Στο ελληνικό ποδόσφαιρο παρατηρείται το εξής οξύμωρο. Οι θεωρητικά (και πρακτικά) μεγάλοι της Σούπερ Λίγκας αναζητούν τη λύση στο πρόβλημα του γκολ με την απόκτηση ποδοσφαιριστών από την αλλοδαπή, ενώ οι δικοί μας εγχώριοι παίκτες κάνουν μικρά θαύματα στο εξωτερικό.

Δεν είναι περίεργο;

ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ όλα τα πράγματα έχουν και την εξήγησή τους θα πρέπει να υπογραμμίσουμε αρχικά ότι οι συγκεκριμένοι παίκτες «ελληνικής κοπής» έχουν δύο ακόμη χαρακτηριστικά που καθιστούν δύσκολη την παρουσία ή αν προτιμάτε την επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη. Κατ΄ αρχάς δεν είναι οι ίδιοι διατεθειμένοι να γυρίσουν στην ελληνική ποδοσφαιρική σκηνή αφού μάλλον θα το θεωρήσουν ως προσωπική ήττα αν συμβεί κάτι τέτοιο, καθότι στο εξωτερικό μπορούν να έχουν συμβόλαια με αρκετά υψηλότερες αποδοχές.

ΣΕ ΑΠΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, δηλαδή, τα χρήματα που εισπράττουν κάθε χρόνο δεν θα τα βρουν στην εγχώρια αγορά. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο μπορεί να δώσει κάποιος εξήγηση γιατί αγωνίζονται εκτός Ελλάδας ο Γιώργος Σαμαράς, ο Φάνης Γκέκας, ακόμη και ο Άγγελος Χαριστέας. Κι αν ο πρώτος πήγε πολύ νωρίς στην Ολλανδία και γαλουχήθηκε ποδοσφαιρικά με άλλη νοοτροπία, για τους άλλους δύο δεν ισχύει το ίδιο. Κι αυτό γιατί τόσο ο Χαριστέας όσο και ο Γκέκας είναι «δικά μας παιδιά» και ανακάλυψαν στη συνέχεια τον δρόμο προς τα γήπεδα της Γερμανίας και της Ολλανδίας. Ο Χαριστέας έφυγε νωρίς και ακολούθησε τον δρόμο που άνοιξε ο Νίκος Μαχλάς όταν επέβαλε το συρτάκι με τον Ζορμπά στα μεγάφωνα των ολλανδικών γηπέδων.

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ που ήταν και ο πρώτος σκόρερ της Εθνικής μας ομάδας στα γήπεδα της Πορτογαλίας και συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2004, είναι αλήθεια ότι άλλαξε αρκετές ομάδες και πέρασε σημαντική ταλαιπωρία αφού είχε την τύχη αλλά και την ατυχία να συνδέσει τη θητεία του σε ορισμένους συλλόγους με την απομάκρυνση προπονητών. Κι όταν αλλάζει η τεχνική ηγεσία συνήθως διαφοροποιούνται και οι προτιμήσεις του εκάστοτε νέου τεχνικού όσον αφορά τους παίκτες. Συμβαίνουν αυτά στο εξωτερικό, άσχετα από το αν στη χώρα μας οι περισσότεροι αντικαταστάτες μάλλον προτιμούν την πεπατημένη. Ίσως γιατί κοστίζει λιγότερο και έχει το μικρότερο δυνατόν ρίσκο.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΚΕΚΑ η ιστορία είναι κάπως διαφορετική αφού βρέθηκε στα γήπεδα της Γερμανίας μάλλον από σύμπτωση. Ο Παναθηναϊκός έκανε πρόταση ανανέωσης της συνεργασίας τους, όμως αυτός όχι μόνο αρνήθηκε αλλά το δημοσιοποίησε κιόλας μαζί με την άρνησή του να πάει στην Τούμπα ως αντάλλαγμα για τη μεταγραφή του Δημήτρη Σαλπιγγίδη. Τελικώς κατέληξε στην Μπόχουμ με τα χρώματα της οποίας κάνει μία καλή χρονιά και τα κολακευτικά για τις ικανότητές του σχόλια των ΜΜΕ γίνονται και όλο περισσότερα τον τελευταίο καιρό.

ΒΕΒΑΙΩΣ στην περίπτωση των τριών Ελλήνων «σωματοφυλάκων» το ζητούμενο είναι η διάρκεια. Αυτό είναι το πιο ασφαλές μονοπάτι που θα τους οδηγήσει στην καθιέρωσή τους στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Δεν φτάνουν μόνο λίγες καλές εμφανίσεις και κάποια γκολ για να κρατήσεις τη μετοχή σου σε κερδοφόρα επίπεδα. Αυτά είναι μέτρα που ίσως να θεωρούνται αρκετά για την ελληνική ποδοσφαιρική οικονομία και γι΄ αυτόν το λόγο είναι υπό επιτήρηση. Και μην ξεχνάμε επίσης ότι ακόμη και η Εθνική μας ομάδα αντιμετωπίζει με μεγάλη δυσκολία την υπόθεση του γκολ, παρά το γεγονός ότι και οι τρεις ποδοσφαιριστές ανήκουν- τουλάχιστον τις περισσότερες φορές- στις επιλογές του Ότο Ρεχάγκελ.

ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει πάντως και η παράμετρος που έχει να κάνει με την τακτική που ακολουθεί η συγκεκριμένη ομάδα. Και η δική μας, αν και πρωταθλήτρια Ευρώπης, φημίζεται κυρίως για την καλή οργάνωση στον αμυντικό τρόπο παιχνιδιού και όχι για τις επιδόσεις της στην αντίπαλη περιοχή.

Τελευταία Νέα