Στην οθόνη, δυο-δυο

Καμπουράκης (με δήθεν θυμό απευθύνεται στην κάμερα): και να μη γράφετε αυτά

που γράφετε ότι τσακώνομαι με τον Οικονομέα.

Οικονομέας (με χαμόγελο): Εμείς τσακωνόμαστε; Ποιος τα λέει αυτά;

Καμπουράκης (πάλι τάχα θυμωμένος): Κάποιοι τα λένε, ε, δεν τσακωνόμαστε (γέλια

και από τους δύο).

Και οι δύο εν χορώ: Έλα να τσακωθούμε, βρε, θα κάνουμε τηλεθέαση, θα

ασχολούνται με μας (ξανά γέλια).

Η φετινή τηλεοπτική μόδα επιβάλλει «χαρούμενα δίδυμα» και «είμαστε μια κεφάτη

παρέα». Το εμπεδώσαμε. Ούτε καινούργιο το μοντέλο, ούτε πρώτη φορά που

εφαρμόζεται στη χώρα μας. Πρώτη φορά απλώς υιοθετείται από όλους ταυτοχρόνως

και οργανώνεται έτσι ώστε να μοιάζουν με «παρέες», με φίλους που ανταλλάσσουν

απόψεις και αναλόγως συμφωνούν ή, ακόμη καλύτερα, διαφωνούν θυμώνοντας σαν

παλιόφιλοι που όμως τίποτε δεν τους χωρίζει. Άλλο παράδειγμα:

Νίκος Χατζηνικολάου: «Πριν παρουσιάσουμε το επόμενο θέμα θα ‘θελα να το

συζητήσουμε Μάρα».

Ζαχαρέα: «Ναι, γιατί έχω την απορία για ένα ζήτημα που δεν βγαίνει όσο και αν

το σκέφτομαι και έχω τελειώσει το οικονομικό. Πώς γίνεται ο υπουργός

Οικονομικών να ανακοινώνει πληθωρισμό κάτω του 3% και η ακρίβεια να

μεγαλώνει…».

Ο διάλογος συνεχίζεται στο ίδιο κλίμα για ελάχιστα λεπτά και κατόπιν οι

συμπαρουσιαστές του δελτίου του Alpha περνούν στο ρεπορτάζ που επιβεβαιώνει

τις προσεκτικά επιλεγμένες ατάκες τους. Διόλου πρωτότυπες, μάλλον κοινότοπες,

τόσο ώστε να είναι όσο εύληπτες επιβάλλει η καθιερωμένη άποψη των ανθρώπων της

τηλεόρασης για το είδος του προβληματισμού του κοινού τους.

Απλώς είναι διαφορετικό να διαπιστώνει την απόσταση μεταξύ κυβερνητικών

δηλώσεων για τον πληθωρισμό και την πραγματικότητα της αγοράς η Μάρα Ζαχαρέα

σε διάλογο με τον Νίκο Χατζηνικολάου, που μοιάζει με εκείνον τον οποίο θα

έκανε ένα ζευγάρι την ώρα που διαβάζει εφημερίδες, από ένα σχόλιο που θα έκανε

μόνος του ο ένας από τους δυο.

Είναι ωστόσο μόνον λόγοι σκηνοθεσίας που επέβαλαν στη φετινή τηλεόραση να

μετακινηθεί από το μοντέλο του πανίσχυρου σταρ-παρουσιαστή, μοναδικού άρχοντα

της εκπομπής και της οθόνης σε πιο ομαδικά σχήματα; Φαίνεται πως η εποχή των

σταρ με την έννοια που την εισήγαγε και τη διατήρησε χωρίς ουδέποτε να

αμφισβητηθεί ο Γιώργος Παπαδάκης στην πρωινή ζώνη ή με την έννοια που τη

διαμόρφωσε και την υποστήριξε ο Νίκος Χατζηνικολάου στην παρουσίαση των

δελτίων ειδήσεων αρχίζει να αλλάζει.

Ζητάει η «αγορά» κάτι άλλο ή απλώς δοκιμάζονται «συνταγές» για ποικιλία σε μια

τηλεόραση που βουλιάζει όλο και περισσότερο στην ομοιομορφία;

Η αλήθεια είναι ότι η εγχώρια κουλτούρα δεν είναι ιδιαιτέρως ανεκτική στα

σταριλίκια, παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες ενός σταρ σύστεμ εξ αντιγραφής των

αντιστοίχων του εξωτερικού να διαμορφώσει τους όρους ύπαρξής του.

Η ειρωνική απόσταση, η αποδόμηση και εν τέλει η αμφισβήτηση είναι σχεδόν

αυτοματισμός και όχι με τη μιζέρια εκείνης της μικρής, κλειστοφοβικής Ελλάδας

που τάχα ζηλεύει όποιον ξεχωρίζει, αλλά και εκείνης που εργάζεται σκληρά,

ταξιδεύει και συγκρίνει.

Έτσι κι αλλιώς η έννοια «σταρ» σε μια τηλεόραση που διαμορφώθηκε και

διογκώθηκε χωρίς κριτήρια και κανόνες έχει μάλλον «χαλαρή» σύνθεση συστατικών.

Εκτός αυτού ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό το μοντέλο του κυρίαρχου, του ή της

απόλυτης σταρ μιας εκπομπής ή ενός δελτίου γοητεύουν ένα κοινό όλο και

μεγαλύτερο σε ηλικία.

«Σχολή» με μιμητές

Φαίνεται ότι το δίδυμο Λυριτζή-Οικονόμου, με το χιούμορ, τον λόγο που είναι

καθημερινός αλλά διόλου λαϊκίστικος, την ήρεμη φιλικότητα της σχέσης τους, που

θυμίζει τις βαθιές, ειλικρινείς φιλίες των απλών ανθρώπων έκανε «σχολή» ή

τουλάχιστον άνοιξε έναν δρόμο για μια τηλεόραση που αναπτύχθηκε με ασφυκτική

ασυμμετρία. Διογκώθηκε σε ώρες και αριθμό καναλιών, ενώ συρρικνώθηκε σε αριθμό

παρουσιαστών ή περιορίστηκε σε είδη παρουσιαστών, όλοι σαν να είναι ένας, ο

ίδιος.

Έτσι τα «δίδυμα», το κλίμα της παρέας, το φιλικό ύφος, οι ανταλλαγές δήθεν

πειραγμάτων αναλαμβάνουν να αναπληρώσουν την χαμένη λάμψη του «σταρ» και την

έλλειψη ισχυρών διαφορετικών προσωπικοτήτων με κλίμα πρωινής ευδιαθεσίας –

μέχρι υπερβολής. Εξαίρεση η «παρέα» του Κουίκ, που μοιάζει με επίσκεψη

προσκόπων στον αρχηγό, ο οποίος ακούει τις περιπέτειες στις εξερευνήσεις τους

και ξεδιπλώνει την εμπειρία από τις δικές του που του χάρισαν την αρχηγία.

Αλλά μόλις ξεκινήσαμε και οι «παρέες» διδύμων ή περισσότερων έχουν μακρύ δρόμο

δοκιμής ακόμη.