«Πραξικόπημα» υπέρ του τσιμέντου καταγγέλλουν στη Μήλο η Αυτοδιοίκηση, οι κάτοικοι και φορείς του νησιού. Με πρόσχημα την επιβεβλημένη από την Ευρωπαϊκή Ένωση λήψη μέτρων για την προστασία της κόκκινης οχιάς της Μήλου, που ενδημεί στο δυτικό τμήμα του νησιού, η απόφαση, την οποία υπογράφουν πέντε συναρμόδιοι υπουργοί, ανατρέπει τον σχεδιασμό χρόνων!
Όχι μόνο δεν προωθείται η ήπια τουριστική ανάπτυξη, αλλά δεν μπαίνει και κανένας περιορισμός στις δραστηριότητες των ορυχείων, ενώ υπάρχουν και διατάξεις που διασφαλίζουν και την περαιτέρω επέκταση των δραστηριοτήτων τους. Επιπλέον, η απόφαση ανοίγει τον δρόμο για την εγκατάσταση ξενοδοχείων- μεγαθηρίων, απαγορεύοντας ταυτόχρονα την ανάπτυξη μικρών τουριστικών μονάδων! Στη Μήλο εδώ και δεκαετίες λειτουργούν μεταλλεία και λατομεία τριών μεγάλων εταιρειών (ΑΓΕΤ, ΤΙΤΑΝ, S&Β- Οδ. Κυριακόπουλου) και πέντε μικρότερων. Οι μεταλλευτικές εταιρείες είχαν εγκαταστήσει σε πολλές παραλίες σκάλες μεταφοράς μεταλλευμάτων στα πλοία.
Ωστόσο, η χώρα μας δέχεται έντονες πιέσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να λάβει μέτρα για την προστασία της περίφημης οχιάς της Μήλου, αλλά και της φώκιας μονάχους- μονάχους που βρίσκει καταφύγιο σε βραχώδεις παραλίες του νησιού, όπως το Κλέφτικο. Η Ελλάδα μάλιστα παραλίγο να παραπεμφθεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Την ώρα, όμως, που βρισκόταν σε εξέλιξη ο διάλογος για την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος για την προστασία της οχιάς και της φώκιας, αιφνιδιαστικά εκδόθηκε η κοινή υπουργική απόφαση που δεν θέτει κανέναν απολύτως περιορισμό στα ορυχεία, αλλά «στραγγαλίζει» κάθε προσπάθεια ήπιας ανάπτυξης που επεδίωκαν οι κάτοικοι και οι φορείς του νησιού.
«Η απόφαση μας αιφνιδίασε. Χωρίς έστω να ρωτηθούμε ή να ενημερωθούμε πριν από την υπογραφή της, μάθαμε ότι έχουν ληφθεί συγκεκριμένες αποφάσεις για το δυτικό τμήμα του νησιού, που έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με όσα είχαμε έως τώρα προτείνει στη διαδικασία της μελέτης για την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος, το οποίο θα προέβλεπε τα μέτρα προστασίας για την οχιά», λέει στα «ΝΕΑ» η έπαρχος Μήλου κ. Νότα Καλογεράκη.
Την ίδια στιγμή που δέχεται πιέσεις από την Ε.Ε.
η Ελλάδα για να λάβει μέτρα για την προστασία της οχιάς της Μήλου
Επιστολή στον Σουφλιά. Ήδη η έπαρχος και ο δήμαρχος Μήλου Γ. Τσαΐνης έχουν αποστείλει επιστολή διαμαρτυρίας στον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ Γιώργο Σουφλιά, ο οποίος προ ημερών με ανακοίνωσή του είχε αναλάβει «την πολιτική ευθύνη για τη συγκεκριμένη Κοινή Υπουργική Απόφαση», καθώς και στους υπουργούς Ανάπτυξης, Γεωργίας, Ναυτιλίας και Αιγαίου, που τη συνυπογράφουν.
«Θεωρούμε εντελώς λανθασμένη τη διαδικασία που ακολουθήθηκε για τον καθορισμό όρων και περιορισμών σε ένα τμήμα του νησιού μας, που αντιπροσωπεύει το μισό της συνολικής του επιφάνειας, χωρίς να ερωτηθεί η τοπική κοινωνία και να εκφέρει τις απόψεις της επ΄ αυτών», αναφέρεται στην επιστολή, ενώ προαναγγέλλονται κινητοποιήσεις από την πλευρά των κατοίκων της Μήλου.
Οι διατάξεις της υπουργικής απόφασης- που έχει ισχύ δύο χρόνων- σύμφωνα με τους φορείς της Μήλου ανατρέπουν τη δική τους βούληση να προστατευθεί η οχιά και η φώκια μονάχους- μονάχους, που βρίσκει καταφύγιο σε βραχώδεις παραλιακές περιοχές του νησιού, και να προωθηθεί η ήπια τουριστική ανάπτυξη. «Ζητούσαμε να δοθεί η δυνατότητα ανάπτυξης μικρών αγροτουριστικών μονάδων, με μικρά καταλύματα και ήπιες δραστηριότητες», λέει η κ. Καλογεράκη. Όμως, η υπουργική απόφαση, που χωρίζει το δυτικό τμήμα της Μήλου σε ζώνες προστασίας του φιδιού, προβλέπει ότι για να χτίσει κάποιος τουριστική εγκατάσταση πρέπει να έχει τουλάχιστον 50 στρέμματα και με τον όρο ότι θα αντιστοιχεί μία κλίνη ανά στρέμμα.
Την ίδια στιγμή, όμως, που στη δόμηση μπαίνουν αυστηρότατοι περιορισμοί, το μόνο περιοριστικό μέτρο για τα ορυχεία είναι ότι απαγορεύεται η κίνηση των βαρέων οχημάτων που μεταφέρουν υλικά κατά τις βραδινές ώρες, τα καλοκαίρια.
«Κατά τα άλλα με την υπουργική απόφαση δίνεται η δυνατότητα στον υπουργό Ανάπτυξης να δώσει και νέες άδειες εξόρυξης για λόγους εθνικού συμφέροντος, χωρίς να χρειάζεται απόφαση νομαρχιακού συμβουλίου», επισημαίνει ο βουλευτής Κυκλάδων του ΠΑΣΟΚ- και πρώην νομάρχης- Παναγιώτης Ρήγας. Η υπουργική απόφαση είναι ξεκάθαρα υπέρ των συμφερόντων των ορυχείων: Όπως αναφέρεται, επιτρέπονται «τα υφιστάμενα και νομίμως λειτουργούντα μεταλλεία και λατομεία, καθώς και τα συνοδά τους έργα και οι τυχόν επεκτάσεις τους, ανανεώσεις ή τροποποιήσεις τους. Η λειτουργία νέων μεταλλείων και λατομείων επιτρέπεται ύστερα από σχετική απόφαση του υπουργού Ανάπτυξης, έπειτα από σύμφωνη γνώμη των συναρμοδίων υπουργών για δραστηριότητες ιδιαίτερης οικονομικής σημασίας, που μπορούν να πραγματοποιηθούν για λόγους ουσιώδους δημόσιου συμφέροντος και ύστερα από έγκριση περιβαλλοντικών όρων».
Κι ενώ η απόφαση διασφαλίζει και για το μέλλον τη λειτουργία των ορυχείων και των μεταλλείων, καθώς και τη μεταφορά των υλικών ακόμα και με τις «σκάλες» στα πλοία, απαγορεύει στα θαλάσσια σπήλαια την είσοδο όχι μόνων σκαφών, αλλά ακόμη και των κολυμβητών!
5.000.000 χρόνια ζει στο νησί
«Το ότι επιτρέπεται η εξορυκτική δραστηριότητα είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό για την επιβίωση της οχιάς της Μήλου. Στη νέα Κοινή Υπουργική Απόφαση δεν υπάρχουν αρκετά αυστηροί περιορισμοί- γεγονός που μπορεί να βλάψει αυτό το σπάνιο είδος», αναφέρει η Θεοδότα Νάντσου από τη WWF.
Εκτιμάται ότι στον πλανήτη σήμερα υπάρχουν περίπου 5.500 οχιές της Μήλου, 60% των οποίων ζουν στο νησί. Οι υπόλοιπες βρίσκονται στην Κίμωλο, την Πολύαιγο και ελάχιστες στη Σίφνο.
Υπολογίζεται ότι το συγκεκριμένο ερπετό κατοικεί στην περιοχή 5 εκατομμύρια χρόνια και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα του πλανήτη. Αυτό όχι μόνο γιατί ο πληθυσμός της εμφανίζεται σήμερα ιδιαίτερα μειωμένος, αλλά γιατί είναι ένα από τα τρία φίδια στον κόσμο που έχουν αναπτύξει ευφυή εξελικτική συμπεριφορά: για να επιβιώσει, την άνοιξη στήνει ενέδρα σε νερόλακκους όπου τα μεταναστευτικά πτηνά σταματούν για να πιουν νερό, ενώ το φθινόπωρο, ύστερα από την καλοκαιρινή ανομβρία, ανεβαίνει στα δέντρα αφού γνωρίζει ότι τα πουλιά θα βρίσκονται εκεί και όχι στους νερόλακκους.
Στη Σύμβαση της Βέρνης είχαν γίνει συστάσεις στην Ελλάδα για την προστασία του σπάνιου ερπετού, αλλά η μη συμμόρφωση της χώρας μας οδήγησε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σε απόφαση καταδίκης επειδή δεν είχαν ληφθεί τα απαιτούμενα προστατευτικά μέτρα.