Αναζήτηση
Ο Μιχάλης είναι 31 ετών και είναι ναυτικός. Ο Σπύρος έχει την ίδια ηλικία και είναι οικονομολόγος. Ο Αλέκος είναι 45 ετών και είναι έμπορος. Πριν από λίγο καιρό αγνοούσαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, αλλά τώρα ανήκουν στην ίδια παρέα. Αυτό που τους ένωσε είναι ένα κοινό πρόβλημα: έχουν και οι τρεις στο σπίτι έναν αδελφό ή μία αδελφή με ψυχική νόσο…
O Μιχάλης νόμιζε πως μονάχα εκείνος είχε βιώσει συναισθήματα φόβου, απόρριψης, αποκλεισμού. Αλλά όταν βρέθηκε σε μια παρέα δέκα και περισσοτέρων ανθρώπων «είδα τον εαυτό μου δέκα φορές, είδα δέκα Μιχάληδες, είδα ότι υπάρχουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι στην ίδια ακριβώς θέση με τη δική μου…», λέει χαρακτηριστικά.
«Η διάγνωση του προβλήματος του αδελφού μου ήταν κεραυνός εν αιθρία για μένα. Πέρασα πολλά στάδια έως σήμερα. Στην αρχή αρνιόμουν
Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
«Τώρα μπορώ να πω ότι ο αδελφός μου πάσχει από σχιζοφρένεια, δίχως να νιώθω ότι “στιγματίζομαι”»
να αποδεχθώ την αλήθεια και αμέσως μετά πέρασα στο στάδιο του θυμού προς την ασθένεια, που συνήθως στρέφεται στο πρόσωπο του πάσχοντα. Η ψυχική νόσος επηρεάζει όλα τα μέλη της οικογένειας και συχνά όσο επιθετικός είναι εκείνος που πάσχει τόσο περισσότερο γίνονται και οι άλλοι γύρω του, αρνούμενοι το πρόβλημα… Ομολογώ ότι δεν είχα την πληροφόρηση που έπρεπε και όταν βρέθηκα με άλλα αδέλφια ψυχικά πασχόντων και αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε πληροφορίες, ένιωσα φοβερές ενοχές και τύψεις για τον τρόπο που φέρθηκα ορισμένες φορές στον αδελφό μου… Αυτή η συναναστροφή με βοήθησε να αποδεχθώ το πρόβλημα και αυτή τη στιγμή ξέρω ότι, όταν μια μέρα πάψει να υπάρχει η μητέρα μας, θα πάρω την ευθύνη του αδελφού μου χωρίς να τον βλέπω σαν βάρος. Τώρα είμαι περισσότερο απελευθερωμένος, μπορώ να ονοματίζω την ψυχική ασθένεια, μπορώ να πω ανοικτά ότι ο αδελφός μου πάσχει από σχιζοφρένεια, δίχως να νιώθω ότι “στιγματίζομαι”».
«Δύσκολα αντέχεις»
Ο Αλέκος είναι από τους μεγαλύτερους σε ηλικία στην παρέα «αλλά και ο πιο παλιός στο πρόβλημα», όπως λέει ο ίδιος. Ο αδελφός του παρουσίασε ψυχική διαταραχή το 1980, σε ηλικία 18 ετών. «Εγώ ήμουν 16 και στην αρχή δεν ξέραμε τι συμβαίνει, νομίζαμε ότι ήταν κάποια έκρηξη της εφηβείας. Όσο περνούσε όμως ο καιρός, τα πράγματα χειροτέρευαν, και όταν τον πήγαμε σε γιατρούς βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα… Μια πραγματικότητα που δύσκολα αποδέχεσαι και ακόμα δυσκολότερα την αντέχεις. Θυμάμαι έντονα το στάδιο της θλίψης που πέρασα, θλίψη που έφτασε στα όρια της κατάθλιψης και το πληγωμένο συναίσθημα που βίωνα. Ήθελα να είναι ο αδελφός μου καλά όπως ήταν καλά και τα αδέλφια των φίλων μου… Στη δεκαετία του ΄80, η νοσηλεία ανθρώπων με ψυχική νόσο ήταν απαράδεκτη- με καθηλώσεις, δεσίματα κ. ά- και θυμάμαι πολύ έντονα τις απίστευτες ταλαιπωρίες που περάσαμε. Εγώ βίωσα περισσότερο τον αποκλεισμό και την κοινωνική απομόνωση, αφού ήταν πολύ δυσκολότερο τότε να μιλήσεις προς τα έξω για ένα τέτοιο θέμα… Όπως και να έχει, 28 χρόνια τώρα, δουλεύω μόνο με το 50% των δυνατοτήτων μου! Έχω το ένα μάτι στη δουλειά και το άλλο μόνιμα στραμμένο στο πρόβλημα του αδελφού μου…».
«Βρίσκουμε λύσεις»
Είναι τόσο μεγάλη η έλλειψη πληροφόρησης, όπως επισημαίνει ο Σπύρος, που πολλές φορές οι άνθρωποι αγνοούν ακόμη και την ύπαρξη των Κέντρων Ημέρας στην περιοχή τους. Η επίσημη πληροφορία φθάνει πολύ δύσκολα στον αποδέκτη.
«Ακόμη και εγώ ανακάλυψα τα Κέντρα Ημέρας με το πού άρχισα να ασχολούμαι με το θέμα, ψάχνοντας στο Ίντερνετ», λέει ο Σπύρος. «Και όταν άρχισε η αδελφή μου να πηγαίνει σε εκείνο της περιοχής μας, ανακάλυψα και πόσο σημαντικά είναι, βλέποντας πόσο έχει βελτιωθεί η κατάστασή της και πόσο πιο ευχαριστημένη είναι! Έχει έναν λόγο πια να βγει από το σπίτι, η εβδομάδα έχει ένα νόημα για κείνη… Αυτό κάνουμε στις συναντήσεις μας. Μοιραζόμαστε βιώματα, ανταλλάσσουμε πληροφορίες, ενημερώνουμε και βρίσκουμε λύσεις ο ένας στον άλλο…».
Οι περισσότεροι μεγάλωσαν με απίστευτα μεγάλο το αίσθημα της ευθύνης. Έπρεπε, λένε, να είναι τα «τέλεια» παιδιά, αφού ήταν τα υγιή παιδιά στην οικογένεια. Όφειλαν να μην κάνουν λάθη, να μην έχουν προβλήματα και να μην περάσουν εκρηκτική εφηβεία, καθώς η οικογένεια είχε ένα παιδί με ψυχική νόσο και οι γονείς είχαν στραμμένη την προσοχή τους εκεί. Όπως παραδέχεται ο Αλέκος, «με στιγμάτισε η προσπάθειά μου να είμαι “τέλειος” για να μπορούν οι γονείς να ασχοληθούν με τον αδελφό μου. Και αυτό δημιουργεί τρομερό στρες…».
Συναντήθηκαν στο Ίντερνετ
ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ιδέα την είχε ο Σπύρος, αλλά δεν περίμενε τόση ανταπόκριση όταν δημοσίευσε τις πρώτες πληροφορίες που συγκέντρωσε στο Ίντερνετ, το περασμένο καλοκαίρι. Μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι άνοιγαν την ιστοσελίδα www. athenssiblings. com, που αυτή τη στιγμή είναι το δίκτυο επικοινωνίας και ενημέρωσης για τα αδέλφια ανθρώπων που πάσχουν από ψυχική νόσο. Οι άνθρωποι όμως που άρχισαν να επικοινωνούν από την ιστοσελίδα www.
athenssiblings. com, δεν σταμάτησαν στην ανταλλαγή απόψεων και βιωμάτων μέσω του Διαδικτύου. Αποτελούν αυτή τη στιγμή μια παρέα που γίνεται όλο και μεγαλύτερη, με σταθερές συναντήσεις κάθε Τετάρτη στις 7.30 το απόγευμα, στο καφέ του Πάρκου Ελευθερίας. Εκεί συζητούν και οργανώνουν κάθε φορά τις επόμενες κινήσεις τους «για να παρακινήσουν- όπως εξηγεί ο Σπύρος- και άλλα αδέλφια ανθρώπων με ψυχική νόσο να βγουν από τους τέσσερις τοίχους, να μιλήσουν και να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους. Δεν θέλουμε να ξυπνήσουμε ανησυχίες και φόβους, αλλά να εξηγήσουμε και να απομυθοποιήσουμε αυτό που λέγεται ψυχική νόσος». Άμεσος στόχος τους είναι να δημιουργήσουν και το σωματείο «Κίνηση Αδελφών για την Ψυχική Υγεία».
Περισσότερες πληροφορίες στο τηλέφωνο 6946003522.
