ΛΕΤΕ ΟΛΗ ΑΥΤΗ η ασυνεννοησία, η κακοπιστία, η άγνοια, όλη αυτή η μιζέρια των τελευταίων μηνών που χαρακτήρισε τις ανταλλαγές για την κατάσταση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης να είναι ένας ακόμη δείκτης της γενικότερης καθυστέρησής μας; Ιδιαίτερα στα πολιτικά πράγματα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει φοιτητής, καθηγητής ή πολίτης σε χώρα της Ε.Ε. που θα πίστευε ότι σήμερα, το 2007, εδώ στην «ευρωπαϊκή» Ελλάδα, ακόμη ανακαλύπτουμε την αξιολόγηση των ακαδημαϊκών δασκάλων, την αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων, την ανάγκη τεχνοκρατικής διαχείρισης των οικονομικών πόρων… Και εν τούτοις εδώ είμαστε! Δεν τόλμησαν οι κυβερνήσεις να αγγίξουν την ουσία του εκπαιδευτικού. Δεν τόλμησαν να τη διερευνήσουν, ενώ όλα άλλαζαν γύρω μας και στον κόσμο ολόκληρο. Απεναντίας, πολλά απ΄ αυτά που έπραξαν ήταν για να επιδεινώσουν ένα δύσκολο πρόβλημα. Τα έπραξαν ασχεδίαστα, αμελέτητα, και το χειρότερο ως εάν η χώρα να ήταν αποκομμένη από τον έξω κόσμο. Και άφησαν τις κομματικές «νεολαίες» τους, τις προέτρεψαν μάλιστα, να παίξουν ρόλους ευθέως αντίθετους με το νόημα της παιδείας, και τις ανάγκες μιας κοινωνίας σε κατάσταση αλλεπάλληλων αλλαγών.

Το νομοσχέδιο- πλαίσιο δεν είναι η συνολική απάντηση στα προβλήματα της ανώτατης Παιδείας. Δεν συνιστά μεταρρύθμιση. Δεν είναι η τομή που έχει καθυστερήσει. Εδώ όμως που βρισκόμαστε, το νομοσχέδιο είναι μια σειρά αλλαγών καθυστερημένων αλλά θετικών, που θα έπρεπε να είχαν συντελεστεί πριν από πολλά χρόνια. Ως τέτοιο λοιπόν, ως μια μερική προσέγγιση είναι στην σωστή κατεύθυνση και έτσι οφείλουμε να το δούμε και να το αξιολογήσουμε. Αναμένοντας στο μεταξύ την πολιτική πρωτοβουλία για μια συνολική αντιμετώπιση. Σ΄ έναν ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ορίζοντα. Ώς τότε τα πανεπιστήμια θα παραμένουν μακριά από αυτό που θεωρείται σήμερα ένα σύγχρονο, ελεύθερο, ανταγωνιστικό κέντρο παιδείας και έρευνας, παραγωγός εκείνων των ιδιοτήτων που θα διευκολύνουν τους νέους να προχωρούν επιτυχώς μέσα σε έναν κόσμο συνεχούς αλλαγής και σκληρού ανταγωνισμού. Για να φτάσουμε κάπου εκεί έχουμε δρόμο πολύ, αλλαγή νοοτροπίας και ριζική αλλαγή του πολιτικού ήθους. Και αυτό το ήθος είναι προϊόν συλλογικής συμπεριφοράς. Πολλοί από εμάς νιώθουμε αυτόν τον καιρό απογοήτευση, γιατί αυτό που είδαμε ως κόμμα εκσυγχρονισμού δεν έχει προσφέρει την πειστική εναλλακτική πρόταση. Ούτε για την Παιδεία, ούτε για την οικονομία, κάθε άλλο μάλιστα, ούτε για την οργάνωση της κοινωνίας. Εδώ να σταθώ στον καθαρό λόγο του Αλέκου Παπαδόπουλου. «Το ΠΑΣΟΚ δεν δικαιούται απέναντι στο μέλλον και στην επιβίωση της χώρας να αναπαράγει τερτίπια, παλιές λειτουργίες και αντιλήψεις. Τον κόσμο δεν τον ενδιαφέρει η προσωπική πολιτική επιβίωση του καθενός μας». Πότε επιτέλους θα συνέλθουν;

Τελευταία Νέα