Νέο έτος: το 2006, όπως το βλέπει ο Bromley των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς»

H διάθεση είναι καλή, έξω έχει ήλιο, η μπάντα του δήμου παίζει γιορτινές

μουσικές, είδαμε καλούς φίλους αυτές τις μέρες και φάγαμε καλά, καινούργια

χρονιά ξεκινά, παράπονο δεν έχουμε, το άγχος να κτυπήσουμε, κι όλα θα πάνε

καλά. Αρκεί να μην κοιτάμε πολύ γύρω μας. Γιατί η αλήθεια είναι ότι οι

προοπτικές σε διάφορα σημεία της γης όπου «ταξιδεύει» αυτή η στήλη δεν είναι

και τόσο καλές. Από την Παλαιστίνη ώς την Αφρική, κι από τις Ηνωμένες

Πολιτείες ώς την Ευρώπη, πρέπει να είναι κανείς αθεράπευτα αισιόδοξος για να

πιστεύει ότι το 2006 θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Μπορεί να

συνηθίζει να βλέπει την καλή πλευρά των πραγμάτων. Δεν μπορεί όμως να

παραγνωρίζει την πραγματικότητα.

Για να ξεκινήσουμε από την ευρύτερη γειτονιά μας, η επιτυχία της πρόσφατης

συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να συγκαλύψει τα αδιέξοδα στα

οποία οδήγησε η απόρριψη του Ευρωσυντάγματος. H Ευρώπη βρίσκεται στο χειρότερο

σημείο της εδώ και τρεις δεκαετίες, παρατηρεί ο ιστορικός Τόνυ Τζουντ στον

δικτυακό τόπο OpenDemocracy. Κι αν αυτό είναι μια κακή είδηση για τους

λαούς της, είναι ακόμη χειρότερη για εκείνους που ονειρεύονται να ενταχθούν σ’

αυτήν, όπως είναι οι Σέρβοι, οι Τούρκοι, οι Σλαβομακεδόνες. Καινούργιες ιδέες

δεν κυκλοφορούν. Στα δεξιά της πολιτικής ζωής, μονάχα ο Ντέηβιντ Κάμερον, ο

νέος αρχηγός των Τόρυδων, μοιάζει να έχει κάτι να πει. Στ’ αριστερά, όπου θα

περίμενε κανείς περισσότερα, ακούγονται κάπως ενδιαφέροντα πράγματα μονάχα στη

Σκανδιναβία.

Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, ακόμη και οι πιο ψύχραιμοι παρατηρητές

διακρίνουν την αρχή του τέλους του Αμερικανικού Αιώνα και του Αμερικάνικου

Τρόπου Ζωής. H αιματοχυσία στο Ιράκ, ο τυχοδιωκτισμός του Μπους και της ομάδας

του, η όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και η γενικότερη συντηρητική στροφή

μπορεί να ενθουσιάζουν τους κατ’ επάγγελμα Αντιαμερικανούς, αποτελούν όμως

κακούς οιωνούς για το μέλλον. Αν, για παράδειγμα, επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις

για κέρδη της Χαμάς στα παλαιστινιακά εδάφη και του Σαρόν στο Ισραήλ, θα

χρειαστεί μια ισχυρή αμερικανική κυβέρνηση για να μην αναφλεγεί και πάλι η

Μέση Ανατολή. Και τέτοια κυβέρνηση δεν διαφαίνεται σ’αυτή τη δεκαετία.

Ελπίδες μπορεί λοιπόν να διατηρεί κανείς μόνο σε «τοπικό» επίπεδο. Δεν

αποκλείεται, ας πούμε, να χάσει ο Μπερλουσκόνι στις εκλογές του Απριλίου. Ο

αντίπαλός του δεν είναι κανένας ριζοσπάστης. Μια κυβερνητική αλλαγή στην

Ιταλία δεν πρόκειται να αλλάξει το βαρύ κλίμα στην Ευρώπη. Το «μαύρισμα» όμως

ενός από τους πιο διεφθαρμένους, κυνικούς και αδίστακτους πολιτικούς που έχουν

περάσει τις τελευταίες δεκαετίες θα επιτρέψει τουλάχιστον έναν στεναγμό ανακούφισης.

LINK:

http://diastaseis.blogspot.com

Τελευταία Νέα