Αναζήτηση
Ο Παναγιώτης Βλαστός ονειρευόταν να βγει από τη φυλακή και να κυκλοφορήσει στην πιάτσα οδηγώντας μια κόκκινη Φεράρι.
ΕΧΩ την εντύπωση ωστόσο ότι το αγαπημένο αυτοκίνητο του κόσμου της νύχτας είναι κάτι θηριώδεις τζιπούρες με φιμέ τζάμια.
ΘΑ έχετε παρατηρήσει ότι τα τελευταία χρόνια τούς συναντάμε όλο και πιο συχνά. Μερικές φορές μπορεί να τους μπερδέψουμε με ευυπόληπτους επιχειρηματίες, άλλοτε πάλι οι μπράβοι δεν σου αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας.
ΑΝ είναι κανείς τυχερός, η ζωή του μπορεί να μη διασταυρωθεί ποτέ με τη δική τους. Κάποιες φορές όμως δεν μπορείς να τους αποφύγεις.
ΟΠΩΣ ο ανύποπτος πολίτης που ένα βράδυ πήγε να παρκάρει έξω από ένα καθωσπρέπει εστιατόριο, είχε όμως την κακή τύχη τη θέση να την κρατάνε οι μπράβοι για το αφεντικό. Έκανε το λάθος να ζητήσει τον λόγο, για να φύγει έντρομος αμέσως μετά.
ΗΤΑΝ τυχερός. Κάθε τόσο έρχονται στο φως περιστατικά άγριων ξυλοδαρμών πολιτών που ηθελημένα ή αθέλητα προσέβαλαν τον εντολέα των φουσκωτών. Πόσα περισσότερα δεν μαθαίνουμε ποτέ;
ΚΑΙ βέβαια δεν είναι μόνο τα κοινωνικά συναπαντήματα. Περισσότερο πιθανό είναι να τους συναντήσει κανείς επαγγελματικά. Υπάρχουν γειτονιές που ακόμα και στα περίπτερα πουλάνε προστασία. Εκεί δεν υπάρχει έμπορος ή ιδιοκτήτης καφετέριας που να μην έχει δεχθεί την επίσκεψή τους.
Η υπόθεση της συμμορίας Βλαστού ωστόσο έδειξε ότι τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα πιο σοβαρά. Αυτός ο παράλληλος κόσμος της βίας έχει αρχίσει να μπαίνει όλο και πιο πολύ στη ζωή μας.
ΜΕ μια έννοια το ξέραμε. Το ήξερε σίγουρα ο ακτιβιστής οικολόγος στον Παρνασσό που μια ημέρα αντίκρυσε το σπίτι του καμένο επειδή ενοχλούσε κάποια συμφέροντα που είχαν αναλάβει την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου της περιοχής.
ΤΩΡΑ μάθαμε ότι λογής λογής επιχειρηματίες που ασχολούνται μάλιστα και με δημόσια έργα έχουν ανοικτή γραμμή μαζί τους. Όπως επίσης και αστυνομικοί, ακόμα και ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί.
ΠΟΙΟ θα είναι το επόμενο βήμα; Στην Ιταλία, ιδιαίτερα στον Νότο, δεν υπάρχει δημόσιο έργο που να γίνεται χωρίς τη συμμετοχή της Μαφίας. Το νόμιμο και το παράνομο έχουν γίνει ένα.
ΕΙΝΑΙ άραγε αυτό και το δικό μας αύριο; Δεν θέλουμε να το πιστέψουμε κι ασφαλώς η ελληνική κοινωνία απέχει ακόμα πολύ. Ποιος δεν βλέπει όμως αυτή τη γενικευμένη αίσθηση ανομίας που διαβρώνει τις αντιστάσεις;
ΕΧΟΥΜΕ μάθει να αντιμετωπίζουμε το οργανωμένο έγκλημα σαν κάτι ξένο από την καθημερινότητά μας, κάτι που συναντάμε συνήθως στις ταινίες.
ΟΤΑΝ συνειδητοποιήσουμε ότι μας αφορά, ότι αποτελεί μάλιστα πρόβλημα Δημοκρατίας, όπως πρόβλημα Δημοκρατίας είναι τελικά και η τήρηση των νόμων, τότε ίσως να είναι ήδη αργά!
