Ποιος ευθύνεται για την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη το 1952; Ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας; Τα Ανάκτορα; Οι στρατοκράτες νικητές του Εμφυλίου; Ή μήπως και ο αρχηγός του «ανθρώπου με το γαρύφαλλο»- ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης; Η συζήτηση έχει ξαναφουντώσει, καθώς επίκειται η έκδοση από το Μουσείο Μπενάκη της «πολιτικής διαθήκης» της Έλλης Παππά που αναμένεται να ρίξει φως στον τρόπο λειτουργίας των κομματικών μηχανισμών εκείνης της εποχή.
Με αφορμή το δημοσίευμα των «ΝΕΩΝ», στις 5- 6 Δεκεμβρίου 2009, για το αρχείο της Παππά- όπου δημοσιεύτηκε και συνέντευξη του Ν. Μπελογιάννη (υιού)και ειδικότερα με αφορμή το τυπικό χρονολόγιο της δεκαετίας όπου αναφερόταν ότι ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε «επί φιλελεύθερης κυβέρνησης Πλαστήρα και παρά τη διεθνή κατακραυγή», ο Σέφης Αναστασάκος, τέως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και καταξιωμένος βιογράφος του Πλαστήρα (3 τόμοι, Εκδ.
Επικαιρότητα), ξαναφέρνει στο προσκήνιο τα γεγονότα της εποχής. Και εξηγεί πού σταματούσαν οι εξουσίες του Πλαστήρα και γιατί δεν κατάφερε ως πρωθυπουργός να ματαιώσει την εκτέλεση.
Ήρωας της μικρασιατικής εκστρατείας, ο «Μαύρος Καβαλάρης» είχε σχηματίσει κυβέρνηση δύο χρόνια νωρίτερα (15/4/1950) και στόχευε στην ομαλότητα.
Το σύνθημα μάλιστα του κόμματός του, της ΕΠΕΚ, ήταν η συναδέλφωση, η λήθη και η κατάργηση των εκτελέσεων των στρατοδικείων του Εμφυλίου.
Υπογραμμίζοντας τις μάχες που έδινε ο Πλαστήρας για τον εκδημοκρατισμό της χώρας, εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, ο Αναστασάκος γράφει στα «ΝΕΑ»:
«… Στις 6.6.1950 ο Πλαστήρας καταθέτει στη Βουλή 5 νομοσχέδια για τα “μέτρα επιείκειας” για τους διωκόμενους αριστερούς, για την “αδελφοσύνη του ελληνικού λαού”, προωθώντας την κατάργηση της ποινής του θανάτου σε βάρος των θανατοποινιτών αριστερών (εφημ. “Το Βήμα”, 6.6.1950).
Στις 30.7.1950, ο πρωθυπουργός Πλαστήρας, επικεφαλής κεντρώας- φιλελεύθερης κυβέρνησης (Παπανδρέου- Βενιζέλος), δηλώνει ότι “σκοπός της ζωής του είναι να ειρηνεύσει η Χώρα και ότι θα διευρύνει τα “μέτρα επιείκειας” για να ηρεμήσει ο τόπος και να απαλύνουν τα θύματα του Εμφυλίου” (οράτε εφημερίδες: “Το Βήμα”, “ΤΑ ΝΕΑ”, “ΑΘΗΝΑΪΚΗ”, “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ” κ.λπ.).
Στις 15.8.1950, ο Πλαστήρας, στη γιορτή της Τήνου, τάσσεται υπέρ της κατάργησης της ποινής του θανάτου και ακύρωσης των θανατικών αποφάσεων των Εκτάκτων και Τακτικών Στρατοδικείων που με τους νόμους 375/1936 και 509/1947 (άρθρα 1, 2, 7) συνέχιζαν αυτοτελώς και χωρίς η κυβέρνηση να έχει το δικαίωμα να παρέμβει να “παίρνουν κεφάλια” αριστερών του Εμφυλίου. Ο Σ. Βενιζέλος και ο Γ. Παπανδρέου δυστυχώς θα τον ανατρέψουν. Ο Μαύρος Καβαλάρης δεν πτοείται και στις 9.9.1951 στις εκλογές αυξάνει τις δυνάμεις της ΕΠΕΚ από 17% σε 25%, υποστηριζόμενος από τον απλό εαμικό (μη κομμουνιστικό) κόσμο που τον ενθαρρύνει να προχωρήσει στην Ομαλότητα (“ΤΑ ΝΕΑ”, 9.9.1951).
Στις 29.9.1951 σχηματίζει νέα, πιο σταθερή κυβέρνηση, νικώντας τον Παπάγο, τον νικητή του Εμφυλίου, και ο λαός τον ενδυναμώνει για μία ειρηνική πορεία μετά τον Εμφύλιο. Αρχίζει δημοκρατική άνοιξη.
Στις 14.11.1951 ο Ζαχαριάδης και το ΚΚΕ τον «ανταμείβει» για τις προσπάθειες αυτές, τοποθετώντας παράνομους ασυρμάτους στη Γλυφάδα και στην Καλλιθέα, δυναμιτίζοντας την ειρηνική πολιτική του Πλαστήρα που επιμένει στην άρση των συνεπειών του Εμφυλίου και στη Λήθη στο παρελθόν (φυσικά οι ηλίθιες ενέργειες του Ζαχαριάδη μόνο τον ΙΔΕΑ, το Παλάτι, τους Αμερικανούς και τους συνεχιστές- νικητές του Εμφυλίου εξυπηρετούσαν και όχι τον εαμικό κόσμο που πίστεψε σε μία μεταπολεμική δημοκρατική αλλαγή στον τόπο από τον γενναίο στρατηγό).
Στις 15.2.1952 αρχίζει η δεύτερη δίκη του Μπελογιάννη για παράβαση μεταξικού νόμου, Α.Ν. 375/1936, “περί κατασκοπείας”.
Την 1.3.1952 το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών καταδικάζει σε θάνατο τον Μπελογιάννη με τον Α.Ν. 375/1936, για παράβαση του νόμου αυτού.
Αλλά οι αποφάσεις των Στρατοδικείων εκτελούνταν από την ΑΣΔΑΝ μέσα σε 5 ημέρες. Άρρωστος ο Πλαστήρας, αγωνίζεται να παρατείνει τη μη εκτέλεση έστω και αν με τα “έκτακτα μέτρα” που η Στρατοκρατία του Εμφυλίου τα διατηρούσε ακέραια και δεν μπορούσαν να αρθούν. (Σημειωτέον ότι ο Ζαχαριάδης συνέχιζε να κατηγορεί τον Πλαστήρα ότι είναι “λακές” των Αμερικανών και έστελνε από το εξωτερικό ομάδες κρούσης στα ελληνικά σύνορα και χτυπούσαν αστυνομικά τμήματα, όπως πρόσφατα αποκάλυψε “Το Βήμα”, ενισχύοντας έτσι τα επιχειρήματα του ΙΔΕΑ και του Παλατιού (άρθρο Σταυρόπουλου 30.8.2004).
Στις 20.3.1952, ο Πλαστήρας στέλνει επειγόντως στον βασιλιά Παύλο επιστολή και ζητάει να δώσει χάρη στους 8 θανατοποινίτες (Μπελογιάννη κ.λπ.) διότι σύμφωνα με τον Α.Ν. 375/1936 “καρμανιόλα”, μόνο ο βασιλιάς είχε το δικαίωμα και την απόλυτη εξουσία να δώσει χάρη. Ο Παύλος έδωσε χάρη μόνο στον Φ. Λαζαρίδη (λόγω ηλικίας), στην Έλλη Παππά (ως μητέρα μικρού παιδιού του νεώτερου Νίκου Μπελογιάννη), στον Χαρ. Τουλιάτο και στον Μ. Μπισπιάνο. Απέρριψε την αίτηση χάριτος για τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Δημ. Μπάτση (εξαίρετο επιστήμονα), τον Νίκο Καλούμενο και τον Ηλία Αργυριάδη (χειριστές παράνομων ασυρμάτων στην Ελλάδα και μέλη επίσης του ΚΚΕ).
Στις 30.3.1952, οι παραπάνω τέσσερις, Κυριακή πρωί (που ούτε οι Γερμανοί δεν εκτελούσαν) εκτελέστηκαν από στρατιωτικό απόσπασμα της ΑΣΔΑΝ, σύμφωνα δυστυχώς με τις επάρατες διατάξεις του Α.Ν. 375/1936 και του 509/1947, χωρίς η κυβέρνηση Πλαστήρα να έχει την εξουσία ούτε τη δύναμη να τις αποτρέψει, αφού ίσχυαν τα “έκτακτα μέτρα”.
Στις 31.3.1952 η κυβέρνηση Πλαστήρα κλυδωνίζεται και κινδυνεύει να πέσει, με αποτέλεσμα να ακυρωθούν όλα μα όλα τα μέτρα που επέτυχε στον εκδημοκρατισμό της χώρας (παραίτηση Καρτάλη κ.ά.).
Ο Πλαστήρας δεν ήταν ούτε συνοδοιπόρος του κομμουνισμού ούτε “λακές των Αμερικανών”, αλλά ένας μοναδικός υπηρέτης του λαού που έδωσε όλη τη φλόγα της ψυχής για την ειρήνευση του τόπου.
Ο Μπελογιάννης λοιπόν και οι σύντροφοί του, μετά τα ντοκουμέντα που ανέφερα μέρα μέρα, γεγονός με γεγονός, δεν “εκτελέστηκαν από τη φιλελεύθερη κυβέρνηση Πλαστήρα και μάλιστα παρά τη διεθνή κατακραυγή”, όπως ισχυρίζεται η κ. Χαρτουλάρη, αλλά οι “θύτες” τους είναι ο ΙΔΕΑ, το Παλάτι, οι νικητές του Εμφυλίου Στρατοκράτες, οι Αμερικανοί, αλλά και η πολιτική του ΚΚΕ που δεν κατάλαβε (;) ότι ήταν μόνο του και για δογματικούς λόγους επιχειρούσε δυστυχώς να αποσταθεροποιεί τα δημοκρατικά ανοίγματα του έντιμου Πλαστήρα τρία ολόκληρα χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου και να τον συκοφαντεί».
