ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΠΙΟΥ Νέα γυναίκα, μόνη (μάς) τραγουδά

Μία γυναίκα σαν τις άλλες. Που έχει ποθήσει κι έχει απορριφθεί. Που έχει

αγαπηθεί κι έχει απορρίψει. Μία γυναίκα που ζει στην πόλη, ανάμεσά μας.

Μοιραία και «καθημερινή» ταυτόχρονα.

Ένα πρόσωπο «που έχει καταγωγή, θρησκεία και συνείδηση ερωτική και

αντιμετωπίζει την μοίρα σαν κάτι αξεπέραστο. Που σκοτώνει από απελπισία. Και

τραγουδάει από μεράκι και υποταγμένο νταλκά». Τα λόγια του Σταμάτη Κραουνάκη

(γραμμένα στο ολόφρεσκο CD, που κατέγραψε το εξαιρετικά επιτυχημένο και

πολυσυζητημένο Λαϊκό Ρεσιτάλ της Δήμητρας Παπίου, «Νέα Γυναίκα Μόνη Τραγουδά»

– Σείριος) δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για επεξηγήσεις. Εξάλλου, το λέει

καθαρά: «Στη Δήμητρα Παπίου η ηρωίδα μου βρήκε την ψυχή της».

Και έγινε αυτό που σπάνια συμβαίνει τα τελευταία χρόνια: Ένα τραγούδι, «Αυτή η

νύχτα μένει», «σπάει» την υπνηλία της αγοράς, παίζεται νυχθημερόν στα

ραδιόφωνα, γίνεται ψίθυρος στα χείλη μας, επί μήνες – όπως κάποτε, που τα

τραγούδια είχαν διάρκεια και εκτόπισμα στη ζωή μας.

Αυτό ακριβώς ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσει το Λαϊκό Ρεσιτάλ στο

«House of Art» κάθε Δευτέρα το 2001 και στη Μουσική Θεατρική Σκηνή «Αθηναΐς»

το 2002. Ένα μπουζούκι, ένα πιάνο, ένα κόκκινο φουλάρι και η θεατρική

ατμόσφαιρα ενός «μουσικού μονόλογου» φωτίζουν την πρωταγωνίστρια εκ των έσω

και δίνουν στην αίθουσα, με πολύ απλό και ουσιαστικό τρόπο, τη συγκίνηση μιας

σπάνιας επικοινωνίας. Η παράσταση αρχίζει με τον «Κοκαϊνοπότη» του Τούντα και

συνεχίζει με το «Ιστορία μου» (Μανισαλή), «Λιλή η Σκανταλιάρα», «Έφυγε το

τραίνο» (Χατζιδάκι), «Το σίδερο» (Κραουνάκη), «Σ’ ένα βράχο φαγωμένο»

(Καλδάρα), «Όταν πίνει μια γυναίκα» (Βασιλειάδη) κ.ά. τραγούδια που, εν

ολίγοις, εξωτερικεύουν τον γυναικείο ψυχισμό. Νέα Γυναίκα Μόνη Τραγουδά και η

Δήμητρα Παπίου ανατρέπει όλα τα προγνωστικά και γίνεται ένα από τα «φαβορί»

του περασμένου χειμώνα, ενσωματώνοντας το – πρότερο – «λαϊκό» της προφίλ μέσα

σε μια εντελώς νέα καλλιτέχνιδα που μπορεί και «μιλάει» στην πιο απαιτητική

μερίδα του κοινού.

Για την ίδια, η επιστροφή της στον χώρο και η επιτυχία των εμφανίσεών της τους

δύο προηγούμενες χειμώνες βιώθηκε ως το «ωραιότερο δώρο της ζωής της». «Δεν

ξέρω πότε θα βγω απ’ αυτό το κλίμα», λέει. «Πάντως δεν θα το άλλαζα για όλα τα

λεφτά του κόσμου».

Και από ‘δώ και πέρα; «Κάτι σκεφτόμαστε με τον Σταμάτη, αλλά δεν βιαζόμαστε.

Ξέρετε, όλη αυτή η ιστορία μού δημιουργεί και μια αίσθηση ευθύνης, να κάνω

κάτι εξίσου σημαντικό. Το σίγουρο είναι ότι και το επόμενο βήμα μου θα γίνει

με τον Σταμάτη, γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα για μένα».

Χτύπησε μια μέρα το τηλέφωνο και της πρότεινε να πει το «Αυτή η νύχτα μένει».

Δέχτηκε. Χωρίς όμως να έχει βλέψεις για μια νέα καριέρα. «Είχα σταματήσει

γιατί, παρ’ όλο που λάτρευα το τραγούδι, δεν άντεχα τις συνθήκες αυτής της

δουλειάς. Η απόφασή μου ήταν οριστική. Να ζήσω μια ζωή καθημερινή, με τις

εκδρομές μου, με τις εξόδους μου, με τους φίλους… Παντρεύτηκα σε μια φάση

της ζωής μου που ήξερα τι ήθελα… Είχα κουραστεί απ’ όλη αυτή την ψεύτικη

επιφάνεια, τους εξαντλητικούς ρυθμούς, τα πρέπει…».

Μετά όμως συνέβη κάτι αναπάντεχο. «Άκουγα να λένε το τραγούδι οι πάντες κι εγώ

να είμαι απ’ έξω. Και λέω μια μέρα στον Σταμάτη. Βρε Σταμάτη μου, δεν κάνουμε

κι εμείς κάτι, κάτι μικρό. Αν πάει, πήγε. Αν δεν πετύχει, δεν έγινε και

τίποτα».

Η σπίθα είχε ανάψει και ο Σταμάτης Κραουνάκης ήταν, όπως συνήθως, σε διάθεση

δημιουργική. «Μου έδωσε, κατ’ αρχήν, να μελετήσω όλα τα τραγούδια. Και μου

είπε, Δήμητρα, πες τα σαν μια απλή καθημερινή γυναίκα που βγάζει στο τραγούδι

κομμάτια της ζωής της. Και η αλήθεια είναι ότι πολλά από τα τραγούδια αυτά

είναι ταυτισμένα με τη ζωή μου».

Δώστε μας λίγο το κλίμα του τρόπου που δουλεύατε…

«Στην αρχή προσπάθησα να τα πω όπως είχα συνηθίσει παλαιότερα. Εκείνος με

κορόιδευε. Γελούσε. Μου έλεγε, “προσπάθησε να βιώσεις τους στίχους”. Εκεί ήταν

που δουλέψαμε περισσότερο, στην εκφορά του λόγου. Σιγά σιγά, μπήκα σ’ ένα

κλίμα και έκανα πράγματα που ούτε εγώ η ίδια δεν πίστευα. Όταν έβλεπα μετά τον

εαυτό μου σε βίντεο, έλεγα μέσα μου “μα πώς γονάτισα; Δεν ντράπηκα;”. Κι όμως

την ώρα της παράστασης ένιωθα ένα ρίγος μέσα μου, κάτι εντελώς πρωτόγνωρο για

μένα».

Συσσωρευμένη ενέργεια χρόνων που διοχετεύτηκε, ευτυχώς, με τις ιδανικότερες

συνθήκες. «Είμαι τυχερή», λέει. «Έζησα κάτι σπάνιο, κάτι που δεν ανταλλάσσεται

με τίποτα. Και είμαι πραγματικά πολύ συγκινημένη που αυτή η ιστορία

αποτυπώθηκε σε ένα CD. Να είναι καλά όλοι οι άνθρωποι που έβαλαν το χεράκι

τους για να βγει».

«Κι αν φαλτσάρεις, άσ’ το να φύγει…»

Τελικά, τι είναι αυτό που κάνει τον τραγουδιστή; Η καλή φωνή;

«Μια μέρα παρακολουθούσα μια συνέντευξη της Χαρούλας Αλεξίου στην τηλεόραση

και είπε κάτι που μου έμεινε. Ότι, δηλαδή, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν άψογη

φωνή, αλλά δεν κατορθώνουν να συγκινήσουν τον ακροατή. Έχει δίκιο.

Τραγουδιστής είναι αυτός που μπορεί και νιώθει το τραγούδι στην ψυχή του.

Καμιά φορά που έκανα λάθος τόνο στις πρόβες, μου έλεγε ο Σταμάτης, “κι αν

φαλτσάρεις, άσ’ το να φύγει. Παίξε με το συναίσθημα, ο κόσμος εισπράττει το

συναίσθημα. Να είσαι φυσική σαν να τραγουδάς μόνη στο σπίτι σου”».

Να υποθέσουμε ότι η δεύτερη φάση της καριέρας σας θα συνεχιστεί με αυτό τον

τρόπο;

«To εύχομαι. Αλλά και πριν ευτυχισμένη ήμουν. Προτεραιότητά μου είναι το σπίτι

μου, ο άνδρας μου, η προσωπική μου ζωή. Τώρα αν έρθει και κάτι καινούργιο

καλώς να έρθει».