ΓNΩMH Bαγδάτη, Iερουσαλήμ, Ουάσιγκτον: ο ίδιος Θεός…

Έξι μέρες πριν ξεκινήσει η επίθεση κατά του Ιράκ, το γνωρίζουμε πια, ο Τόνι

Μπλερ είχε πει στον Πίτερ Στόθαρντ, αρχισυντάκτη του Times Literary

Supplement, ότι στόχος του πολέμου δεν ήταν μόνο να ανατραπεί μια τρομερή

τυραννία, αλλά και να καταλάβουν οι γείτονές της ότι οι δυτικές κυβερνήσεις

δεν θα τους αφήσουν να «επωάζουν» καμικάζι και «εξτρεμιστές που ο φανατισμός

τους απειλεί κάθε ανοιχτή κοινωνία».

Διαβάζοντας κανείς τις ειδήσεις που έρχονται καθημερινά από τη Βαγδάτη, την

Ιερουσαλήμ, την Καμπούλ, τη Μανίλα ή την Τζακάρτα, διαπιστώνει ότι όχι μόνο

αυτός ο στόχος δεν έχει επιτευχθεί, αλλά ότι υπάρχει μια βραδεία επιδείνωση

της κατάστασης, μια επέκταση της σύγκρουσης που αντιπαραθέτει εδώ και

δεκαετίες Ισραηλινούς και Παλαιστινίους. Οι παράνομοι βρίσκονται πάντα στη

σκιά, με όλο και πιο αποτελεσματικά μέσα καταστροφής, έτοιμοι να σαμποτάρουν

την καλύτερη «ειρηνευτική διαδικασία», τον καλύτερο «οδικό χάρτη».

Οι επιθέσεις τους, από τις οποίες δεν γλιτώνουν ούτε τα παιδιά, δεν μπορούν

παρά να χαρακτηριστούν εγκληματικές, έστω κι αν οι δράστες αυτοαποκαλούνται

μάρτυρες. Εκείνοι τους οποίους κτυπούν ζητούν δικαιολογημένα εκδίκηση, χωρίς

να ενδιαφέρονται όμως για τα αθώα θύματα που θα έχουν τα αντίποινά τους. Οι

Αμερικανοί, που απηλλάγησαν από την «αυτοκρατορία του Κακού» για να υποστούν

τη σφαγή της 11ης Σεπτεμβρίου, δεν βλέπουν άραγε σε όλες αυτές τις επιθέσεις

την ενσάρκωση αυτού του ίδιου «Κακού»;

Ο Τζορτζ Μπους οδηγεί τη μεσσιανική παράδοση της χώρας του σε παροξυσμό όταν

εννοεί να διευθύνει όπως νομίζει το στρατόπεδο του «Καλού». Στην αλαζονεία του

για το ότι κυβερνά τη μεγαλύτερη υπερδύναμη όλων των εποχών και στην επιθυμία

του να εκδικηθεί για τους νεκρούς των Δίδυμων Πύργων προστίθεται χωρίς

αμφιβολία η ανάγκη του να ξεπεράσει τον μπαμπά, καθώς και η πεποίθηση ότι

κατέχει την αλήθεια και ότι έχει χρέος να την κάνει να λάμψει αφού αποτελεί

τον αντιπρόσωπο του Θεού σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν καταλαβαίνει έτσι ότι

δικαιολογεί στα μάτια των ισλαμιστών την πεποίθησή τους ότι ο δικός τους Θεός

τους οδηγεί, σύμφωνα με τη φράση του Οσάμα Μπιν Λάντεν, να πολεμήσουν τη

«συμμαχία των Εβραίων και των σταυροφόρων».

Ενώ ο κομμουνισμός βρίσκεται στο τελευταίο του στάδιο, το ισλάμ στρατολογεί

όλο και περισσότερους ανθρώπους, τόσο λόγω της υψηλής γεννητικότητας στον

μουσουλμανικό κόσμο όσο και λόγω της απλότητας των δογμάτων του. H τεράστια

πλειονότητα των πιστών δεν έχουν καμιά σχέση με τους τρελούς του Αλλάχ και

είναι πλήρως ενταγμένοι στον σύγχρονο κόσμο. Παρά ταύτα, θα ήταν πολύ να τους

ζητήσουμε – είτε είναι Αμερικανοί είτε Βρετανοί ή Ισραηλινοί – να υποταχθούν

σε μια εξουσία που είναι ξένη προς τον πολιτισμό τους, τα ήθη τους, τις

παραδόσεις τους. Κι αυτό ισχύει κατ’ εξοχήν για τον αραβικό κόσμο, που ζει εν

μέσω τεραστίων δυσκολιών, με πιο τραγικό σύμβολο την Παλαιστίνη.

Εδώ, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ταυτιστεί υπερβολικά με το ένα στρατόπεδο για

να μπορέσουν να παίξουν μόνες τους τον διαιτητή. Επιπλέον, έχουν εμπλακεί σε

μια Αποκαλυπτικού χαρακτήρα μάχη του Θεού εναντίον του Θεού, τη στιγμή που οι

εχθροί τους τον ίδιο Θεό, αυτόν του Αβραάμ και του Ιακώβ, επικαλούνται. Μόνο

τα Ηνωμένα Έθνη, όπου εκπροσωπείται όλος ο κόσμος, μπορούν να προσφέρουν τα

μέσα για την επίλυση των συγκρούσεων. Ο βαρύς φόρος αίματος που πλήρωσε

πρόσφατα το Γραφείο τους στη Βαγδάτη είναι αρκετός για να αναδείξει τη σημασία

τους.

Ο Andre Fontaine είναι πρώην διευθυντής της «Μοντ»