Οι εικόνες εφιαλτικά καθαρές στην τηλεόραση, όπως εκείνες με τους φλεγόμενους

Δίδυμους στη Νέα Υόρκη. Μόνο που αυτή τη φορά οι φλόγες υψώνονταν μαζί με τα

σύννεφα καπνού από ένα χωριό κάπου στο Αφγανιστάν. Να κάνω πως πιστεύω ότι

αυτό είναι πόλεμος κατά της τρομοκρατίας;

Παρακολουθώ, όπως όλοι, όσα δείχνει η τηλεόραση, μακρινά και απρόσωπα, έμαθα,

όπως όλοι, για τις «διατρητικές βόμβες» που εισδύουν βαθιά στη γη, είδα ξανά

και ξανά τη «σκηνή του φιλιού», του πιο καυτού και συνάμα παγωμένου φιλιού σε

μια ρουκέτα, λίγο πριν φορτωθεί για να σπείρει τον όλεθρο.

Διαβάζω στο «Τάιμ» την επιστολή ενός Αμερικανού από την Πενσυλβάνια: «Αν

δράσουμε ανελέητα στην απάντησή μας σαν έθνος, θα έχουμε γίνει το ίδιο

απολίτιστοι με αυτούς που έκαναν τις τρομερές πράξεις».

Βλέπω ξανά το ανατριχιαστικό φιλί στη βόμβα, «λατρεία μου, κάνε καλή δουλειά»

μοιάζει να της λέει ο «προσκυνητής» της, ευχή με την κρυάδα του θανάτου. Θα

ακολουθήσει η έκφραση λύπης για τα θύματα ανάμεσα στους πολίτες, έτσι κάνουμε

πάντα εμείς, οι πολιτισμένοι, στρατευμένοι στον αγώνα πάταξης του τυφλού

τρόμου με πράξεις τυφλού τρόμου, επίσης. Τι θ’ αποτρέψει τον φαύλο κύκλο; Και

αν δεν φτάνει ο αφανισμός μιας χώρας, θα πάρουν σειρά και άλλες; Για τη δική

μου γενιά και βέβαια για τις νεώτερες, ποτέ το μέλλον δεν ήταν τόσο σκοτεινό

και δυσοίωνο.

Τελευταία Νέα