Για τους Έλληνες του εξωτερικού γράφει ο κ. Γ. Ν. Χαρμαντάς:

«Οι άνθρωποι αυτοί δεν εκπατρίστηκαν για να μεταφυτέψουν εκεί τον «απαράμιλλο»

ελληνικό πολιτισμό, ούτε να γίνουν «πρέσβεις», αλλά διότι τους ανάγκασε η

φτώχεια τους και η απουσία μέριμνας της αείποτε ελληνικής πολιτείας.

Όλοι τους αυτοί οι «πρεσβευτές» είναι οι πρώην παρίες της πατρίδας τους, οι

άνθρωποι που δεν είχαν στον ελληνικό ήλιο μοίρα, που η πατρίδα αδιαφορούσε για

την άθλια ζωή τους και κάποια στιγμή πήραν των ομματιών τους. Άλλοι από αυτούς

πήγαν να ανοίξουν το κανάλι του Παναμά με τσαπί και κασμά, πολλοί θύματα της

ελονοσίας. Άλλοι βρέθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, μέσω του Έλλις Άιλαντ, του

νησιού καραντίνα στον κόλπο της Νέας Υόρκης, του μεγάλου σταθμού αποδημίας στη

χώρα εκείνη από το 1882 έως το 1943, όπου ήλεγχαν ακόμη και τα δόντια των

αφικνουμένων, για να δουλέψουν σαν πλυντήρια αμέτρητων πιάτων ή να απλώσουν

τις χιλιάδες χιλιόμετρα σιδηροτροχιές στο μήκος και στο πλάτος της αχανούς

χώρας.

Οι κάτοικοι της Κάσου άνοιξαν το κανάλι του Σουέζ, εργαζόμενοι μέσα στο

λιοπύρι της ερήμου. Άλλοι πήγαν στις ευρωπαϊκές αποικίες της μαύρης Αφρικής,

όπου και το Γιοχάνεσμπουργκ, άλλοι στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, παντού

και πάντα κάνοντας τις δουλειές, που απαξιούσαν να κάνουν οι αρχικοί Ευρωπαίοι

άποικοι. Οι πρώην εγκληματίες και πόρνες της Ευρώπης».

Τελευταία Νέα