Αναζήτηση
Δίδαξαν πολιτισμό οι «απελευθερωτές» του Ιράκ
Με την εξευτελιστική εκτέλεση του Σαντάμ Χουσεΐν η κυβέρνηση Μπους έχασε μία μοναδική ευκαιρία: να δώσει ένα παράδειγμα στον αραβικό κόσμο για το τι εννοεί η Δύση όταν μιλάει για δημοκρατία και πολιτισμό, ακόμη κι όταν έχει να κάνει με αιμοσταγείς δικτάτορες. Αντί να περάσει το μήνυμα της δικαιοσύνης, της ανοχής και της συμφιλίωσης σε έναν διαιρεμένο λαό που βρίσκεται στα πρόθυρα του γενικευμένου εμφυλίου πολέμου, η αμερικανική κυβέρνηση επέλεξε να ανοίξει ακόμη περισσότερο την πόρτα του ιρακινού τρελοκομείου. Έριξε νέο λάδι στη φωτιά του μίσους μεταξύ σουνιτών και σιιτών και έδωσε νέα επιχειρήματα για την εχθρότητα που νιώθει ο μέσος Ιρακινός πολίτης απέναντι στους Αμερικανούς «απελευθερωτές».
Κόλαση
Γιατί, τι άλλο παρά εχθρότητα απέναντι στους Αμερικανούς και τη Δύση μπορεί να νιώθει ο μέσος Ιρακινός. Από τον Μάρτιο του 2003 έως σήμερα περισσότεροι από 5.000
Ιρακινοί στρατιώτες έχουν χάσει τη ζωή τους ενώ είναι τραγικός ο απολογισμός των νεκρών αμάχων: ξεπερνούν τους 50.000. Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους αποσύνθεσης, οι δυνάμεις κατοχής- αμερικανικές, βρετανικές και άλλεςξεπερνούν τους 150.000, η καθημερινή ζωή παραμένει μία κόλαση στο Ιράκ και δυστυχώς θα υπάρχουν πολλοί Ιρακινοί που θα αναρωτιούνται αν τελικά η κατάσταση ήταν καλύτερη με τον δικτάτορα παρά με τους «απελευθερωτές». Το χειρότερο είναι ότι δεν φαίνεται φως στο βάθος του αιματοκυλισμένου αυτού τούνελ, που μοιάζει ολοένα και περισσότερο με το αδιέξοδο του Βιετνάμ. Και ένα καλό
Αν και η παρανοϊκή στάση της κυβέρνησης Μπους στο Ιράκ προοιωνίζεται κακά ξεμπερδέματα για όλους εμάς τους συμμάχους των Αμερικανών που αποτελούμε δυνάμει στόχους της Αλ Κάιντα, εν τούτοις έχει και ένα καλό. Κάνει ξεκάθαρη τη διαφορά μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής σε κάθε σώφρονα Ευρωπαίο πολίτη. Η αμερικανική υπερδύναμη – επί Μπους- αντιμετωπίζει τον κόσμο με την απλουστευτικότητα του άγαρμπου γίγαντα: όλα είναι άσπρα ή μαύρα. Κατατάσσει τους πάντες σε εχθρούς και φίλους. Σιχαίνεται τους συμβιβασμούς και την πειθώ. Προτιμάει τη δύναμη και την επιβολή. Για πόσο καιρό ακόμη- λοιπόν- έχει την πολυτέλεια η Ευρώπη- των 27 πλέον χωρών- να υφίσταται το πολιτικό κόστος τέτοιου είδους συμπεριφορών;
Ο σταρ της εβδομάδας
Μιλώντας για άστοχες πολιτικές κινήσεις και απλουστευτική αντιμετώπιση των πραγμάτων, πώς να μη θυμηθεί κανείς τον σταρ της εβδομάδας που πέρασε. Τον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας Μανώλη Κεφαλογιάννη, ο οποίος, ενώ επί 58 ημέρες επέμενε ότι- σώνει και καλά- η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών Αθήνας και Θεσσαλονίκης θα πρέπει να γίνει εδώ και τώρα, τελικά ανέκρουσε πρύμναν και αποδέχθηκε αυτό που εξ αρχής ζητούσαν οι εργαζόμενοι: να αρχίσει διάλογος για το μέλλον των λιμανιών και ώσπου να καταλήξει κάπου, να παγώσει οποιαδήποτε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης. Μόνο που το πείσμα του κ. Κεφαλογιάννη να ανακινήσει παραμονές Χριστουγέννων ένα τόσο μεγάλο ζήτημα προκάλεσε νευρική κρίση στην αγορά, έστειλε περισσότερα από 110.000
κοντέινερ στην Τουρκία, τη Μάλτα και την Ιταλία, ενώ αύξησε το μεταφορικό κόστος για τις επιχειρήσεις κατά 20% περίπου. Αποτέλεσμα των επιλογών του κ. Κεφαλογιάννη, 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ μείον για την ελληνική οικονομία. Μπράβο, πάντα τέτοια κ. Καραμανλή…
Εκλογολογία
Αντί, όμως, το Μέγαρο Μαξίμου να ασχοληθεί με το αναποτελεσματικό και οικονομικά επιζήμιο πείσμα του κ. Κεφαλογιάννη, αναλώθηκε στο να αφήνει να διαρρέει με κάθε τρόπο ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας- το 2008. Λες και αυτοί που μιλούσαν για πρόωρες εκλογές δεν είναι οι υπουργοί της κυβέρνησης. Λες και δεν είναι οι υπουργοί της κυβέρνησης που υποστηρίζουν ότι όσο το συντομότερο στηθούν οι κάλπες, όταν μάλιστα οι δημοσκοπήσεις ευνοούν το κυβερνών κόμμα, τόσο το καλύτερο. Λες και δεν είναι οι υπουργοί της κυβέρνησης που θεωρούν ως το καταλληλότερο τάιμινγκ για εκλογές τον Μάιο- Ιούνιο του 2007, εκεί, πριν από το καλοκαίρι, που ακόμη ο κόσμος είναι χαλαρός. Λες και δεν είναι οι υπουργοί της κυβέρνησης που προκρίνουν πρόωρες εκλογές πριν από το καλοκαίρι, επιστρατεύοντας ως επιχείρημα ότι από τον Ιούνιο του 2007 έως τον Μάρτιο του 2010 που αναμένεται να γίνουν εκλογές για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μεσολαβούν τρία χρόνιααρκετά για να ξεδιπλώσει (τρόπος του λέγειν) τις όποιες πολιτικές πρωτοβουλίες της η κυβέρνηση.
Για την υστεροφημία του
Γιατί δεν μπορεί- όπως μου έλεγε κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος -, ο Κώστας Καραμανλής να μην ενδιαφέρεται για την υστεροφημία του. Δεν θα παραμείνει- εάν επανεκλεγεί κυβέρνηση η Ν.Δ.- και την επόμενη τετραετία (τριετία επί της ουσίας) και πάλι θεατής των εξελίξεων. Δεν θα θέλει να περάσει στην ιστορία ως ο Πρωθυπουργός που έβλεπε τα τρένα να περνούν. Ο κ. Καραμανλής, μου έλεγε συνομιλητής του Πρωθυπουργού, θα προχωρήσει- εφόσον επανεκλεγεί κυβέρνηση η Ν.Δ.- σε μεταρρυθμίσεις τόσο στο Ασφαλιστικό (αλίμονό μας) όσο και στις ΔΕΚΟ (ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κ.λπ.) ώστε να έχει κάτι να δείξει στον κόσμο που τον ψήφισε. Τώρα αν αυτό είναι καλό- μάλλον για κακό το βλέπω…
ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ Ευτυχώς που κόλλησε ο αγωγός
Ουδέν κακόν αμιγές καλού θα πείτε, διότι εάν δεν υπήρχαν οι Βούλγαροι και ο αγωγός προχωρούσε με όσα είχαμε αποδεχθεί θα βάζαμε κι από την τσέπη μας, όπως μου λένε οι ειδικοί…
