περισσότερο απ΄ αυτό για το οποίο θέλουν να μας πείσουν, ότι έχουμε, δηλαδή, μια κρίση οικονομική. Είναι κάτι πολύ χειρότερο, είναι μια κρίση αξιακή, πολιτισμική. Η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού δεν είναι μόνο στους δείκτες του Χρηματιστηρίου. Εχει επέλθει, κυρίως, εδώ κι αρκετές δεκαετίες, στο επίπεδο της ιδεολογίας. Η ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού μάς έχει οδηγήσει σ΄ αυτό το τέλμα όπου ζούμε. Κι όταν λέω ιδεολογική ηγεμονία, εννοώ ότι έχει πάψει ο πολύς κόσμος, ιδίως οι νέοι άνθρωποι, να πιστεύουν ότι μέσα από τη συλλογική δράση και έκφραση μπορεί να προκύψει κάτι, μπορεί να κινηθεί η Ιστορία.

Τελευταία Νέα