«Ένα αεροπλάνο γέμισε το παράθυρό μου…»

Πριν από δύο χρόνια όλη η Γη συγκλονίστηκε από ένα γεγονός που έμοιαζε

απίστευτο και ουρανοκατέβατο. «Οι ψυχές ξεπηδούσαν με τις φλόγες και οι

γιγαντιαίοι Δίδυμοι Πύργοι σώριαζαν τα 110 τους πατώματα στο πρωινό μιας μέρας

που μέτραγε τον αριθμό που σχημάτιζαν οι δυο τους. Ο μήνας ήταν Σεπτέμβρης, η

μέρα 11 και η Νέα Υόρκη ευνουχισμένη…», όπως λέει ο Παναγιώτης Ξενάκης,

δημοσιογράφος στην ημερήσια εφημερίδα «Πολίτης» της Χίου, συγγραφέας του

βιβλίου «Δίδυμοι Πύργοι – Ήμουν κι εγώ εκεί» (που πρόκειται να εκδοθεί) και

από το οποίο «TA NEA» προδημοσιεύουν σήμερα μία σειρά από γλαφυρές μαρτυρίες.

«Αν και δεν είχα καμία σχέση με την Αμερική το γεγονός με ταρακούνησε

συθέμελα», λέει ο Παναγιώτης Ξενάκης. «Μέρες και νύχτες έβλεπα μπροστά μου τον

γκρεμό να μου χαμογελάει πεινασμένος. Συνεχώς προσπαθούσα να νιώσω τα

συναισθήματα των αθώων ανθρώπων που σ’ ένα παιχνίδι άλλων έπεφταν, καίγονταν,

πλακώνονταν, εγκλωβίζονταν, ήταν μέσα ή μπροστά στα αεροπλάνα και είχαν τη

γνώση του θανάτου που το αιώνιο του μυστήριο μυεί οποιονδήποτε, όποτε και όπως

θέλει.

Έτσι λίγο καιρό αργότερα ήρθε η έμπνευση. Ένα βιβλίο-κοριός που

απεικονίζει στιγμή-στιγμή σε πρώτο πρόσωπο, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και

την αντίληψη ενός ανθρώπου στο κέντρο της τραγωδίας ο οποίος ζει για πάρτη

του. Στο κρυφοκοίταγμα του εσωτερικού του κόσμου (ακόμα και οι διάλογοι

έρχονται μέσα από εκείνον) ανταμώνουν η ιστορία και η θρησκεία, οι εξουσίες

και οι μύθοι, ο έρωτας και η Ανατολή, ο Ρουβίκωνας του μηδενός και οι

αντίποδες της σκέψης, η ποίηση και οι μικρές ενέργειες, όπως το δέσιμο ενός

κόμπου στην άκρη μιας κουρτίνας… Όλα για να αναδειχτούν η αξία και η

μηδαμινότητα της ύπαρξης και της ανυπαρξίας.

Αλλά έπρεπε να συγκεντρωθούν στοιχεία για τους πλέον πολυώροφους ουρανοξύστες

του κόσμου και επιστρατεύθηκε για τούτο ως και εξομοιωτής πτήσης με δορυφορικά

τοπογραφικά δεδομένα. Το σημαντικότερο και διαφορετικότερο όλων όμως, ήταν η

επαφή μου με τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του δράματος».

TZON ΚΑΣΣΙΜΑΤΗΣ

«Τσιμέντα και σίδερα ήρθαν μέσα σα να ‘τανε θάλασσα!»

Ο lieutenant (ανθυποπλοίαρχος) Τζον Κασσιμάτης του Λιμεναρχείου, το πρωί της

Τρίτης 11 Σεπτεμβρίου καθώς πλησιάζει στον Βόρειο Πύργο του World Trade

Center, σώζεται από τη μοίρα όταν σκάει στα δύο μέτρα μπροστά του ένα σώμα

γεμίζοντάς τον με αίματα. Στον πρώτο όροφο που τοποθετείται o κόσμος εξέρχεται

σε μια πλατεία μέσα στο κτίριο και παρότι σοκάρονται από το θέαμα της φωτιάς,

των πτωμάτων και των αιματοβαμμένων τζαμιών φεύγουν πολύ ήρεμα.

«Ακούμε ένα μεγάλο θόρυβο. Άμα σου λέω θόρυβο, πιο μεγάλο θόρυβο δεν είχα

ακούσει ποτέ μου. Πιο δυνατά και πιο δυνατά και πιο δυνατά! Νομίσαμε ότι έπεσε

τρίτο αεροπλάνο. Δεν περιμέναμε ότι θα πέσει το κτίριο.

Τα τσιμέντα και τα σίδερα ήρθαν μέσα σα να ‘τανε θάλασσα! Με σήκωσε και με

πέταξε στον αέρα 20-25 μέτρα μακρύτερα σε μια γωνία. Περίμενα ότι θα γίνω

θρύψαλα!! Δεν ξέρω γιατί, αλλά εγώ και άλλοι τέσσερις τη γλιτώσαμε, ενώ

περίπου 300 άλλοι σ’ αυτό το πάτωμα σκοτωθήκανε!!!

Ο αέρας έγινε σαν φακή! Με πονούσε το αριστερό γόνατο, ο αστράγαλος και ο ώμος

μου. Ένας απ’ τους τέσσερις είχε έναν φακό και τον άναψε. Τα σίδερα ήταν

παντού γύρω μας. Σχηματίσαμε αλυσίδα και σκαρφαλώνοντας κατεβήκαμε στον κάτω

όροφο. Τα γκρεμισμένα είχαν φράξει όλους τους διαδρόμους και μόνο σ’ έναν

είδαμε λίγο φως. Έξω στην West Street χιόνιζε χοντρό, γκρίζο χιόνι που το είχε

στρώσει μέχρι το γόνατο. Καθώς προχωρούσα εκεί σκόνταψα σε μία αναίσθητη

γυναίκα που είχε σπάσει το κεφάλι της και είχε χάσει το ένα της χέρι. Την

άρπαξα από το πουκάμισο και την έσερνα μέσ’ στη σκόνη μισό στενό. Ακούω τον

ίδιο θόρυβο ξανά, κοιτάω πάνω, όλα άρχιζαν να πέφτουν!

Δίπλα μας ήταν ένα μεγάλο αστυνομικό τζιπ και μπήκαμε μέσα. Προχωρήσαμε 50

μέτρα και μας πλάκωσαν τα τσιμέντα. Ήμασταν σταματημένοι με τζάμια, τσιμέντα

και σίδερα. Δε βλέπαμε τίποτα. Άκουγα τα περισσότερα κομμάτια να πέφτουν πίσω

μας. Το αυτοκίνητο πίσω άρχισε να σπάει. Τελικά κατορθώσαμε να βγούμε και

πήγαμε στις Πρώτες Βοήθειες»”

Ο κύριος Κασσιμάτης προήχθη σε captain. Έχασε τρεις καλούς φίλους και τον

κουνιάδο του Προκόπη Ζώη, 46 χρόνων. Από τη φωνή του πήγαζε η ενέργεια μιας

φορτισμένης ροής που δε γινόταν παρά να ρεύσει αδιάκοπα, που είχε τα μεγαθήρια

να την καταδιώκουν…

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ

Μακάβρια περισυλλογή

«Χάος! Ο κόσμος τρέχει πανικοβλημένος, τους παρακαλάνε, πολλοί τα έχουν χαμένα

και απλά κοιτάζουν ψηλά ή περπατούν αμήχανα μες στη σκόνη, νεκροί διάσπαρτοι

σε πολλά μέρη, ο καπνός γίνεται συνεχώς πιο παχύς. Χαρτιά ολούθε, σκόνη

παντού, τα φώτα των δρόμων φωτίζουν το χάραμα του θανάτου. Δε μπορούν να δουν,

ακούνε όμως τους ανθρώπους που ουρλιάζουν απ’ τα παράθυρα του μοναχικού πλέον

Δίδυμου και το θόρυβο όσων πέφτουν. Κοιτάζει πάνω και διακρίνει μέσα από το

πηχτό σύννεφο τον μέχρι προ ολίγου αγέρωχο γίγαντα να φλέγεται. Ώσπου ξαφνικά

ακούγεται ξανά ο ίδιος συγκλονιστικός θόρυβος και κρύβονται πάλι. Λίγο

αργότερα, μετά κι από τη δεύτερη πτώση, πλησιάζουν στο υποκατάστημα που ίδρυσε

η κόλαση στο Μανχάταν μέσα στο σκοτάδι…», γράφει ο Παναγιώτης Ξενάκης στο

βιβλίο του «Δίδυμοι Πύργοι – Ήμουν κι εγώ εκεί».

Ο ομογενής πυροσβέστης κ. Κώστας Κατέχης εργαζόταν για τρεις μήνες στο Ground

Zero. H αναπνοή για πολύ καιρό ήταν δύσκολη χωρίς αντιασφυξιογόνα μάσκα, από

την αχαρακτήριστη μυρωδιά των πτωμάτων και τη σκόνη. Το κάθε ανθρώπινο κομμάτι

που έβρισκαν, το έβαζαν σε μια κόκκινη σακούλα που την τοποθετούσαν σ’ ένα

φορτηγό. Κατόπιν σε έναν ειδικό χώρο γινόταν φωτογράφηση και εξετάσεις για

αναγνώριση των θυμάτων. Συμμετείχε με το συνεργείο του στην ανεύρεση 100

περίπου ανθρώπινων υπολειμμάτων:

«Τα κομμάτια των ανθρώπων που βρίσκαμε ήταν καμένα σε όλη τους την επιφάνεια

και δεν υπήρχε ίχνος άκαυτου δέρματος. Είχαν καεί τόσο πολύ που δεν

καταλάβαινες αν ήταν γυναίκα ή άντρας, αν φορούσαν ρούχα ή αν δε φορούσαν, αν

ήταν χέρι ή πόδι ή κάτι άλλο. Ήταν όλοι πολύ καμένοι και διαλυμένοι σε

κομματάκια! Τρεις μήνες που ήμουν εκεί δεν είδα κανέναν ολόκληρο. Το

αξιοπερίεργο ήταν να βρεις σώμα με δύο χέρια. Σκοτώθηκε ένας φίλος μου και

αρκετοί άλλοι. Τον πρώτο καιρό το έριξα στο πιοτό…».

ΣΤΑΝΛΕΪ ΠΡΕΪΜΝΑΘ

«Στον 77ο όροφο ένας άντρας κλαίει μέσα σε μια λίμνη αίματος»

Ο Stanley Praimnath κατέβηκε από τον 81ο όροφο του Νότιου Πύργου, όπου

εργαζόταν, στο ισόγειο. Εκεί ένας φρουρός ασφαλείας τους λέει: «Το κτίριο

είναι ασφαλές. Γυρίστε στα γραφεία σας». Υπακούουν. Τους άλλους τρεις δεν θα

τους ξαναδεί ποτέ…

«Ξαφνικά βλέπω ένα βαρύ γκρίζο αεροπλάνο με κόκκινη ουρά να γεμίζει το

παράθυρό μου. Μεγαλώνει… Μεγαλώνει… Κι όταν είναι πολύ μεγάλο παίρνει μια

μικρή κλίση». Κρύβεται στο ατσάλινο γραφείο που στην επιφάνειά του είναι η

Βίβλος, ενώ ο αερογίγαντας της United Airlines προσπερνάει το άγαλμα της

Ελευθερίας, γκρεμίζει τους τοίχους και ξεντεριάζει τον ουρανοξύστη μπροστά στα

έκπληκτα μάτια όλης της υδρογείου…

Ύστερα από λίγο η βάση του ενός φτερού έχει φράξει την πόρτα. Ο Stanley έχει

κουφαθεί, είναι βουλιαγμένος στο πάτωμα που έχει υποχωρήσει ενώ πέφτει και το

ταβάνι, χωρίς όμως να τον τραυματίσει. Είναι μια μη ανεμώδης μέρα, όμως η

πίεση του αέρα τα πετάει όλα έξω. Απελευθερώνεται μετά από προσπάθεια…

Ξαφνικά φέγγει ένα φως. Είναι ο 60χρονος μεσίτης Brian Clark που εργαζόταν

στον 84ο όροφο και τον βοηθάει να ανοίξει μια τρύπα για να βγει. Κατεβαίνουν

χωλαίνοντας. Στον 77ο όροφο ένας άντρας με σπασμένη τη μέση και ένα βαρύ

χτύπημα στο κεφάλι κλαίει και κείτεται σε μια λίμνη αίματος. Τους φωνάζει να

πουν στη γυναίκα του και στα παιδιά του πως τους αγαπά! Συναντούν και κάποιον

που ανεβαίνει με φακό ενώ ένας άλλος από το walkie-talkie φωνάζει βοήθεια!

Στο lobby τα κομματιασμένα ανθρώπινα σώματα έχουν στρώσει ένα χαλί στο έδαφος

ενώ κορμιά, που ένας βαρύς γδούπος σταματάει την τελευταία τους κραυγή σε

τούτο τον κόσμο, βάφουν κατακόκκινα τα τζάμια του ισογείου. Διασχίζουν τη

λεωφόρο του θανάτου και καθώς περνάνε την πύλη της εκκλησίας Trinity Church, ο

Νότιος Πύργος που βρίσκονταν μόλις προ ολίγου καταρρέει…

«Γνωρίζετε ότι η Αμερική σκότωσε αθώους πολίτες στο εμπορικό κέντρο της

Βαγδάτης σαν κι εσάς;»..”

Σιωπή, κόμπιασμα, αμηχανία… «Ναι, το έχω ακούσει…Σκοτώθηκαν και παιδιά

αλλά δε θέλω να το σχολιάσω, σεβαστείτε με»…”.

ΤΖΕΪΜΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ

Σώθηκε κάτω από 220 ορόφους συντριμμιών

Ο κ. Τζέιμς Ευθυμιάδης είναι πυροσβέστης της Νέας Υόρκης και η 11η Σεπτεμβρίου

τον βρίσκει με ένα συνάδελφό του ξαπλωμένους σε έναν τριγωνικό χώρο

1,5×1,5×1,75m, δίπλα σ’ ένα λάκκο 25m βάθους, κάτω από τους 220 ορόφους

συντριμμιών των Δίδυμων Πύργων. H αναπνοή είναι προβληματική. Για τουλάχιστον

τρεισήμισι ώρες το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να φωνάζουν βοήθεια ενώ

πού και πού πέφτουν μικρές ριπές σκόνης που τους θυμίζουν πως βρίσκονται σε

μια μπουκιά χώρου που θέλει να καταπιεί η κόλαση. Όλες αυτές τις ώρες που

παραμένει στα σπλάχνα του σκοτωμένου μεγαθήριου σκέφτεται τη γυναίκα του.

Ώσπου τους ανακαλύπτουν… Μισή ώρα με τρία τέταρτα αργότερα βγαίνουν από μια

μικρή τρύπα. Δύο συνάδελφοι από το τμήμα του δεν είχαν την ίδια τύχη.

Στέκονταν έξω στο δρόμο βοηθώντας ανθρώπους να διαφύγουν τη στιγμή που

κατέρρευσε ο ουρανοξύστης. H τύχη αποφάσισε ποιος θα στέκεται στο σημείο της

Ζωής και ποιος στο σημείο του θανάτου τη στιγμή που εκείνος εφορμούσε! Τα

υπολείμματα των πτωμάτων τους βρέθηκαν τρεις εβδομάδες αργότερα…

INFO

Το λογοτεχνικό – δημοσιογραφικό βιβλίο του Παναγιώτη Ξενάκη «Δίδυμοι Πύργοι –

Ήμουν κι εγώ εκεί» θα εκδοθεί στους επόμενους μήνες. pit391874@hotmail.com.