Αναζήτηση
Ήταν 22 χρόνων όταν κατά τη διάρκεια ενός κυριακάτικου ποδοσφαιρικού αγώνα μια κλωτσιά από παίκτη της αντίπαλης ομάδας τον βρήκε στο κεφάλι και τον οδήγησε στο σημείο μηδέν. Λίγες ημέρες μετά το χτύπημα ο Τάσος Παπούλιας, από τα Λεχαινά Ηλείας, είχε «επιστρέψει» στη βρεφική ηλικία. Δεν μιλούσε, δεν καταλάβαινε, δεν μπορούσε να κινηθεί. Ήταν παράλυτος και άλαλος…
Ύστερα από 45 μήνες νοσηλείας και 10 χρόνια συγκλονιστικής προσωπικής προσπάθειας, ο Τάσος Παπούλιας κατάφερε να διαψεύσει όλες τις ιατρικές γνωματεύσεις που τον είχαν καταδικάσει και εκπαιδεύτηκε στο βάδισμα, στην ομιλία και στη σκέψη όπως ένα βρέφος αρχίζει να κάνει τα πρώτα του βήματα και να αρθρώνει τις πρώτες του λέξεις. Τρία χρόνια αργότερα, στα 36 του χρόνια, έγινε μαραθωνοδρόμος. Έχει τρέξει συνολικά σε 15 ημιμαραθώνιους και τρεις μαραθώνιους δρόμους στην Ελλάδα και σε 6 μαραθώνιους δρόμους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Στις 19 Απριλίου ο Τάσος Παπούλιας είναι προσκεκλημένος στο Ναγκάνο της Ιαπωνίας για να αφηγηθεί την προσωπική του ιστορία στα παιδιά των σχολείων της περιοχής και να τα διδάξει για την απίστευτη θέληση και δύναμη που κρύβει ο ανθρώπινος νους: «Είμαι πολύ χαρούμενος γι΄ αυτή την πρόσκληση γιατί από τα παιδιά αρχίζουν όλα! Δυστυχώς, στη χώρα μας είμαστε σε τέλμα και δεν διδάσκουμε τα παιδιά να μην το βάζουν κάτω. Όλοι μας ζούμε σε ένα γυάλινο κόσμο…».
Με 80% αναπηρία
Ο δικός του κόσμος είναι ο κόσμος της δράσης. Παρότι έχει 80% αναπηρία, τρέχει σε μαραθώνιους όπου ανταγωνίζεται υγιείς, τερματίζει πάντα και αφήνει πίσω του δεκάδες χιλιάδες μαραθωνοδρόμους!
«Πέρασαν 26 χρόνια από το ατύχημα, από εκείνη την Κυριακή που πέθανα και ξαναγεννήθηκα. Ήταν 14 Νοεμβρίου 1982. Το σκορ στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα ήταν 2-0 υπέρ της ομάδας μου, του Ηλειακού Λεχαινών. Εγώ, ως τερματοφύλακας ήμουν σε θέση μάχης για να αποκρούσω την μπάλα. Θυμάμαι ότι είχα καταφέρει να την πιάσω όταν η κλωτσιά του παίκτη της ομάδας του Βαρθολομιού με βρήκε στο κεφάλι. Ένιωσα έναν οξύ πόνο αριστερά, πάνω από τη μύτη. Άκουγα τις φωνές του κόσμου, αλλά ζαλιζόμουν. Με μετέφεραν στο νοσοκομείο της Πάτρας όπου δεν μου έκαναν- δυστυχώς- αξονική αφού η διάγνωση ήταν διάσειση ελαφράς μορφής. Δύο ημέρες αργότερα, το βράδυ της Τρίτης, την ώρα που ετοιμαζόμουν να κοιμηθώ ένιωσα να μουδιάζει σιγά σιγά όλη η δεξιά πλευρά μου. Δεν μπορούσα να κουνήσω το χέρι ούτε το πόδι. Πανικοβλήθηκα, φώναξα «βοήθεια», αλλά ούτε που θα μπορούσα να διανοηθώ αυτό που συνέβαινε στ΄ αλήθεια…».
Παραλυσία και αμνησία
Η κλωτσιά στην άνω κροταφική χώρα ήταν τελικά μοιραία και η αριστερά έσω καρωτίδα του Τάσου νεκρωνόταν σιγά σιγά. Στην αρχή παρουσίασε διαταραχή στην ομιλία και ύστερα άρχισαν οι λεγόμενες αφασικές διαταραχές- άγνοια και αμνησία. Σε ελάχιστο χρόνο παρέλυσε όλη η δεξιά πλευρά του, δεν ήξερε ποιος ήταν, πού βρισκόταν, ούτε καν το όνομά του. Δεν έχασε μόνο την κίνηση και τον λόγο του, έχασε και την αντίληψη και τη σκέψη του. «Εκείνη την περίοδο, όπως μου εξήγησε πολύ αργότερα ο γιατρός μου, ο Θ. Μαραζιώτης, καθηγητής Νευροχειρουργικής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών, ήταν αδύνατη οποιαδήποτε θεραπευτική αντιμετώπιση σε ασθενείς με πλήρη απόφραξη καρωτίδας. Ιατρικά δεν υπήρχε καμία ελπίδα για να λειτουργήσει και πάλι η καρωτίδα! Ασθενείς με ανάλογο πρόβλημα πέθαιναν συνήθως από οίδημα εγκεφάλου ή παρέμεναν ζωντανοί νεκροί…» λέει.
Άρχισε από το μηδέν
Λίγα 24ωρα μετά ο Τάσος Παπούλιας ήταν στο σημείο μηδέν. Όλοι τον είχαν ξεγραμμένο γιατί όταν συμβαίνει τέτοια βλάβη σε έναν ολοκληρωμένο εγκέφαλο ενηλίκου, η αποκατάσταση δεν είναι απλώς δυσχερής, είναι αδύνατη. «Όλοι πια πίστευαν ότι η θέση μου είναι ανάμεσα στα αφασικά άτομα, πάνω σε ένα αναπηρικό καρότσι. Δεν είχα επαφή, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω και φυσικά δεν μπορούσα καν να αντιληφθώ την προσωπική μου τραγωδία. Πέρασε πολύς καιρός μέχρις ότου αρχίσω να αντιλαμβάνομαι, αργά αλλά σταθερά, τι μου συμβαίνει και ενώ ήμουν παραδομένος άνευ όρων να πάρω θέση άμυνας…».
Αυτό ήταν αρκετό για να αρχίσει έναν τιτάνιο αγώνα επανένταξης στη ζωή με αναρίθμητες και απίστευτες δυσκολίες, που κράτησε δέκα χρόνια. «Ήμουν σε τραγική κατάσταση, ένα βρέφος που δεν περπάτησε και δεν γνώρισε ποτέ τη ζωή. Είχα ξεχάσει τα πάντα, όπου κι αν γύριζα το βλέμμα μου έβλεπα την ελπίδα να χάνεται. Με πήγαιναν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο μέχρι που με πήγαν στο ΚΑΤ, με έβαλαν σε ένα κρεβάτι και για μήνες με… ξέχασαν. Μέσα στη γενική μαυρίλα, είδα φως σε ένα ζευγάρι φυσικοθεραπευτών, την Μαρία και τον Κώστα Χουλιάρα που αποφάσισαν να ασχοληθούν μαζί μου…».
Κάθε εβδομάδα μία λέξη
Μετά τους πέντε πρώτους μήνες νοσηλείας με χρήματα που μαζεύονται από εράνους, φεύγει για την Αγγλία σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης, όπου οι γιατροί τον ενημερώνουν ότι μόνο εκείνος μπορεί να νικήσει το πρόβλημα. «Τότε αποφάσισα να δώσω μόνος μου τη μεγάλη μάχη για να μπορέσω να περπατήσω, να μιλήσω, να διαβάσω και να γράψω ξανά… Με εντατικά μαθήματα λόγου, φωνής και ομιλίας και εντατική φυσικοθεραπεία άρχισα να αποκτώ φωνή και κίνηση. Κάθε μέρα και ένα μικρό βήμα. Κάθε βδομάδα και μια νέα λέξη. Μέχρι να κατορθώσω πολλά χρόνια αργότερα να ξεπεράσω το πρόβλημα πέρα από κάθε προσδοκία και φαντασία…».
ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΘΕΛΗΣΗ
Μετά 45 μήνες νοσηλείας εκπαιδεύτηκε στο βάδισμα, την ομιλία και τη σκέψη όπως ένα βρέφος. Τρία χρόνια αργότερα έγινε μαραθωνοδρόμος
Σέρνει το πόδι του, αλλά πάντα τερματίζει
Στα 22 του χρόνια, ο Τάσος Παπούλιας ήταν τερματοφύλακας σε μια επαρχιακή ομάδα. Στα 47 του χρόνια είναι πολίτης του κόσμου. Τρέχει, διδάσκει και διδάσκεται. Ενδιάμεσα προπονείται. Εργάζεται ως επιστάτης στο Τεχνικό Λύκειο Λεχαινών, πορεύεται με 800 ευρώ τον μήνα και ζει σ΄ ένα σπιτάκι κοντά στη θάλασσα…
