100 παιδιά σε «ομηρεία»!

Την πρώτη φορά που βγήκε έξω από το «Μητέρα» η Φοίβη τρόμαξε. Έπειτα από

τέσσερα χρόνια στο Ίδρυμα, οι θετοί γονείς της την πήγαν στο Άλσος της Νέας

Φιλαδέλφειας. Εκεί το ζωηρό και στρουμπουλό κοριτσάκι μόλις είδε μερικά

περιστέρια και ένα φιλικό σκυλάκι κρύφτηκε πίσω από τα πόδια της θετής μητέρας

της και με λυγμούς ζήτησε να την πάνε πίσω «στο σπίτι».

H κοινωνική λειτουργός είχε προειδοποιήσει το ζευγάρι: «Δυστυχώς, τα παιδιά

δεν έχουν παραστάσεις από τον κόσμο έξω. Μην την πιέσετε. Δώστε της χρόνο.

Αυτό χρειάζεται. Χρόνο και αγάπη».

Ο Βύρωνας έμεινε στο «Μητέρα» μέχρι τα πέντε του. Εδώ και ένα μήνα ζει με την

καινούργια του οικογένεια. Το πρώτο που ζήτησε ο Βύρωνας φεύγοντας από το

«σπίτι» ήταν να χορτάσει τη θάλασσα. Όχι με παιχνίδια. Με το βλέμμα! Ο Βύρωνας

δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του θάλασσα. Ούτε ψηλά σπίτια, ούτε πολλά «τουτού»,

ούτε πολλούς ανθρώπους, ούτε σινεμά.

Τι ζητούν

Σήμερα στις 12 το μεσημέρι τα 100 παιδιά που δεν έχουν βρει ακόμη θετούς(ή και

ανάδοχους) γονείς θα δουν για πρώτη φορά κάτι διαφορετικό. Τις «μαμάδες» τους

(τις βρεφοκόμους που τα φροντίζουν) και τις «φίλες» τους (κοινωνικές

λειτουργούς, ψυχολόγους κ.ά.) όλες μαζί για πρώτη φορά έξω από τα κάγκελα που

χωρίζουν το Ίδρυμα (που οραματίστηκε και υλοποίησε ο μεγάλος Δοξιάδης) με τη

Λεωφόρο Δημοκρατίας που ενώνει τα Λιόσια με τους Αγίους Αναργύρους. Δεν ζητούν

αυξήσεις ούτε πριμ ούτε μπόνους. Ζητούν περισσότερες «μαμάδες» για τα παιδιά.

Ζητούν περισσότερες κοινωνικές λειτουργούς ώστε να επισπευσθούν οι διαδικασίες

αναδοχής και υιοθεσίας.

«Τώρα ξεκινήσαμε τον έλεγχο στις αιτήσεις που έγιναν το 2001», έλεγε χτες μια

κοινωνική λειτουργός.

Περισσότερα από 600 ζευγάρια είναι αυτή τη στιγμή στις λίστες του «Μητέρα».

Στην καλύτερη περίπτωση θα χρειαστεί να περιμένουν ένα χρόνο αν δεχθούν να

υιοθετήσουν παιδί με προβλήματα υγείας ή αγνώστου ιστορικού και μέχρι και έξι

χρόνια αν επιμένουν να υιοθετήσουν μωράκι. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.

Μια φορά μόνο αναγκάστηκαν οι υπεύθυνοι να επισπεύσουν το φιλτράρισμα των

υποψήφιων γονέων και, ευτυχώς, στο τσακ πρόλαβε μια βρεφοκόμος ένα ζευγάρι που

έδερνε το προς υιοθεσία μωράκι μέσα στις τουαλέτες.

300 χρόνια!

Είναι απλά μαθηματικά: Μόλις δύο κοινωνικές λειτουργοί εργάζονται στις

υιοθεσίες. Πρέπει να μιλήσουν τουλάχιστον δέκα φορές με το ζευγάρι και άλλες

τόσες με τον καθένα χωριστά. Πρέπει να επισκεφθούν το σπίτι του, των συγγενών

του και των υποψήφιων παππούδων, αφού προκρίνονται για υιοθεσία ζευγάρια των

οποίων το στενό περιβάλλον είναι θετικό στην υιοθεσία. H διαδικασία αυτή

κρατάει τουλάχιστον ένα χρόνο. Για βάλτε τα κάτω: 600 ζευγάρια θέλουν παιδί,

δυο κοινωνικές λειτουργοί αναλαμβάνουν το φιλτράρισμα και τα περαιτέρω. Ένας

χρόνος έρευνας για το κάθε ζευγάρι μάς κάνει… ναι: 300 χρόνια!

Στα μαιευτήρια

Περίπου 100 παιδιά, από ημερών μέχρι και εξίμισι χρόνων ζουν σήμερα στα 7

περίπτερα του «Μητέρα». Την ίδια στιγμή μερικά μωράκια (συνήθως 8 έως 12 κάθε

χρόνο) περιμένουν σε μαιευτήρια της Αθήνας και της περιφέρειας να πάρουν θέση

στο «Μητέρα». Αλλά όσο φρακάρουν οι υιοθεσίες τόσο εγκλωβίζονται τα

εγκαταλελειμμένα μωράκια στα μαιευτήρια. Πριν από τρία χρόνια είχε συμβεί και

το τραγελαφικό: μωρά παρέμεναν σε μαιευτήρια επειδή δεν υπήρχε θέση στο

«Μητέρα». Ο χρόνος περνούσε, ήρθε η ώρα να τραφούν με κρέμες, για τις οποίες

όμως δεν υπάρχει πρόβλεψη στον προϋπολογισμό των μαιευτηρίων. Οι κρέμες,

τελικά, άνοιξαν τις πόρτες στο «Μητέρα».

Αυτοτραυματίζονται για να προκαλέσουν την προσοχή!

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ με τη σύζυγό του πέρασαν μια φορά – ενάμιση χρόνο πριν –

από εκεί. Συγκινήθηκαν, δεν γίνεται να μη συγκινηθείς εκεί, και υποσχέθηκαν –

επίσης δεν γίνεται να μην υποσχεθείς εκεί. Πέρυσι πέρασε από εκεί και ο

αρμόδιος υφυπουργός Κωνσταντόπουλος, ο οποίος υποσχέθηκε – επίσης – 25

προσλήψεις. Δεν έγιναν… Τι έγινε; Ιδρυματοποιούνται τα παιδιά. Και συνήθως

αυτοτιμωρούνται για να προκαλέσουν προσοχή και να διεκδικήσουν μια αγκαλιά.

Χθες ένα μωράκι ξανάκανε το «χτύπημα». Χτυπούσε το κεφάλι του στο πάτωμα μέχρι

ν’ ανοίξει η μύτη του. Και περίμενε όλο χαρά γιατί ήξερε ότι μετά το αίμα

έρχεται η αγκαλιά και η φροντίδα.

Πριν από μία βδομάδα η Φοίβη – ήδη έναν χρόνο με τη νέα της οικογένεια –

τρόμαξε τους θετούς γονείς. Ζήτησε να ξαναπάει στο «παλιό σπίτι» και να

ξαναδεί την «άλλη της μαμά». Τη βρεφοκόμο στο ροζ περίπτερο. Την πήγαν… Μόνο

αυτοί ξέρουν τι ένιωσαν. Την αγωνία τους μη και η Φοιβη τους ζητήσει να μείνει

ή να ξαναπάει.

Τέσσερα χρόνια στο ίδρυμα είναι πολλά για ένα παιδί.

Δεσμοί αγάπης με τις ελάχιστες «μαμάδες»-βρεφοκόμους

ENA ΑΛΛΟ μυστικό του «Μητέρα» – το κεντρικό αδιέξοδο που οδήγησε τις

«μαμάδες»-βρεφοκόμους στον δρόμο – είναι η ζωή των παιδιών στα περίπτερα. H

πρόβλεψη ήταν μία βρεφοκόμος ανά τρία παιδιά. Αυτήν τα παιδιά ξεχώριζαν ως

δική τους «μαμά» μέχρι να βρεθεί η θετή. Είχαν έτσι μια αίσθηση

αποκλειστικότητας – αναγκαία για κάθε παιδί.

Σήμερα η αναλογία είναι μία βρεφοκόμος ανά έξι παιδιά (ή δύο βρεφοκόμοι στη

βάρδια για δώδεκα παιδιά).

«Ξέρετε», έλεγε χθες μια βρεφοκομος, «τι κάνουν; Συνήθως παρατείνουν την ώρα

του γεύματος. Είναι η ώρα που τα παίρνουμε αγκαλιά. Έτσι τα μωρά δείχνουν

λαιμαργία ή ζητούν και άλλο φαγητό για να μείνουν περισσότερη ώρα στην

αγκαλιά. Αλλά πώς να προλάβεις; Να αλλάξεις δώδεκα παιδιά, να τους κάνεις

μπάνιο, να τα ταΐσεις…».

Παγωτά και δώρα

Όσοι πέρασαν από εκεί είδαν κάτι ακόμη: Το δέσιμο αυτών των γυναικών με τα

παιδιά. Τη Σοφία ή την Ελένη που ήρθαν εκτός βάρδιας να πάρουν η μία την «κόρη

της» και η άλλη τον «γιο της» και να τα πάνε σπίτι τους να παίξουν με τα

(πραγματικά) παιδιά τους. Να βάζουν ρεφενέ για να τους φέρουν τώρα το

καλοκαίρι παγωτά και γιαουρτάκια (αυτά τα μικρά με τα φρούτα). Να τελειώνει η

βάρδια τους και να τηλεφωνούν από το σπίτι τους για να μάθουν αν έπεσε ο

πυρετός του Μάκη ή της Θαλίτσας. Να έρχονται στις γιορτές με δώρα «και για ένα

φιλάκι» ή να εξασφαλίζουν άδεια να τα πάρουν για μερικές ώρες σπίτι με τις

οικογένειές τους.

Είναι μια άλλη κατηγορία εργαζομένων οι «μαμάδες»-βρεφοκόμοι του «Μητέρα».

Δένονται τόσο με τα παιδιά που πολλές φορές αν «ο γιος» ή η «κόρη» έχουν

προκριθεί για υιοθεσία, τότε την περίοδο της προσαρμογής δίνεται στη

«μαμά-βρεφοκόμο» αναγκαστική άδεια. Έχει συμβεί – ασυνείδητα – να πολεμούν την

υιοθεσία ή τους θετούς γονείς.

Αυτές οι «μαμάδες» βγαίνουν σήμερα στον δρόμο. Ζητούν καλύτερες συνθήκες για

τα «παιδιά τους».

A… και μια ακόμη μαγείρισσα. Διότι σήμερα για εκατό παιδιά υπάρχει μόνο μία

μαγείρισσα. Αν πάρει άδεια; Αν αρρωστήσει; Ποιος θα μαγειρέψει για τα παιδιά

του «Μητέρα»;

Το «Μητέρα» ήταν κάποτε πρότυπο για όλη την Ευρώπη (ιδίως στις δεκαετίες του

’60 και του ’70)… Σήμερα είναι η αποτυχία της κοινωνικής πολιτικής. Θύματά

της δεν είναι οι υπουργοί αλλά 100 παιδιά…