ΔEΣΠΩ ΔIAMANTIΔΟY Mια ζωή μεστή τελείωσε

Έφυγε χθες το πρωί στις 11 από τη ζωή, στο «Αττικό Θεραπευτήριο» όπου

νοσηλευόταν τελευταία με πολλά προβλήματα υγείας, στα ογδόντα οκτώ της χρόνια,

η ηθοποιός Δέσπω Διαμαντίδου. Μια Κυρία του θεάτρου και του κινηματογράφου,

γυναίκα καλλιεργημένη, γλωσσομαθής και μεταφράστρια, που καθιερώθηκε – ω της

αντίφασης! – μέσα από ρόλους πόρνης και η οποία κατάφερε να κάνει και διεθνή

θεατρική και κινηματογραφική καριέρα.

Γεννημένη στον Πειραιά το 1916 από διακεκριμένη αστική οικογένεια, η Δέσπω

Διαμαντίδου σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου και

πρωτοεμφανίστηκε το 1942, μέσα στην Κατοχή, στον Χορό της «Μήδειας» του

Ευριπίδη. Ο πρώτος σημαντικός ρόλος της ήταν η Λαίδη Καρολίνα στο έργο του

Τζέιμς Μπάρι «Δεν φταίει το αστέρι μας» στο θέατρο «Δελφοί», θερινή στέγη του

νεοπαγούς τότε «Θεάτρου Τέχνης» σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν.

Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους θιάσους Μουσούρη, Κατερίνας,

Μανωλίδου – Αρώνη – Χορν. Από το 1946 μέχρι το 1950, βασικό στέλεχος του

Εθνικού Θεάτρου, έπαιξε Σο, Ροστάν κ.ά. ενώ ήταν η Κορυφαία του Χορού στην

ιστορική «Ορέστεια» του Δημήτρη Ροντήρη που παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο. Από το

’50 έως το ’53 συνεργάστηκε με τον θίασο του θεάτρου «Κοτοπούλη» ενώ το 1954

επανήλθε στο Εθνικό όπου παρέμεινε μέχρι το 1963. Ακολουθούν συνεργασίες με

τους θιάσους Βουγιουκλάκη – Παπαμιχαήλ, «Ελληνική Σκηνή» της Άννας Συνοδινού,

Χριστίνας Σύλβα.

Ταξίδεψε στις ΗΠΑ και παρέμεινε στο εξωτερικό σε όλη τη διάρκεια της

δικτατορίας εκφράζοντας με κάθε ευκαιρία την αντίθεσή της στο καθεστώς. H

παραμονή της στο εξωτερικό, όπου η φυσιογνωμία της είχε ήδη «γράψει» στην

τεράστιας επιτυχίας ταινία του Ζιλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή» όπου με μεγάλη

πειστικότητα έπαιζε τον ρόλο μιας πόρνης του λιμανιού, φίλης της

πρωταγωνίστριας Μελίνας Μερκούρη, έγινε αφορμή για να ξεκινήσει η διεθνής

καριέρα της.

Πλάι στην Μελίνα Μερκούρη, αχώριστη φίλη της, η Δέσπω Διαμαντίδου εμφανίστηκε

το 1967 στην Νέα Υόρκη στο μιούζικαλ «Ίλια Ντάρλινγκ» ενώ στη συνέχεια εκλήθη

να αντικαταστήσει την Λότε Λένια στο μιούζικαλ «Καμπαρέ». Συνεργάστηκε με τον

Μίνωα Βολανάκη στις «Εκκλησιάζουσες» στην Αγγλία, για να επανέλθει στην Νέα

Υόρκη όπου έκανε άλλες επιτυχίες.

Γυρίζοντας, μετά την πτώση της δικτατορίας στην Ελλάδα, συνεργάστηκε με

το ΚΘΒΕ («Ένας ασήμαντος πόνος», «Τα ίδια και τα ίδια», «H τρελή του Σαγιό»,

«Ευτυχισμένες μέρες», «Χάρολντ και Μοντ»), με το «Ανοιχτό Θέατρο» του Γιώργου

Μιχαηλίδη (Εκάβη στις «Τρωαδίτισσες»), με τον Μίνωα Βολανάκη, τους θιάσους

Βουγιουκλάκη, Δανδουλάκη…

Ο τελευταίος της ρόλος στο θέατρο ήταν η Γριά στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη που

ανέβασε ο Λούκα Ρονκόνι στην Επίδαυρο το 1985.

Στον κινηματογράφο, εκτός από το «Ποτέ την Κυριακή», έπαιξε στο «Τελευταίο

ψέμα» του Μιχάλη Κακογιάννη, στα «Κόκκινα φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη και σε

άλλες ταινίες. Συμμετείχε όμως και σε διεθνείς παραγωγές: «H υπόσχεση της

αυγής» του Ντασέν, «Ο ειρηνοποιός» του Γούντι Άλεν κ.ά. Δεν έλειψε ούτε από

την τηλεόραση – αμερικανική και ελληνική – ενώ πλούσιο είναι το μεταφραστικό

της έργο.

Μας αποχαιρετά από την οθόνη…

H Δέσπω Διαμαντίδου, πολύ αγαπητή στους φίλους και στους συναδέλφους της,

πάντα τριγυρισμένη από νέους ανθρώπους που την αγαπούσαν και τους υποστήριζε,

ενεργή και παρούσα έως το τέλος, είχε παντρευτεί στα νιάτα της τον ηθοποιό

Ανδρέα Φιλιππίδη – είχαν χωρίσει αλλά έμειναν πάντα φίλοι – από τον οποίο είχε

ένα γιο που ζει στην Αμερική και που από την άφιξή του εξαρτάται αν η δαπάνη

του υπουργείου Πολιτισμού κηδεία της γίνει την Παρασκευή ενώ πολύχρονος ήταν ο

δεσμός της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.

Τα τελευταία χρόνια, αφότου αποσύρθηκε από το θέατρο, εμφανιζόταν σε ταινίες.

Και από μια ταινία, και μάλιστα μικρού μήκους, το πολυβραβευμένο στο τελευταίο

Φεστιβάλ Δράμας υπέροχο «Skipper Straad» της νεαρής Ειρήνης Βαχλιώτη που

προβάλλεται τις μέρες αυτές μαζί με τον «Δρόμο προς τη Δύση» του Κυριάκου

Κατζουράκη, μας αποχαιρετάει η Δέσπω Διαμαντίδου με μια παρουσία κύρους που

μάλιστα τιμήθηκε με Ειδική Μνεία στην Δράμα.